μνήμες aka memories | A Good Boy

7:19 μμ 3/2/2009
...χτύπησε το τηλέφωνο.... "περίεργο", σκέφτηκα... "ποιος να' ναι"...
έξω χειμώνας... Νοέμβρης μήνας...... "δε θα 'ναι για καλό" ξανασκέφτηκα..."ποτέ το τηλέφωνό μου δε χτυπάει για να δει κάποιος τι κάνω ή πως τα περνάω ή έστω για να κάτι άλλο εκτός από εκδούλευση...."
το σήκωσα.... "ναι" .. η φωνή μου, βγήκε σα μουγκρητό. λες και κάτι έκανα και το τηλεφώνημα με έκοβε... ο άλλος όμως, στην άλλη άκρη ποτέ δε θα το μάθαινε αυτό....
η φωνή γνωστή, το νούμερο ήταν άγνωστο.... αλλά και πάλι με ζώσανε τα φίδια.... "τι να θέλει και ειδικά τώρα;" ξανασκέφτηκα....
οι κουβέντες από την άλλη άκρη, άχρωμες και ξερές....
"είπε ο Π. ότι θέλει να σε δει, είναι στο νοσοκομείο, στον 4ο όροφο, στο θάλαμο 17 -ίσως ο θάλαμος να ήταν 117, δε θυμάμαι καλά τώρα-, ξέρεις που είναι;"
"ναι ξέρω, ξεχνάς πως στον ίδιο θάλαμο, νοσηλευόμουν πριν από καιρό"
"δεν το ήξερα..."
"πως;.... αφού ερχόσουν συνέχεια να με δεις..."
"σου έχω στείλει ταξί, κατέβα και έλα..."
"καλά.... θα έρθω...."
σηκώθηκα, πλύθηκα λίγο και έφυγα, ταξί, στο δρόμο αμίλητοι και το στομάχι μου κόμπος.... το στόμα μου βρώμαγε από την πικρίλα και 'κείνα τα γαμημένα στριφτά τσιγάρα που μου 'χει καρφωθεί και καπνίζω -κάπνιζα- εκείνον τον καιρό.. έβρεχε κι έκανε κρύο... και 'κείνο το συναίσθημα με έζωνε σα σάβανο και με έσφιγγε .....
φτάσαμε... "να σε περιμένω;" ρώτησε ο τάριφμαν.... "ναι, δε θα κάνω πολύ" απάντησα ξερά... δεν είπε τίποτα... ανέβηκα, η διαδρομή γνωστή.... πολλές φορές αυτά που θέλεις να σβήσεις από το μυαλό σου, είναι αυτά που μένουν τελικά....
και να, με είδα απέναντι, καθισμένο στη σκάλα, πολλά κιλά πιο ελαφρύ, φρεσκοξυρισμένο και τα μαλλιά μου όμορφα χτενισμένα και έφτασα... στον ίδιο θάλαμο... κούνησα το χέρι μου να διώξω τις εικόνες από μπροστά μου. σακουρεμένα.... εικόνες από.... αυτό δε μπορώ να το θυμηθώ ..... από παλιά όμως... μπήκα στο θάλαμο....
ο Π. ήταν ακριβώς στο απέναντι κρεβάτι από εκείνο που είχα νοσηλευτεί εγώ, μερικές δεκάδες χρόνια πριν....
έχωσα τα χέρια στις τσέπες και το κεφάλι στους ώμους, πήγα κοντά και τον κοίταζα, χωρίς να μιλάω.... μόνο κοίταζα και δε μπορούσα να νιώσω τίποτα...
ευχόμουν να μπορούσα να πω κάτι ή έστω να μπορούσα να κλάψω... δε τα κατάφερνα όμως σε αυτό και τόσο καλά... ήθελα έστω να μπορούσα να αρθρώσω μια λέξη... τίποτα όμως... σκατά !!! η γυναίκα στην οποία ανήκε η φωνή στο τηλεφώνημα νωρίτερα με κοίταζε.... μετά από λίγο του μίλησε, του είπε πως είχα έρθει.... την κοίταξε με απορία... γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε σα να με έβλεπε για πρώτη φορά... με απορία κι ένα βλέμμα που ίσως και να μη με έβλεπε ή δεν ήθελε να με δει... τον κοίταζα με τα χέρια πάντα στις τσέπες και με το δεξί μου ώμο ακουμπισμένο στον τοίχο, χωρίς να μπορώ να βγάλω λέξη... το κεφάλι μου βούιζε και το στομάχι μου δενόταν όλο και σφιχτά κόμπος....
ένιωθα τα πόδια μου να μη μπορούν να μη με κρατήσουν... παρ' όλ' αυτά κράτησα -όσο μπορούσα- το πρόσωπό μου ανέκφραστο και δεν είπα κουβέντα...
