μνήμες aka memories | επιστροφή

Περάσανε την είσοδο της πόλης όταν ήταν πλέον βράδυ για τα καλά. Ταξίδι πέντε ωρών με αλλαγή ενδιάμεση, σε μεταφορικό μέσο. Τη στιγμή που κατεβήκανε από το λεωφορείο ένα κενό κατέλαβε το στομάχι τους. Δυόμιση χρόνια μετά... θα μας υποδεχθούν, απλά θα μας δεχθούν ή θα μας δουν σαν ξένους πλέον; Σ' αυτή την παραλιακή πόλη επαρχίας πέρασαν δύο από τα καλύτερα χρόνια της ζωής τους. Χρόνια δύσκολα αλλά και ευχάριστα, βουτηγμένα -χωρίς μάσκα και αναπνευστήρα- στις εμπειρίες. Οι παρέες των φοιτητών που γνώρισαν ήταν όλοι πτυχιούχοι και φευγάτοι στις ιδιαίτερες πατρίδες τους. Οι περισσότεροι ντόπιοι διάλεξαν τον δρόμο της φυγής από τα "κάγκελα" της ακριτικής πόλης. Η αλήθεια είναι ότι και τους δύο προηγούμενους χειμώνες έκαναν προσπάθεια να γυρίσουν, όμως τα χιόνια και οι απεργίες τους το απαγόρευσαν.
Ήταν κάτι σαν ένα γραμμάτιο που έπρεπε να εξοφληθεί, μια οφειλή στον εαυτό τους και σε αυτούς που τους αγκάλιασαν, τόσα χιλιόμετρα μακριά από τα σπίτια τους. Δεν είχε αλλάξει σχεδόν τίποτα.


Περπατώντας τα σοκάκια οι αναμνήσεις έρχονταν καρέ - καρέ μπροστά από τα μάτια τους. Σε κάθε γωνία που έστριβαν ήταν έτοιμοι να δουν κάποιο παλιό γνωστό. Αυτή η ανάμεικτη θέληση - αγωνία τους έκανε να ξεχάσουν τελείως το βάρος που είχαν οι βαλίτσες τους.
Ξεφόρτωσαν τα περιττά βάρη σε ένα ξενοδοχείο χτισμένο και διατηρημένο από το 1920. Δέκα λεπτά αργότερα, ένα τηλεφώνημα, χαμόγελα και ανυπομονησία από την άλλη γραμμή. Τα πρώτα κρασιά ανοίγουν, σιγά σιγά οι εναπομείναντες μαζεύονται -σαν να ήταν χθες- ο καθένας κουβαλάει τα δικά του κενά δυόμιση χρόνων.
Δεν υπάρχει διάθεση να φανούν, ουσιαστικά λοιπόν δεν υπάρχουν. τρεις μέρες είναι τόσο λίγες για να προλάβεις να τους αγγίξεις, μα τόσο πολλές για να αποτιναχθεί αυτό το συνειδησιακό βάρος και να τιθασευτεί αυτή η λαχτάρα για μια βόλτα στην παραλιακή οδό το σούρουπο.
Η επιστροφή δε μπορούσε να γίνει κάτω από άλλες συνθήκες. Πολύ ζαλισμένοι από το ποτό για να μουδιάσει το μυαλό. Οι βαλίτσες, μολύβι αυτή τη φορά. Οι τρεις μέρες διάρκεσαν όσο και τα δύο χρόνια. Το λεωφορείο βόγγηξε στις στροφές του υψώματος καθώς τα τελευταία φώτα μόλις που τα διέκρινες.
Τα βλέφαρα βάρυναν απότομα. Δεν θυμόταν άλλη φορά ένα κεφάλαιο να κλείνει με τα βλέφαρα...
Οι πορείες αυτές......


7 σχόλια [ποστ γιουαρ]:

Balidor said...

υπέροχο :)

Anonymous said...

Καλή σου μέρα, διαβάζω το μπλογκ σου, είναι από τα λίγα που διαβάζω και πραγματικά μ' αρέσει που δεν ανήκεις στην πλειοψηφία όσων ασχολούνται με το είδος.
δεν σου έχω κάνει σχόλιο γιατί εγώ τα έχω κλειστά και σκέφτηκα μήπως θάταν κάπως αδέξιο.
Καλά να είσαικαι ευχαριστώ
Kouklara

miliokas said...

@ Kouklara, γεια χαρά !!!
Κι εγώ πολλές φορές δε βρίσκω κάτι "έξυπνο" να γράψω σε διάφορα blogs που μπαίνω και νομίζω πως η πλειοψηφία το ίδιο παθαίνει. Μερικές φορές, να φανταστείς, ούτε στα ποστς που μου κάνουν, δε απαντώ... Τώρα τελευταία έχω αρχίσει κι απαντώ όμως... :D

H διάθεση μετράει όμως...

[Η πλειοψηφία, ποιά είναι..?]
-miliokas aka skylos_mayros-

Anonymous said...

Τι σου είναι κι αυτές ου αναμνήσεις, τι θα ήσουν χωρις αυτες εσύ εγώ, ο καθενας που έχει μνήμη.
Εχω γραψει κειμενο με τον ίδιο τιτλο και σημερα ανεβασα τραγούδι αναμνησης.
Μου ήρθε λιγο η χαλαρότητα του κρασιού κι η ανυπομονησία

Dredd

miliokas said...

Το "υπέρ" τον αναμνήσεων είναι, ότι πλέον βλέπεις τα πράγματα από μια άλλη οπτική γωνία -τρίτη- κι αυτή τη φορά μπορείς και είσαι ανεπηρέαστος από τα γεγονότα.
το καλό με το χρόνο που περνά είναι πως με πολλές γυναίκες στέκεται εκδικητικός τελικά...

κι εσύ.... μένεις ν' απορείς.....

-miliokas aka skylos_mayros-

Anonymous said...

Χαίρομαι που εισαι - με αυτον τον τροπο - στην Ζωή μου @zoezoi

miliokas said...

@zoezoi: nice to meet you_
welcome!!

miliokas aka skylos_mayros