[:summertime_night–dream]

 Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας
... η μέρα, ήταν παράξενη....
Βασικά, δεν είχε συμβεί κάτι συγκεκριμένο ώστε να την καταστήσει «παράξενη»...
απλά.... ήταν παράξενη... κι αυτό, οφειλόταν περισσότερο στο φως της...
το φως, του θύμιζε εκείνο το ασθενικό φως που έχουν οι νύχτες στο Βόρειο Πόλο,
τότε που διαρκούν έξι μήνες...
ανηφόριζαν -λέει- προς το σπίτι του, πιασμένοι χέρι - χέρι.. την κρατούσε
με το αριστερό του, χωρίς να τη σφίγγει απλά, την κρατούσε. περπατούσαν
χωρίς να μιλάνε και τα βήματά ταίριαζαν απόλυτα. Τώρα, σήμερα, θυμάται
πως την ώρα που ανηφόριζαν χωρίς να μιλάνε, τότε ήταν που συνειδητοποίησε
πως η μέρα ήταν παράξενη. δεν ήταν μόνο το φως της, που λέγαμε νωρίτερα.
-καθώς περπατούσαν «τον ανήφορο», έβλεπε τις σκιές τους στο δρόμο
τεράστιες.
ήταν
και η ανηφόρα. δεν ήταν όπως τη θυμόταν παλιότερα. σα να είχε χαμηλώσει
η κλίση της. τότε, δεν έδωσε σημασία, σήμερα όμως, αυτή η εικόνα, «έσκασε»
μέσα στο μυαλό του από το πουθενά...
έφτασαν στο σπίτι. το θυμάται σαν τώρα. η νεκροφόρα ήταν τεράστια
(σαν τις σκιές μας στο δρόμο - σκέφτηκε τότε), μαύρη και γυαλιστερή.
πρώτη φορά έβλεπε τόσο γυαλιστερό μαύρο χρώμα.
- τον έφεραν, τον θυμάται να λέει
(ήταν λες και όλα τα παρακολουθούσε να διαδραματίζονται
από ένα παράθυρο - αρνούνταν να δεχτεί πως του συνέβαιναν)
και η φωνή του, του ακούστηκε απόλυτα φυσιολογική κι αυτό
τον παραξένεψε... πιασμένοι χέρι - χέρι μπήκαν στο σπίτι και προχώρησαν προς
το νεκροκρέβατο
- ήρθα, είπε κοιτώντας τον Νεκρό ο οποίος βρισκόταν σε εμβρυακή στάση
και ντυμένος με κάτι παλιόρουχα
(μια ξεχειλωμένη -στο λαιμό- άσπρη, κοντομάνικη φανέλα κι ένα σώβρακο
χωρίς κουμπιά, μπροστά).
ο Νεκρός πετάχτηκε επάνω και το χλωμό πρόσωπό του φωτίστηκε..
- σε περίμενα, του είπε και τα μαύρα του μάτια έλαμψαν κι αυτά...
(σήμερα ξέρει πως ο Νεκρός ποτέ δεν είχε μαύρα μάτια, ίσως μπλε, μαύρα όμως όχι)
την επόμενη στιγμή, πάγωσε κι απόμεινε στην εμβρυακή του στάση
με τα μάτια κλειστά
και όσο κι αν προσπαθούσαν να τον «ισιώσουν», δεν το κατάφερε κανένας τους.
αυτός, απόμεινε να κοιτάζει, κρατώντας την πάντα από το χέρι
-σφιχτά αυτή τη φορά- την άσπρη κλωστή που έβγαινε από το
δεξί του μάτι...

την τράβηξε κι έφυγαν από το μέρος του Θανάτου
πήγαν στο σπίτι του.
μαζί τους κι ένας φίλος, χωρίς να μιλάει - θυμάται που μπήκαν μέσα και το
φως εκείνης της παράξενης μέρας τους ακολουθούσε όπου κι αν πήγαιναν.
της άφησε για λίγο το χέρι....
κι εκεί..... ξύπνησε....
ανακάθισε στο κρεββάτι τρίβοντας τα μάτια του κι έχοντας -μετά από καιρό
μια ευχάριστη διάθεση-
την επόμενη μέρα, έκανε το ταξίδι με την τσάντα στην πλάτη, για τελευταία φορά..
σκεφτόταν, πως δεν έπρεπε να είχε αφήσει το χέρι της ούτε στιγμή...
Τ. Λώλης+Ν.Μωϋσόγλου - Παράδεισος (Red)
Μαρία Αριστοπούλου - Μπορεί Να 'χε Πολλά Να Πει
Μικρές Περιπλανήσεις - Τραγούδι Αργό
Ν.Γράψας - Το Τέλος Ενός Καλοκαιρινού Έρωτα
Σωκράτης Μάλαμας - Κι Ό,τι Ψάχνω
Σπύρος Σούκης - Η Μάγισσα Της Αραπιάς
Θανάσης Γαϊφύλλιας - Stavento

