μνήμες aka memories | Γιατί..... miliokas

Το "όνομά" μου το διαδικτυακό, το "miliokas" δηλαδή, είναι κάτι που προέρχεται από τα μαθητικά τα χρόνια....
Τα χρόνια της νιότης.....
Ήταν τότε, περί το 1985, όταν ο Γιάννης ο Μηλιώκας, είχε κυκλοφορήσει την πρώτη του δισκογραφική δουλειά, το δίσκο: "Εδώ Θεσσαλονίκη"...
Αργότερα, όντας πλέον μαθητής πρώτης Λυκείου, το 1986 νομίζω, είχε κυκλοφορήσει η δεύτερη προσωπική του δουλειά.
"Για το καλό μου", ο τίτλος της...
Βέβαια στη νέα γενιά ίσως και να μη λέει τίποτα ο δίσκος..
Ήταν, θυμάμαι, μια ημερήσια εκδρομή στην πρώτη Λυκείου
-δε θυμάμαι τη διαδρομή- αλλά η τελευταία στάση ήταν στην Πάτρα.
Τα παιδιά, οι συμμαθητές δηλαδή θα πήγαιναν στη ντίσκο....!!!
Smile, νομίζω την έλεγαν [τη ντίσκο]
*

*
- το παραπάνω κομμάτι -"Η Γιούλα και η άλλη"- έχει τρομερό funky ρυθμό-

Εγώ, μόλις σταματήσαμε, πήδηξα πρώτος - πρώτος από το πούλμαν και την έκανα για το κέντρο της πόλης, ψάχνοντας δισκάδικο για να αγοράσω τον εν λόγω δίσκο...
Βρίσκω ένα, μπαίνω μέσα με ύφος ζητάω το δίσκο -σε κασέτα τότε καθ' ότι πικάπ κλπ ήταν πολυτέλειες για μας, όχι πως τώρα δεν είναι- και ζητάω από τον πωλητή το δίσκο
καθώς ούτε πως ήταν το εξώφυλλο δεν ήξερα...
Φανταστείτε, τέτοια ενημέρωση...
Ότι ακούγαμε από το ραδιόφωνο και από την κρατική ραδιοφωνία συγκεκριμένα...

Παίρνω την κασέτα, περιχαρής, 950 δρχ είχα πληρώσει... πάω στη ντίσκο....
.... και κάποια στιγμή επιτέλους... φύγαμε...
Στο πούλμαν δίνω την κασέτα στον οδηγό, τη βάζει αυτός, γνωστός ο Μηλιώκας τότε... στο πρώτο κάθισμα εγώ να ακούω και δίπλα μου η καθηγήτρια των Αρχαίων, άκουγε κι αυτή...
φτάνει το πρώτο τραγούδι στο στίχο που λέει:
".... είδα το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο...."
*
*
και με μια χαρά η καθηγήτρια των Αρχαίων άρχισε να το φωνάζει στους συναδέλφους της..
- "Ακούσατε τι είπε"; έλεγε με την ηδονή ζωγραφισμένη στην άσχημη φάτσα της...
- "Το δάσκαλο να με χτυπάει με ζήλο..."
και πάλι γέλια και χαρές, σα να της είχε πετύχει η ερωτική πράξη... η καμμένη κι αυτή...

Στις εξετάσεις του Ιούνη ήταν αυτή που μου έβαλε 8 και με "έκοψε" ενώ ήθελα δωδεκάμισι για να περάσω... και κάνοντας αναθεώρηση γραπτού -δε θυμάμαι πόσο ήταν τότε το παράβολο-
πήρα δώδεκα... Στην ουσία για μισή μονάδα δεν πέρασα τα Αρχαία με τη μία αλλά, αυτό είναι άλλη ιστορία... !!!