η γυναίκα που λέγαμε πριν του ξαναείπε πως είχα φτάσει και το βλέμμα του καθάρισε ως δια μαγείας και έλαμψε... "τι θες ρε;" μου είπε "ήρθες; και τι ήρθες να κάνεις, νομίζεις πως σε πόνεσα;" πάλι δε μίλησα, άλλωστε δεν έβρισκα κάτι να πω και δεν είχα και το κουράγιο .... θυμάμαι πως ψέλλισα μόνο ένα "καλά", κάθισα λίγο ακόμα να τον κοιτάζω και μετάχώνοντας ακόμα πιο βαθιά τε χέρια στις τσέπες γύρισα κι έφυγα....
μπήκα στο ταξί και γύρισα στο σπίτι. ένοιωθα εξουθενωμένος...νομίζω πως κοιμόμουν όταν άκουσα μέσα στον ύπνο μου το τηλέφωνο πάλι να χτυπά... δεν κοίταξα ποιος ήταν αλλά έριξα μια κλεφτή ματιά στο ρολόι... έξι το πρωΐ...
η γυναίκα ήταν στην άλλη άκρη της γραμμής.... "ναι" μούγκρισα μέσα στον ύπνο μου... "μην πας για δουλειά σήμερα" μου έιπε... δεν πρόλαβα να ρωτήσω γιατί....
" ο Π. πέθανε..." ...έβαλε τα κλάματα και η γραμμή κόπηκε....
μούδιασα... το μυαλό μου γέμισε εικόνες πολύχρωμες που δε γνώριζα καν την ύπαρξή τους... σκέφτηκα τις τελευταίες του κουβέντες... τα λόγια που χρησιμοποίησε και με αποπήρε εκείνη τη στιγμή που πήγα να τον δω...
ήρθα και κάθισα στον υπολογιστή....
διάλεξα ένα τραγούδι για να μου τον θυμίζει... το έβαλα να παίζει στο repeat, πράγμα που έχω κάνει και σήμερα όση ώρα γράφω αυτές τις αράδες που ξεθάβω από τη μνήμη μου....
....ο Π. από τότε που πέθανε δεν έχει περάσει μέρα που να μην το έχω κρατήσει ζωντανό με τη μνήμη μου.... τώρα πια ξέρω πως ο τρόπος που μου μίλησε ήταν και ο μοναδικός που ήξερε για να με προστατέψει από τον πόνο που θα μου προκαλούσε η απώλειά του,
μου μίλησε με τον άνετο τρόπο της παλιάς ανεμελιάς,
όπως επίσης ξέρω πως εμένα διάλεξε να δει τελευταίο.... ακούγοντας το τραγούδι σκέφτομαι όλα εκείνα που ήθελα να κάνουμε παρέα, μαζί και που ποτέ δεν κάναμε γιατί πάντα νομίζαμε πως έχουμε χρόνο, όπως πολλές φορές λέγαμε ο ένας στον άλλο.... όμως τελικά... ήμασταν γελασμένοι.... ο χρόνος μας γέλασε... θυμάμαι πολλά πράματα από τον Π. όμως αυτό που μου έχει μείνει είναι κάτι κουβέντες που μου είχε πει εκείνες τις μέρες που μπαινόβγαινε στα νοσοκομεία.... και που ποτέ δεν πάτησα το πόδι μου, έστω σε μια επίσκεψη.... σε μία μόνο και ήταν η τελευταία.... μου έλεγε λοιπόν πως το θάνατο, κάποια στιγμή όλοι θα τον βιώσουμε και πως σε όλους θα συμβεί και πως δεν πρέπει να πονάμε γι αυτόν που φεύγει.... απλά να χαιρόμαστε γιατί λυτρώνεται.... το θάνατό μας, μου έλεγε, όλοι τον έχουμε σκεφτεί, όχι όμως σαν πεθαμένοι αλλά σαν παρατηρητές του ίδιου του θανάτου μας, της δικής μας κηδείας... σα να έχουμε πεθάνει δηλαδή και από κάποια γωνία απλά παρακολουθούμε την κηδεία μας.....
στην κηδεία του, δεν πήγα... ήθελα να τον θυμάμαι γελαστό και χαρούμενο.... από την άλλη δεν ήθελα να συναντήσω όλους εκείνους που θεώρησαν το θάνατο του Π. σαν ένα γαμημένο ηβέντ και βρήκαν την ευκαιρία να συναντηθούν, να τα πούνε και να γελάσουν....
Good Boy από τους De-Phazz για όλα όσα δεν πρόλαβαμε να ζήσουμε με τον Π.


 
de phazz good boi
__________________
De-Phazz - Good Boy [Stepin Nerve Mix]
De-Phazz - Good Boy [ManchineMan Remix]
De-Phazz - Good Boy [live]