ΥΠΕΡΑΣΤΙΚΟ

...σήμερα βρέχει.
όχι αστεία... βρέχει... all day...
είναι αυτό που λέμε: "γαμήθηκε να βρέχει..."
...κι εγώ -ως γνωστόν- όταν βρέχει δε δουλεύω καθ' ότι
η φύση της δουλειάς μου τέτοια....
έτσι, έκανα ό,τι είχα να κάνω, ένα σωρό δουλειές δηλαδή,
πάντα υπό τη συνοδεία της βροχής... ευτυχώς όλα τελείωσαν νωρίς και ανώδυνα. μέχρι και δυο καφέδες πρόλαβα να πιω !!!!
το υπόλοιπο της μέρας μου, το πέρασα στο σπίτι, μπροστά από τον υπολογιστή, ο οποίος σημειωτέον είναι δίπλα από καλοριφέρ [αυτό άσχετο]
...όλη την υπόλοιπη μέρα λοιπόν, την πέρασα εδώ απ' όπου σας γράφω, ακούγοντας υπέροχες [για τα δικά μου αυτιά] μελωδίες και πάντα τον ήχο της βροχής...
ο ήχος της βροχής τέτοιες μέρες, είναι το καλύτερο soundtrack...
αλλού όμως θέλω να καταλήξω....
που?.... θα μου πείτε....
θα σας πω...
όταν βρέχει, επαναλαμβάνω: όταν βρέχει,
πάντα μου έρχεται στο μυαλό το απόσπασμα
από το βιβλίο του Βαγγέλη Ραπτόπουλου,
κομματάκια, που έχει τίτλο [το απόσπασμα, έτσι;]
Υπεραστικό...
κουσούρι των παλιών ραδιοφωνικών εκπομπών μου...

Ιδού το απόσπασμα από τις σελίδες #63, 64 και 2 σειρές από την 65
«Απόψε βρέχει. Ρίχνει με το τουλούμι, όχι αστεία Καρεκλοπόδαρα! Μες' από τα τζάμια του θαλάμου, ανάμεσα σε χιλιάδες υπεραστικές συνδιαλέξεις μαζί σου, βλέπω τις στάλες ολόγυρα και σ' αναζητάω.
Σε παίρνω εδώ, απ' το Πεδίο του Άρεως και δεν απαντάς. Χτυπάει το τηλεφωνό-σου και κανείς δεν το σηκώνει. Βγαίνω και περιπλανιέμαι στο πάρκο.
Η βροχή με μουσκεύει μεθοδικά. Τα ρούχα μου ρουφάνε με απληστία τις χοντρές σταγόνες. Τα πόδια μου με πάνε από δω κι από κει άσκοπα.
Μου λείπεις.
Γυρίζω πάλι πίσω. Παίρνω τα δώδεκα νούμερα: το διακριτικό της ξένης χώρας και μετά τον αριθμό σου. Δεκάδες χτύποι που σφυρηλατούν τ' αυτιά μου, γδούποι και κρότοι υπόκωφοι. Μετά το σηκώνεις κι η γραμμή αυτόματα κλείνει. Μόνο ένα «Λέγετε;» δικό σου που κυοφορούν τα καλώδια και το εξακοντίζουν μέσα μου.
Ύστερα τίποτα.
Παίρνω και ξαναπαίρνω και πάντα μόλις το σηκώνεις κλείνει.
Αυτό, ξέρεις, είναι αβάσταχτο μέσα σ' έναν πορτοκαλή θάλαμο. Απροσπέλαστο Γιατί απόψε η βροχή με γδέρνει και σε θέλω.
Απόψε μου λείπεις αφόρητα και δεν την μπορώ την απόσταση, τη φυγή, το χωρισμό. Γι' αυτό το βάζω στα πόδια.
Στο Μουσείο δεν υπάρχει ψυχή. τα τραπεζάκια κι οι καρέκλες, μούσκεμα. Ο θάλαμος άδειος, μ' ένα διακριτικό κοφτό, λαχανιασμένο σαν αναφιλητό Το κόκκινο λαμπάκι ανάβει μόνιμα και δεν πιάνω γραμμή. Σε ψάχνω καθώς διαχέεσαι μες στο σκοτάδι.
Στην Κάνιγγος η συσκευή είναι ξεχαρβαλωμένη, ετοιμόρροπη. μου τρώει ένα εικοσάρικο και την πλακώνω στις κατραπακιές. τρίζει και κουνιέται ολόκληρη, μου το επιστρέφει και φεύγω. τη μισώ την Αθήνα όταν τριγυρνάω μόνος μου και βρέχει.
Τη σιχαίνομαι.
Γίνεται ένα άδειο αντηχείο που πολλαπλασιάζει την έλλειψή σου. Γίνεται καλός αγωγός του κενού, της μοναξιάς μου. Η γλίτσα στο δρόμο, νιώθω ότι κολλάει πάνω μου. Οι περαστικοί με κυνηγάνε βιαστικοί με τις ομπρέλες τους. Σκοντάφτω στα ζεστά τους χνώτα.
Βγαίνω στην Ομόνοια.
Η βροχή δυναμώνει και με διαποτίζει.
Κατεβαίνω τις σκάλες. Πουλάνε εφημερίδες, κουλούρια και σαλέπι. Γύρω μου κόσμος, φωνές, ο ηλεκτρικός που έρχεται. Βρίσκω μια συσκευή για υπεραστικά. Ρίχνω εικοσάρικο, παίρνω τα νούμερα, το σηκώνεις. Η βροχή μέσα μου, τα νερά λιμνάζουν. Υποδόριες λακκούβες που ξεχειλίζουν λασπόνερα.
Μ' ακούς;
Δεν μπορώ άλλο σ' αυτήν την κατάσταση του διαμελισμού.
Δεν μπορώ πια νάσαι εσύ εκεί κι γω εδώ, στην άλλη άκρη του κόσμου.
Τ' ακούς; Τι σπουδές και κουραφέξαλα μου λες; Παράτα τα και γύρνα.
Μ' ακούς, ε, μ' ακούς Αποκρίσου μου. Δε βαστάω άλλο σου λέω, δεν τ' αντέχω. Μη μου τ' αρνιέσαι αυτό, όχι.
Εικοσάρικα τέρμα. Το κόκκινο λαμπάκι ανάβει.
Η φωνή σου καταποντίζεται στο έρεβος της απόστασης.
Συνδιάλεξη τέλος και τ' ακουστικό θέλει κρέμασμα. Η βροχή δυναμώνει. Ρίχνει καρεκλοπόδαρα.»


_____________________
Αυτό ήταν....
μου γάμησε την ψυχολογία άλλη μια φορά...
σκηνές και εικόνες μιας άλλης εποχής
της εποχής της αθωότητας
και των ανομολόγητων ερώτων...
..τόσο παλιά που σχεδόν δε τα θυμάμαι πια...
κι έξω, βρέχει με το τουλούμι...
ρίχνει καρεκλοπόδαρα..
_______________________
η 1η φωτογραφία είναι το εξώφυλλο της έκδοσης [2η] που κατέχω εγώ
το παρόν γράφτηκε ακούγοντας τα παρακάτω κομμάτια
παρέα με τον ήχο της βροχής...
Nikos Diamantopoulos - Everytime
Nikos Diamantopoulos - Beautiful
Nikos Diamantopoulos - Pray