Τω καιρώ εκείνο, λοιπόν, είχαμε με κάτι άλλα παιδιά ένα μικρό ραδιοφωνικό σταθμό...
εκεί έκανα κι εγώ εκπομπή, με Ελληνικά τραγούδια που παίζαμε από κασέτες...
Το να παίξεις ένα νεας κυκλοφορίας δίσκο για τα δεδομένα εκείνης της εποχής, ήταν καινοτομία...
Έτσι λοιπόν, την επόμενη μέρα... "τσουπ" εγώ... Σκάω στο σταθμό με την κασέτα και τη βάζω να παίζει από την αρχή μέχρι το τέλος...
Το δε "Για το καλό μου", τρεις φορές παρακαλώ....
Η κασέτα έλιωσε στην κυριολεξία. Την αγόρασα ξανά. και ξανά σε κασσέτα. κι ακόμα σε κασέτα την έχω... Εκτός βέβαια από την ψηφιακή της μορφή...
Τις εκπομπές, όπως καταλαβαίνετε, τις άκουγε όλο το σχολείο σχεδόν...
δεν είχαμε παράπονο...

Την επόμενη μέρα λοιπόν, σε κάποιο από τα διαλλείματα, παίζαμε βόλλεϋ στην αυλή του σχολείου. Ήταν να κάνω το σερβίς και καθυστερούσα.... Πετούσα τη μπάλα ψηλά .... και... - ο έξυπνος- την άφηνα να ξαναπέσει.... Τότε, εκνευρισμένος ένας από την αντίπαλη ομάδα, κωρδώνεται και μου λέει:
- τι θα γίνει ρε Μηλιώκα, θα σερβίρεις σήμερα; !!!
Ε αυτό ήταν, κόλλησε το "όνομα" με αποτέλεσμα να μη γνωρίζουν πολλοί το κανονικό μου επώνυμο...
Θυμάμαι, πήρα τηλέφωνο στο Δημαρχείο μια φορά να ρωτήσω κάτι...

- "Γειά σας, ο Κώστας ο .... .είμαι.."
- "Ο.. ποιος;;;"
- "Ο Μηλιώκας, μωρέ"
- Αααα !!! Έτσι πες μας..."
- "ναι...." !!!!!

___________________________________________________

Αυτά λοιπόν....
και με τα χρόνια το συνήθισα κι εγώ....

...είδα το δάσκαλο να με χτυπά με ζήλο..
...με κάπα και σκαλισμένη γκλίτσα...

Κυριακή 31 Μάη 2009 - 18:42
Upadate τα εξώφυλλα της κασσέτας
Έξω + μέσα...

μνήμες aka memories | Let Myself Go

ΤΡΙΤΗ 14 ΟΚΤ. 2003 - 7:35 μμ

Ο χώρος ήταν κακοφωτισμένος και οι εικόνες θολές.

Προσπάθησα να καταλάβω τι με είχε ξαναφέρει εκεί.
Μου φαινόταν τόσο ξένο και τόσο οικείο ταυτόχρονα. Έκλεισα τα μάτια και οι μουσικές δυνάμωσαν. Τα τραγούδια κάτι θύμιζαν μα ήταν διαφορετικά παιγμένα. Προσπάθησα να ηρεμήσω και να τα βάλω όλα σε μια σειρά. Η ομίχλη όμως μέσα στο μυαλό μου απλωνόταν και κάλυπτε τα πάντα.
Έσβησαν στιγμιαία τα φώτα - πτώση τάσης - μα άναψαν. Κι εκείνο το στιγμιαίο σκοτάδι το ένιωσα τόσο οικείο - τόσο δικό μου. Σα να ήθελα να ξαναγυρίσω. -
Σηκώθηκα να περπατήσω στο χώρο. Κακώς υπάρχω εδώ - σκέφτηκα.
Με έπιασε πανικός.


Τίναξα από πάνω μου τις ακτίνες φωτός και έκλεισα τα μάτια. Πολύχρωμα φώτα άστραφταν και χιλιάδες χοροπηδούσαν. Δε με κοιτούσε κανείς. Σα να μην υπήρχα.
Ξαφνικά μας είδα.
Πιασμένοι από τους ώμους χοροπηδούσαμε.
Τα ένιωσα πάλι όλα κοντά μου, μα τόσο μακριά
Σαν κάτι να είχε παγώσει τις μνήμες μου.

