σήμερα, βρήκα τυχαία σε ένα φάκελο στη βιβλιοθήκη κάτι παλιές φωτογραφίες που είχα τραβήξει εγώ. Παλιές, χιλιάδες χρόνια πριν. Στην αρχή δεν τις γνώρισα, ούτε καν τον εαυτό μου που απεικονιζόταν σε κάποιες από αυτές...
Ήταν σα να τις είχα τραβήξει σε μια άλλη ζωή, σε μια παράξενη διάσταση...
τις άπλωσα πάνω στο παλιό μου γραφείο -λάφυρο από ένα σπίτι που τώρα πια δεν υπάρχει- και τις κοίταζα... τις περισσότερες τις συνδύαζα με "
από αυτούς δεν υπάρχει κανένας πια. άλλος την έκανε μακριά, στη χώρα της μνήμης, άλλος χάθηκε σε προσωπικές αναζητήσεις και ταξίδια.... άλλους απλά τους αφήνεις να φύγουν, να χαθούν, γνωρίζοντας πια καλά, πως δεν υπάρχει κάτι να σας ενώσει.. ότι είχες να τους δώσεις το έδωσες.. το πήρανε..φύγανε...
το "ευχαριστώ", έτσι κι αλλιώς είναι μια άγνωστη λέξη, τόσο άγνωστη που η σημασία της χάνεται στο σκοτάδι του μυαλού μου...
Ανακάτεψα τις φωτογραφίες... πήραν διαφορετική σειρά.. καινούργιες εικόνες ξεπήδησαν μέσα από τα άψυχα κιτρινισμένα χαρτιά... το κεφάλι μου βούιζε..."έλλειψη καφεΐνης" σκέφτηκα... Πήγα να φτιάξω. το κουτί άδειο... "ναι", μονολόγησα, "αφού τους τελευταίους κόκκους τους ήπια χθες"...
έστριψα τσιγάρο, τα χέρια μου έτρεμαν κι ο μισός καπνός μου έπεσε κάτω...
βλαστήμησα δυνατά, λες και υπήρχε κάποιος να με ακούσει...
ξανακοίταξα τις φωτογραφίες και καινούργιες εικόνες ξεπετάχτηκαν μέσα από τα κιτρινισμένα χαρτιά... κούνησα το χέρι μου μπροστά από τα μάτια μου σα να υπήρχε κάτι που με εμπόδιζε να δω... φυσικά και δεν υπήρχε τίποτα... περπάτησα μέσα στο δωμάτιο σαν να έκανα μια μεγάλη βόλτα... από τα ξεχαρβαλωμένα ηχεία του παμπάλαιου υπολογιστή μου ξεχύνονταν μια απόκοσμη μουσική... "δουλεύει ακόμα αυτός" σκέφτηκα για τον υπολογιστή
"ευτυχώς", είπα ξανά δυνατά, γιατί είναι και η μόνη παρέα που μου έχει απομείνει... κι όπως πάντα κάνουμε με τα πολύ κοντινά μας πρόσωπα και πράγματα, μετά από κάμποσο καιρό σταματάμε να τα προσέχουμε και τους συμπεριφερόμαστε πολλές φορές και με κακία έτσι κι αυτός ήταν παραμελημένος μέσα στη βρώμα, στις στάχτες, στις σκόνες και στα κομμάτια του καπνού....
ξανακοίταξα τις φωτογραφίες, άνθρωποι, σπίτια, τσιγάρα, λουλούδια, χιόνι κεριά, δέντρα, εγώ....
θλίψη
τίποτα από αυτά δεν υπάρχει... τα τσιγάρα κάηκαν, τα δέντρα επίσης. κι όσα δεν κάηκαν, κοπήκανε... τα κεριά λιώσανε, όπως λιώνουμε κι εμείς και το χιόνι...
εγώ άλλαξα, έτσι κι αλλιώς από αυτό που απεικονίζουν οι φωτογραφίες για μένα δεν υπάρχει τίποτα... τα σπίτια έχουν γκρεμιστεί, στη θέση τους έχουν χτιστεί άλλα ή δεν υπάρχει τίποτα πια...
οι άνθρωποι... γι αυτούς δε θέλω να πω τίποτα . αυτοί υπήρξαν χιλιάδες χρόνια πριν -όπως είπα και παραπάνω- και προτιμώ να μην τους θυμάμαι καθόλου... ούτε καν πως υπήρξαν...
