μνήμες aka memories | επιστροφή

Περάσανε την είσοδο της πόλης όταν ήταν πλέον βράδυ για τα καλά. Ταξίδι πέντε ωρών με αλλαγή ενδιάμεση, σε μεταφορικό μέσο. Τη στιγμή που κατεβήκανε από το λεωφορείο ένα κενό κατέλαβε το στομάχι τους. Δυόμιση χρόνια μετά... θα μας υποδεχθούν, απλά θα μας δεχθούν ή θα μας δουν σαν ξένους πλέον; Σ' αυτή την παραλιακή πόλη επαρχίας πέρασαν δύο από τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Χρόνια δύσκολα αλλά και ευχάριστα, βουτηγμένα -χωρίς μάσκα και αναπνευστήρα- στις εμπειρίες. Οι παρέες των φοιτητών που γνώρισαν ήταν όλοι πτυχιούχοι και φευγάτοι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Οι περισσότεροι ντόπιοι διάλεξαν τον δρόμο της φυγής από τα "κάγκελα" της ακριτικής πόλης. Η αλήθεια είναι ότι και τους δύο προηγούμενους χειμώνες έκαναν προσπάθεια να γυρίσουν, όμως τα χιόνια και οι απεργίες τους το απαγόρευσαν.
Ήταν κάτι σαν ένα γραμμάτιο που έπρεπε να εξοφληθεί, μια οφειλή στον εαυτό τους και σε αυτούς που τους αγκάλιασαν, τόσα χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους. Δεν είχε αλλάξει σχεδόν τίποτα.


Περπατώντας τα σοκάκια οι αναμνήσεις έρχονταν καρέ - καρέ μπροστά από τα μάτια τους. Σε κάθε γωνία που έστριβαν ήταν έτοιμοι να δουν κάποιο παλιό γνωστό. Αυτή η ανάμεικτη θέληση - αγωνία τους έκανε να ξεχάσουν τελείως το βάρος που είχαν οι βαλίτσες τους.
Ξεφόρτωσαν τα περιττά βάρη σε ένα ξενοδοχείο χτισμένο και διατηρημένο από το 1920. Δέκα λεπτά αργότερα, ένα τηλεφώνημα, χαμόγελα και ανυπομονησία από την άλλη γραμμή. Τα πρώτα κρασιά ανοίγουν, σιγά σιγά οι εναπομείναντες μαζεύονται -σαν να ήταν χθες- ο καθένας κουβαλάει τα δικά του κενά δυόμιση χρόνων.
Δεν υπάρχει διάθεση να φανούν, ουσιαστικά λοιπόν δεν υπάρχουν. τρεις μέρες είναι τόσο λίγες για να προλάβεις να τους αγγίξεις, μα τόσο πολλές για να αποτιναχθεί αυτό το συνειδησιακό βάρος και να τιθασευτεί αυτή η λαχτάρα για μια βόλτα στην παραλιακή οδό το σούρουπο.
Η επιστροφή δε μπορούσε να γίνει κάτω από άλλες συνθήκες. Πολύ ζαλισμένοι από το ποτό για να μουδιάσει το μυαλό. Οι βαλίτσες, μολύβι αυτή τη φορά. Οι τρεις μέρες διάρκεσαν όσο και τα δύο χρόνια. Το λεωφορείο βόγγηξε στις στροφές του υψώματος καθώς τα τελευταία φώτα μόλις που τα διέκρινες.
Τα βλέφαρα βάρυναν απότομα. Δεν θυμόταν άλλη φορά ένα κεφάλαιο να κλείνει με τα βλέφαρα...

Οι πορείες αυτές......