Προσπαθούσα να ξεπαγώσω τις μνήμες. Ήθελα να θυμηθώ.
Έφερνα στο μυαλό μου εικόνες - μα ήταν πάντα τόσο θολές-
Και τότε, κάτι διέκρινα στο βάθος.
Έτρεξα προς τα κει. Ήταν το σημείο απ' όπου είχα ξεκινήσει.
Έκανα κύκλους....


__________________________________________________

Ατόφιο κείμενο, που δε γνώριζα καν την ύπαρξή του
ούτε και το θυμόμουν
Απλά, το βρήκα χθες βράδυ μπροστά μου
Να ήταν άραγε τυχαίο;;

και η μουσική που το συνόδεψε μέχρι να έρθει σε σας

*


*
Ane Brun - To Let Myself Go
Bill Withers - Don't You Want To Stay
Oi Va Voi - Photograph

___________________________________________________

μνήμες aka memories | Ροz Πρόβες

(συνέχεια από το προηγούμενο)

... πίσω στη δεκαετία του 90. Ένα καλοκαιρινό απόγιομα, συζητάμε με ένα φίλο -από 'κείνους που από καιρό τώρα πια δε μαθαίνω νέα τους- και λέμε για τη ραδιοφωνική εκπομπή που θα έκανα την επομένη... Λέμε και για το όνομα αυτής που δεν της είχα ποτέ δώσει.... έλεγα απλά, πως για δυο ώρες, διάλεγε μουσική ο miliokas από την προσωπική του δισκοθήκη και διάβαζε ανάμεσα στα κομμάτια διάφορα που διάλεγε από εφημερίδες, βιβλία και διάφορα άλλα, αναφέροντας πάντα την πηγή....
Αν κάτι από αυτά ήταν δικά μου, απλά δεν έλεγα τίποτα...

[έχετε παρατηρήσει βέβαια πως αναφέρομαι σε μένα χρησιμοποιώντας τρίτο πρόσωπο.]

Κάνοντας να φύγω λοιπόν, μου πετάει ο "φίλος" μια κουβέντα, την οποία δεν άκουσα καλά και γυρνώντας του λέω:
- Τι είπες; Ροz Πρόβες;
- Όχι ρε, μου λέει και μου είπε τι είχε πει αλλά, δε θυμάμαι τώρα.....
- Αυτό ήταν, του λέω.
Από δω και πέρα, η εκπομπή θα λέγεται Ροz Πρόβες !!!

κι έτσι "γεννήθηκαν" οι Ροz Πρόβες, η εκπομπή που αναφέρω εδώ,
που δε θυμάμαι όμως πόσο κράτησαν.

Τα κομμάτια πλέον, δεν έχουν σχέση με το "τότε" καθώς τα ακούσματά μου έχουν αλλάξει κατά πολύ. Τα κείμενα όμως είναι τα ίδια καθώς τα έχω φυλάξει σε διάφορα τετράδια κι έχοντας δίπλα τους και ημερομηνίες για το πότε διαβάστηκε το κάθε κείμενο.
Τις φωτογραφίες που βάζω τις έχω επίσης τραβήξει εγώ, εκείνη την περίοδο.

____________________________________________________

H αβεβαιότητα είναι η μόνη μου περιουσία.
Κερδίζω σ΄όλα κι όμως χαμένος παραμένω.
Όταν ξημερώνει, στο Θεό
λέω καληνύχτα
κι όταν ξαπλώνω, φοβάμαι
πως θα πέσω.

[FRANSOIS VILLON]

από το εξώφυλλο του μπλέ τετραδίου.

Gare Du Nord - Summertime

Ένα εκατομμύριο χρόνια κάθομαι αντίκρυ σ΄αυτή τη δύση

και, θα μείνω Θεού θέλοντος άλλα τόσα.
Ένα εκατομμύριο, είναι πολύ λίγα
για να πεις ότι χάρηκες τέτοια θέα.!!
Δύο λοιπόν και να δούμε αν θα φτάσουν.