"είσαι εγωιστής" η φωνή ερχόταν από μέσα μου. "λες κι εσύ έχεις φερθεί καλύτερα σε ανάλογες περιπτώσεις"
την αγνόησα. αποκλείεται να απευθύνεται σε μένα, σκέφτηκα αλλά και το αντίθετο να συνέβαινε πάλι το ίδιο θα σκεφτόμουν...
ξανακοίταξα τις φωτογραφίες και αναθεώρησα: όχι θλίψη,
όπως σκέφτηκα πιο πριν... ο καθένας είναι εκεί που του αξίζει, στο πόστο του, στο δικό του σκοτεινό, υγρό και ομιχλώδη παράδεισο... στη δικιά του τρύπα, στην τελική...
έχωσα τα χέρια στις τσέπες κι άρχισα να κόβω βόλτες μέσα στο δωμάτιο αποφεύγοντας τα έπιπλα... το μάτι μου έπεσε στο κινητό τηλέφωνο και στην ετοιμοθάνατη μπαταρία του... "τσάμπα το έχω" ξανασκέφτηκα."έτσι κι αλλιώς ποτέ κανείς δεν καλεί αλλά ούτε κι εγώ έχω κανέναν για να πάρω τηλέφωνο... εκτός αν πατηθεί κάμμια φορά καταλάθος στη τσέπη και πάρω κανέναν από εκείνους που έλεγα πιο πριν, που ευτυχώς τώρα πια έχουν αλλάξει νούμερο και -ευτυχώς πάλι- δε μου έχουν δώσει το νέο τους αριθμό...."
η βόλτα στο δωμάτιο κράτησε πολλή ώρα, ήταν μεγάλη η απόσταση που έπρεπε να διανύσω και η άμμος δυσκόλευε τα βήματά μου.... τα τρύπια all star μου χώνονταν ως τον αστράγαλο σχεδόν μέσα της και γέμιζαν από αυτήν... κάθε τόσο τα τίναζα χτυπώντας τα στις γάμπες μου -άδικα όμως-
συνέχισα να προχωράω με τα χέρια στις τσέπες χωμένα βαθειά και τους ώμους κολλημένους στο κεφάλι. κάπου κάπου άκουγα τον ήχο από τα κύμματα που σκάγανε στα βράχια... "η θάλασσα να είναι ακόμα γαλάζια;" ψιθύρισα από φόβο μη με ακούσεις... άλλαξα πορεία... ο ήχος με τραβούσε κοντά του όπως το φως της λάμπας τα φτερωτά μερμύγκια ή αλλιώς όπως τα σκατά τις μύγες...
υπήρχε ένα λόφος από άμμο, λες πίσω από αυτόν να είναι η θάλασσα; ξαναψιθύρισα από φόβο μη με ακούσεις...
γύρισα και σε κοίταξα, κρυφά, πάνω από τον ώμο μου μη τυχόν και δεις το φόβο στα μάτια μου... μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν ήξερα πως ερχόσουν μερικά βήματα πίσω μου. είχα νιώσει όμως την παρουσία σου, μύριζα το άρωμά σου. εκείνο το δαιμονισμένο άρωμα, που άλλοτε με παρέσερνε στα μονοπάτια της ηδονής και των ατέλειωτων οργασμών κι άλλοτε μισούσα με τόσο πάθος που στο τέλος κατέληγε να γίνει αγάπη...
δε με είδες...
ερχόσουν κι εσύ, όπως κι εγώ, με τα χέρια στις τσέπες εκείνου του παλιού σου, κουρελιασμένου τζιν, εκείνου που είχαμε αγοράσει παρέα κι από δεύτερο χέρι σε κείνη τη συναυλία του Nick Cave... -δεν ξέρω αν τις θυμάσαι αυτές τις λεπτομέρειες- το κεφάλι σου ήταν κι εσένα χωμένο μέσα στους ώμους σου και τα κατάμαυρα μαλλιά σου, ανακατεμένα από εκείνον τον γαμημένο αέρα που φυσούσε και γέμιζε τα δικά μου με άμμο, έπεφταν μπροστά στα μάτια σου...
ξαναγύρισα αμέσως μπροστά το βλέμμα μου... έτσι κι αλλιώς φτάναμε στην κορυφή του αμμόλοφου και επιτέλους θα αντικρίζαμε τη θάλασσα...