μνήμες aka memories | περιοδικό 01

Ξαπλώσου στο ταξί

Έχουμε την αίσθηση ότι ο άνθρωπος μένει ίδιος, ότι ο χαρα-
κτήρας του χτίζεται πάνω στα παλιά θεμέλια και η ζωή του τυλί-
γεται ασταμάτητα γύρω απ΄τον παράδεισο της παιδικής ηλικίας.

Κι απ' τις παλιές εικόνες δε θέλω να διατηρήσω καμιά.
Όσες αξίζουν, θα διατηρηθούν από μόνες τους - μέσα σ' αυτή τη
στοίβα των σπασμένων γυαλιών που είναι ο εαυτός μας.

Ξαπλώσου στο ταξί λοιπόν, αγάπη μου γλυκιά, και έλα να
πάμε τη βόλτα μας στον κόσμο. Μη δίνεις σημασία αν είσαι
χθες ή αύριο ή τώρα... Οι στιγμές σου υπερισχύουν έτσι κι
αλλιώς - όλες σπάσ' τες και αγάπα με.


αποσπάσματα από το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
στο Περιοδικό 01, τεύχος 9, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο
του 1994. στις 2πρώτες φωτογραφίες μπορείτε να το διαβάσετε
ολόκληρο (το editorial), οι 2 επόμενες είναι του ΧΑΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
από τη σελίδα 104 του περιοδικού.
 
Η τρίτη, είναι το εξώφυλλο :)
η τελευταία από τη σελίδα 107.

μνήμες aka memories | comeback....

.... βρίσκεσαι στο σπίτι, λιώνοντας μόνος από τη ζέστη, μην έχοντας κουράγιο
και όρεξη να σηκωθείς και να πας μια βόλτα... σκέφτεσαι πως κάπου αλλού,
σε κάνα κοσμοπολίτικο -ας πούμε νησί μέρος, το αλκοόλ θα ρέει άφθονο, οι
μουσικές θα "βαράνε τσίτα" και άλλα τέτοια χαρωπά που σε άλλη περίπτωση
μπορεί να σου γαμούσαν και τη διάθεση και να σκορπούσαν την ψυχολογία σου
κι εσύ δεν ξέρεις που....
... αυτή τη στιγμή όμως, δε δίνεις δεκάρα... αυτή τη στιγμή το μυαλό σου
είναι άδειο ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις....
κούνια που σε κούναγε....
...ξαφνικά, σκέφτεσαι πως θα 'θελες να 'σουν σε μια παραλία, αραχτός σε
μια καρέκλα και από τα ηχεία να ακούγεται reggae... γιατί reggae?? ... δεν
ξέρεις γιατί, γιατί έτσι... επειδή έτσι στην κάρφωσε και θέλεις ν' ακούσεις
reggae....
- ναι....
welcome to Jamaica and have a nice holidays....
χαμογελάς από μέσα του
σκεπτόμενος την έκφρασή της καθώς θα διαβάζει το παραπάνω....
από μια τηλε-φονική συνδιάλεξη που είχες νωρίτερα, κατέληξες στο
συμπέρασμα πως για να συμβούν όλα τα παραπάνω, πρέπει να έχεις τη
δύναμη της τηλεμεταφοράς... να μπορούσες να διακτινιστείς και να βρεθείς
στην παραπάνω παραλία, ξαπλωμένος στην καρέκλα, μισοζαλισμένος και
από τα ηχεία να ακούγεται reggae...
-... γιατί reggae??
- ... γιατί έτσι... τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε
- ... και τι σε νοιάζει αν τα ξαναπείς; μήπως κι έχεις περιορισμό λέξεων ή
γραμμάτων σ' αυτά που γράφεις; έχεις; δεν έχεις! είδες;
- .... ..... ......
τεντώνεσαι στην καρέκλα, χαμογελώντας με όλα αυτά ενώ συνεχίζεις
να στάζεις ιδρώτα, λιώνοντας μόνος...