[ΛΟΥΚάΣ ΚΟύΣΟΥΛΑΣ - ΔύΣΗ]

Woolfy Vs Projections - Return Of Starlight [Invisible Conga People Remix]

Τα ζώα, μπορεί να φωνάζουνε και να πλακώνονται στις μπουνιές.
Ποτέ όμως δε χρησιμοποιούν τη σπιουνιά ή άλλα συγγενή ζώα
για να λύσουν τις προσωπικές τους διαφορές,
πράγμα που συνηθίζεται στην κοινωνία των ανθρώπων
που δεν είναι δυστυχώς ζώα !!!

[ΝΙΚόΛΑΣ ΆΣΙΜΟΣ;]
[με επιφύλαξη]

Γιώργος Αντωνίου - Να Γελάς

Να' μαι λοιπόν τώρα εδώ, στον απόηχο της ιστορίας αφού
κατάφερα και στρίμωξα ένα μάτσο χειρόγραφα, παλιές αναμνήσεις
και παλιούς εφιάλτες.
Πολύ σύντομα, θα βάλω τα χειρόγραφα σ΄ένα ντοσιέ,
θα καταχωρίσω το ντοσιέ σ΄ένα συρτάρι
και αυτό θα ΄ναι το τέλος.

[STEPHEN KING - CHRISTINE]
το βιβλίο, σελ. 606

Salif Keita & Cesaria Evora - Yamore

Μπερδεύοντας την αφοσίωση και τον έρωτα,
το μόνο που μου έμεινε είναι
να προστατέψω εγώ ο ίδιος τον εαυτό μου
απ΄όλους αυτούς που νοιάζονται μόνο
για τον εαυτό τους.

[IAN CURTIS 1956 - 1980]

Joy Division - Love Will Tear Us Apart

.... τις νύχτες, σκάβαμε κρυφά μια υπόγεια σήραγγα.
Μ΄'ένα σουγιά, μ΄ένα πιρούνι, με τα νύχια,
σκάβαμε τις πέτρες ξέροντας πως θα φτάσουμε
το πολύ ως τη θάλασσα.
Κι όμως, μας ήταν ανάγκη να βλέπουμε τα χέρια μας να ζούνε.
Μου ήταν ανάγκη να βλέπω πως κοντεύω
πόντο - πόντο να σε φτάσω.

[άΡΗΣ ΑΛΕΞάΝΔΡΟΥ - ΤΙΣ ΝύΧΤΕΣ]

Deadbolt - It Was You

Σαν ανακάλυψα τα τέσσερά μου μάτια, τα τέσσερά μου χέρια,
τις τέσσερις θηλές, τις δύο καρδιές στη θέση της καρδιάς μου,
όταν κατάλαβα πως δεν είμαι πια εγώ,
το φώναξα και οι φωνές μου ήταν δύο.

[ΣΤΑύΡΟΣ ΖΑΦΕΙΡΕίΟΥ - Η ΆΤΡΟΠΟΣ ΤΩΝ ΗΜΕΡώΝ]

Maayan Nidam - Que Te Has Creido

____________________________________________________
...και η εκπομπή έκλεινε κάπως έτσι:
"Για δυο ώρες... κλπ κλπ...
και μέχρι την επόμενη εκπομπή εσείς,
Μείνετε ακατανόητοι σκοτεινοί και κακόγευστοι
Αφήνοντας ξωπίσω σας δύσοσμους όγκους σιωπής
δείξτε πως δε μετανιώσατε ακόμη"
Παραφράζοντας στίχους του Γιάννη Αγγελάκα
από την Ποιητική του συλλογή
Σάλια, Μισόλογα και Τρύπιοι Στίχοι...

