[:random_διάλογοι]

ο τύπος, ήταν όρθιος, με τον αριστερό του αγκώνα ακουμπισμένο στη μπάρα και ματιά δεν έριχνε προς το μέρος μου.. εγώ, στη γνωστή μου θέση, πίσω από τον ξεχαρβαλωμένο υπολογιστή... πίνοντας καφέ σκέτο... και διαλέγοντας τραγούδια που μόνο σε μένα αρέσουν ....
το μπαρ, στα κακά του τα χάλια αλλά πάντα έχει κόσμο γιατί είναι το μοναδικό σε ακτίνα..., δεν ξέρω κι εγώ πόσων χιλιομέτρων....
το πως έφτασα ως εδώ, είναι μια άλλη ιστορία...

ο τύπος, κοιτάζει προς το μέρος των γυναικών με μάτια που γυαλίζουν...
σαν το γεράκι που έχει εστιάσει το θύμα του από πολύ ψηλά.... ξέρω όμως πως ποτέ δε θα κάνει κίνηση, παρά θα κάθεται μόνο να τις κοιτάζει...

από τα ξεχαρβαλωμένα ηχεία ακούγεται μουσική που εγώ έχω διαλέξει και σε κανέναν δεν αρέσει, εκτός από μένα....

η Lucy London τραγουδά: My name is Lucy and i am twenty years old...

ο τύπος στο στόχο του πάντα... και χαμένος στο δικό του τίποτα...
δυναμώνω τη μουσική... γυρίζει προς το μέρος μου... δεν τον κοιτάζω, απλά τον βλέπω με την άκρη του ματιού μου....

-"Φίλε[;;;]....."
κάνω πως δεν άκουσα...
-"Φίλε...;;" ξαναλέει...
τον κοιτάζω σαν τον βλέπω για πρώτη φορά.... κι ας είναι κάθε βράδυ εκεί, στο ίδιο μέρος και πάντα όρθιος με το χέρι ακουμπισμένο στη μπάρα, να κοιτάζει σαν αρπακτικό τις γυναίκες - πελάτισσες...
-"Ναι..."...του κάνω
-"Το τραγούδι", μου λέει...
-"Το τραγούδι;... το λέω
-"Ναι..." μου λέει "για τι μιλάει;"
-"Για τι μιλάει το τραγούδι"; του λέω...
-"Ναι" ..έγνεψε καταφατικά...
-"Εεε, όπως θ' άκουσες" -ο τύπος δε γνωρίζει καθόλου Αγγλικά- "για μια κοπέλα, είκοσι χρονών περίπου που το όνομά της είναι Λούση και για διάφορα πράγματα που κάνει, για το πως περνά τη μέρα της και άλλα τέτοια χαρωπά..." του λέω...
-"Ναι, ε;" μου λέει....
-......
-"Σα να τσιτσιρίζουν σαλιγκάρια που τα ψήνεις στο τζάκι, είναι...."
-..............
Δυνάμωσα κι άλλο τη μουσική