μνήμες aka memories | στη θάλασσα

...βρισκόμουν στη θάλασσα, χωρίς να έχω καταλάβει πως ακριβώς είχα φτάσει εκεί. Για την ακρίβεια, όχι ακριβώς στη θάλασσα αλλά, απέναντι από αυτήν,
σε μια πλαγιά που έβλεπε προς το μέρος της....
σα να ήμουν άλλος και σα να ήμουν αλλού....
μας έβλεπα...
με τα μαύρα μας τα ρούχα -ήταν, θυμάμαι, η εποχή που φορούσα μόνο μαύρα και ξόδευα ένα σωρό λεφτά για την γκαρνταρόμπα μου-. Τώρα, απλά, φοράω ό,τι βρω και τις περισσότερες φορές από δεύτερο χέρι... Τότε όμως υπήρχαν και χρήματα και μαγαζιά... τώρα, η ατμόσφαιρα είναι γκρίζα και θολή και μόλις και μετά βίας μπορώ να μας διακρίνω από εδώ που στέκομαι...
Ναι.... δεν κάνω λάθος...
Ήμαστε εμείς, εγώ κι εσύ ή αν το θέλεις, εσύ κι εγώ
βασικά, τέτοιες ώρες δεν έχει σημασία αυτό, σημασία έχει πως ήμαστε εμείς
και πως ήμαστε μαζί, ξανά μετά από αιώνες σκουριάς....
μια ύπουλη σκέψη έρχεται από μέσα μου, με τη φωνή του "φίλου"... προσπαθεί να με πείσει πως κάνω λάθος.... ξέρω όμως, πως θέλει να με διώξει, να με κάνει να παραιτηθώ... αν είχε χέρια, θα με έσπρωχνε σε κείνο το γκρεμό που χάσκει μπροστά από τα πόδια μου... αυτός ο γκρεμός είναι που με κρατάει τόση ώρα σε απόσταση... εδώ και ώρες, κλότσησα μια πέτρα κι ακόμα να την ακούσω να πέφτει.... αν μπορούσα να χρησιμοποιήσω τα φτερά μου και να πετάξω προς εμάς, είναι πολύ εύκολο αλλά δε θέλω να δεις πως έχω φτερά...
δε σου έχω εμπιστοσύνη, το ήξερες αυτό από την αρχή άλλωστε... κι εγώ ήξερα πως δε μπορούσα να σου έχω.... το είχα δει.... όχι στα μάτια σου γιατί ποτέ δε με κοίταξες κατάματα κι όσες φορές το προσπάθησες απέφυγα να σε κοιτάξω...
....το είχα δει στα χέρια σου.... σε εκείνα τα μικρά, παχουλά και μυτερά σου δάκτυλα..... μερικές φορές τα βράδια έλαμπαν σα ματωμένες λάμες ξυραφιών.... από κείνο το κόκκινο χρώμα που τα έβαφες... εκείνο το χρώμα που τότε μισούσα και που τώρα με έχει ολόκληρο τυλίξει....

τόσες ώρες τώρα, μες το σκοτάδι κάθομαι και μας παρατηρώ απέναντι...
έχει φως εκεί...
πολύ φως αλλά είμαι μακριά και δε με φτάνει...

μας βλέπω που τρέχουμε πιασμένοι χέρι - χέρι... όπως τα μικρά παιδιά..... κάτι μου λες αλλά από δω που είμαι δεν ακούω και πιο κοντά δε μπορώ να έρθω... αυτός ο γκρεμός είναι ακόμα μπροστά μου και η πέτρα που κλότσησα ακόμα δεν έχει φτάσει στον πάτο του.... ίσως να σκάλωσε κάπου ή μπορεί και να έφτασε και να μην την άκουσα....
η παραλία είναι άσπρη και η άμμος πεντακάθαρη.... δεν είχα δώσει σημασία τότε...
το προσέχω τώρα γιατί την τελευταία φορά που ήρθα εδώ μόνος, με την ελπίδα πως ίσως σε συναντούσα δεν ήταν έτσι....
η ατμόσφαιρα ήταν γκρίζα και μουντή και η ακτή σπαρμένη με αποσυνθετιμένα πτώματα χιλιάδων φυκιών....
και βρώμαγε.... για το τελευταίο δεν είμαι σίγουρος γιατί, εδώ και χρόνια έχω χάσει την όσφρησή μου....
Φυσάει....
Τυλίγομαι στην παλιά, ξεσκισμένη πια καμπαρντίνα,
που έχει σχεδόν γίνει ένα με το σώμα μου...
...το μυαλό μου γεμίζει εικόνες.....
κρυώνω ξανά....
Η θάλασσα πίσω μου, με καλεί....
...για πρώτη φορά, της γυρίζω την πλάτη, σέρνοντας μακρυά της
τα βήματά μου...
βρέχει....

18/2/09 - 1:37 μ.μ.