δεν ξέρω αν "συνεχίζεται"Lost Bodies - Χάνομαι
(δίσκος: Ζωή, 1997)
EDIT: όσο ετοίμαζα το ποστ, δεν άκουγα άλλη μουσική
παρά μόνον αυτή που παρήγαγε ο αέρας,
καθώς περνούσε ανάμεσα από τις περσίδες
από το παράθυρο του σαλονιού, το διέσχιζε -το σαλόνι-
κι έβγαινε από την μπαλκονόπορτα
του δυτικού δωματίου...!!!

μνήμες aka memories | Κυριακάτικο Πρωϊνό

[....]
Το Κυριακάτικο τρένο ήταν σχεδόν άδειο.
Στα καθίσματα από την άλλη μεριά του διαδρόμου, καθόταν
μια γυναίκα με ζαρωμένα μάγουλα.
Βήχοντας, καθάριζε το λαιμό της από τα φλέγματα και τα 'φτηνε
μέσα σε κομματάκια χαρτί που τα 'σχιζε
από την Κυριακάτικη εφημερίδα στα γόνατά της.

Τακτοποιούσε τις λερωμένες χάρτινες μπαλίτσες,
τις έβαζε στη σειρά, πάνω στην αδειανή θέση
απέναντί της. Σα να ήθελε να παρατάξει
στρατό ολόκληρο από τις μύξες της.
Κι ενώ τα χέρια της δούλευαν, η ίδια μιλούσε ασταμάτητα
με μια γλυκιά, απαλή φωνή....

Η μνήμη, μοιάζει με κείνη τη γυναίκα στο τρένο.
Είναι τρελή όταν τακτοποιεί σκοτεινά πράγματα
μέσα σ' ένα ντουλάπι και βγάζει έξω τα πιο απίστευτα -
Τη μυρωδιά του καπνού. Τα γυάλινα μάτια μιας μητέρας.

Μα τα 'χει τετρακόσια όταν αφήνει στη θέση τους
κρυμμένα μεγάλα κομμάτια σκοταδιού.
Χωρίς να τα φέρνει ποτέ στο φως.
Χωρίς να τα θυμάται. [....]

απόσπασμα από το βιβλίο της Αρουντάτι Ρόι,
Ο Θεός Των Μικρών Πραγμάτων
φωτογραφία, σκαναρισμένη σελίδα του περιοδικού 01
γράφτηκε ακούγοντας τον τελευταίο δίσκο
του Federico Aubele, Amatoria...

μνήμες aka memories | Cart Postale

«Ο έρωτας
μπαίνει από το παράθυρο
σαν παραδείσιο πουλί αλλά,
βγαίνει αργότερα,
την ώρα του χωρισμού,
φτεροκοπώντας
σα νυχτερίδα
και φωλιάζει
στη σπηλιά
με τις
νεκρωμένες αναμνήσεις»





Ψάχνοντας για κάτι άσχετο

-ως συνήθως-
μέσα από ένα παλιό βιβλίο
πετάχτηκε το καρτ ποστάλ
που βλέπετε από πάνω σας !!!!

Στην κατάσταση που το βλέπετε....
Σκισμένο -όχι από μένα-
και ξανακολλημένο -από μένα μάλλον, δε θυμάμαι κιόλας- με σελοτέιπ που πλέον έχει χάσει η κόλλα του τις ιδιότητές της. Μόνο που δε μου έμεινε στα χέρια καθώς προσπαθούσα να το σκανάρω....

Στο πίσω μέρος, έγραφε μεταξύ άλλων πιο προσωπικών και το παραπάνω απόσπασμα
που παλιά θυμόμουν ποιος το έχει πει/ γράψει, τώρα όμως......
Και με ένα search στο διαδίκτυο, πάλι δε βρήκα κάτι...
Ίσως όμως και να μην έψαξα καλά...



Να δω τι άλλο μπορεί να ανακαλύψω όταν αποφασίσω να συμμαζέψω εκείνο το συρφετό από σιντιά, βιβλία περιοδικά κι ότι άλλο μπορεί να βάλει ανθρώπινος νους, που είναι πεταμένα μέσα στο πατάρι σε έναν άμορφο σωρό, το ένα πάνω στο άλλο δηλαδή.