περίμενα να με φτάσεις... και καλά να μοιραστούμε τη στιγμή μαζί, λες και ήταν καμιά στιγμή της αποκάλυψης, η αλήθεια όμως ήταν πως κόντευαν να με αφήσουν οι δυνάμεις μου... ήμουν εξαντλημένος... με έφτασες κι έβγαλες το χέρι σου για να πιάσεις το δικό μου... έκανα πως δεν το είδα κι έχωσα τα δικά μου πιό βαθιά μέσα στις τσέπες, τόσο που το παντελόνι έφυγε σχεδόν από τη μέση μου... ξέρω πως σκέφτηκες να θυμώσεις και να μου κρατήσεις μούτρα αλλά μετά το ξανασκέφτηκες και αποφάσισες πως δεν είχαμε χρόνο για τέτοιες πολυτέλειες... άλλωστε προείχε και η θάλασσα... τόσα χρόνια είχαμε να τη δούμε και σήμερα που κατά τύχη πέσαμε πάνω της, θελήσαμε να εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία... ίσως και να μην την ξαναβλέπαμε....όση ώρα σε περίμενα το σκοτάδι σκέπαζε την περιοχή όπως με σκέπαζες εσύ παλιά, τότε που έκανα πως κοιμόμουν και σε άκουγα να μου μιλάς και τότε που όλα "ήταν αλλιώς" όπως συνηθίζεις να μου λες τώρα πια... αυτό όμως συνέβαινε αιώνες πριν και τώρα το σκοτάδι έχει πέσει κι αρχίζω ξανά να φοβάμαι...
.... επιτέλους φτάσαμε στην κορυφή... προχωρήσαμε λίγο ακόμα και σα να ακούσαμε τα κύματα που σκάζανε στα βράχια... τ σκοτάδι όμως ήταν πηχτό, όπως μερικές φορές το μέλι στο κουτί του και δε μας άφηνε να δούμε τη θάλασσα.... ένιωσα να μουδιάζω από το θυμό.... "αν δεν αργούσες και δε χάζευες θα προλαβαίναμε" σου είπα... το μίσος που είχαν οι λέξεις όταν τις έφτυσα, τρόμαξαν και μένα τον ίδιο.... "σου είπα να μου κρατάς το χέρι" μου είπες "αλλά εσύ δεν καταδέχτηκες. λες και δεν ξεκινήσαμε μαζί" έκανες να με αγκαλιάσεις και τραβήχτηκα.... γυρίσαμε πίσω.. τίποτα δεν ήταν όπως τα είχαμε αφήσει...
ο αέρας είχε σκορπίσει τις φωτογραφίες στο πάτωμα... το γραφείο ήταν πιο παλιό από ποτέ... καθίσαμε στις σκάλες και αδειάσαμε τα παπούτσια μας από την άμμο... μπήκαμε ξυπόλητοι μέσα, μάζεψα τις φωτογραφίες από το πάτωμα και τις έκανα ένα μάτσο... τις έβαλα πάνω στο βουναλάκι που είχε σχηματίσει η άμμος που είχαμε αδειάσει από τα παπούτσια μας... άπλωσα το χέρι μου προς το μέρος σου και χωρίς να πεις κουβέντα, μου έδωσες το κουτάκι με τα σπίρτα...
άναψα ένα και τις έκαψα.... "ο καθένας ας μείνει εκεί που πρέπει", σου είπα...
έγνεψες καταφατικά και τα κατάμαυρα μάτια σου έλαμπαν από τις φλόγες....
ήρθες και κάθισες δίπλα μου... "λες η θάλασσα να έχει ακόμα εκείνο το γαλάζιο χρώμα που είχε και τότε που ήμασταν παιδιά;" μου είπες... έκανα πως δεν άκουσα... κοίταζα τις φλόγες....
έτσι κι αλλιώς, δεν ήξερα να απαντήσω....
σ' αυτή τη βόλτα, όπως συμβαίνει και στις ταινίες από ένα αόρατο ηχείο,
που αναρωτιόμουν που μπορεί να βρίσκεται κρεμασμένο
ακουγόντουσαν τα παρακάτω τραγούδια..
στην αρχή δεν ήξερα ποια είναι....
ευτυχώς, ήξερες εσύ και μου είπες...
.jpg)
0 σχόλια [ποστ γιουαρ]:
Post a Comment