χωρίς να το καταλάβεις, παίρνεις κλειδιά κι ανεβαίνεις στη μηχανή.
με το μυαλό άδειο, πηγαίνεις αντίθετα από τα συνηθισμένα δρομολόγια
που υπό άλλες συνθήκες θα σε έβγαζαν στην παραλία του παραπάνω
διαλόγου....
πέντε λεπτά μόνο με τη μηχανή, οδηγώντας με σαράντα χιλιόμετρα
την ώρα και φτάνεις.... το μέρος ίδιο... έχεις όμως να έρθεις σ' αυτό
πάνω από είκοσι χρόνια.... η ώρα ίδια... απόγιομα κι ο ήλιος γέρνει
στην απέναντι κορυφογραμμή.. έχει ώρα ακόμα όμως...


κατεβαίνεις και περπατάς... και οι εικόνες σκάνε μπροστά στα μάτια
από τα βάθη του εγκεφάλου... σε βλέπεις... μικρό παιδάκι τότε, καθισμένο
στη σκιά των σκίνων στην άκρη του δρόμου, δίπλα, μια πλαστική
σακούλα, μπλε, με λογής - λογής σνακ μέσα... κι εσύ να προσπαθείς να
διαβάσεις Μίκυ μάους και μικρό σερίφη.... τότε... πριν είκοσι και.. χρόνια
δε γινόταν να φανταστείς πως είκοσι και, χρόνια μετά, θα ερχόσουν εδώ,
στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα και θα θυμόσουν τη συγκεκριμένη εικόνα...
όλα ίδια... εσύ μόνο ελαφρός γερασμένος... και τα μάτια σου... δεν έχουν
πια εκείνη τη λάμψη που είχαν τότε...

ξανακοιτάζεις το μέρος... με νοσταλγία και νοιώθεις τα μάτια σου να ιδρώνουν.
"γαμημένη ζέστη" μονολογείς καθώς τα σκουπίζεις με το μανίκι.
περπατάς στο χωματόδρομο σερνοντας τα πόδια και σηκώνεις μικρα
συννεφάκια σκόνης χωρίς να σε νοιάζει... κοιτάζεις την απεραντοσύνη
του τοπίου καθώς τα βήματά σου σε οδηγούν στην καγελόπορτα του
αγροκτήματος... ψάχνεις για λουκετο αλλά, δεν έχει... μένεις και κοιτάζεις.
πάνω της και πίσω από αυτήν. στο μέρος κυριαρχεί έντονα το στοιχείο
της εγκατάλειψης... δε μπαίνεις, γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις
σηκώνοντας ξανά μικρά συννεφάκια σκόνης χωρίς να σε νοιάζει γιαυτά.

ξανακοιτάζεις το τοπίο και κάθεσαι στη σκιά των σκίνων χαζεύοντας
τις εικόνες που περνούν αλύπητα από το viewmaster του μυαλού σου...
σηκώνεσαι, τινάζοντας τη σκόνη από το πανελόνι, ανεβαίνεις και φεύγεις
κι ακούω που λες:
"ελπίζω την επόμενη φορά, να μην έχει περάσει τόσος πούς καιρός"
"μακάρι" λέω αλλά, δε με ακούς....
έφυγες χωρίς να πεις "αντίο" ή έστω "γεια"... ως συνήθως... δεν...
είπες τίποτα...
όμως εμείς σίγουρα θα τα ξαναπούμε... κι αυτό το viewmaster...
δε σταματά ποτέ το γαμημένο...!!!


reggae music επειδή έτσι μου ήρθε
Dub Incorporation - See Di Youth
Dub Incorporation - Rudeboy
UB 40 - Tyler
Dub Incorporation - Maquette 2 (live)


οι φωτογραφίες δικές μου
πατήστε πάνω τους (όχι με τα πόδια)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΟΜΙΧΛΗ ΩΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ - ΕΙΣΟΔΟΣ

....χθες, είχα μια πραγματικά γαμημένα δύσκολη νύχτα....
μερικές φορές, αλλιώς τα σκέφτεσαι, αλλιώς τα υπολογίζεις
και τελικά.... αλλιώς έρχονται τα πράγματα...
Αυτό που λέγανε οι παλιοί:
"Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια,
οι Θεοί γελάνε..."
δε γαμιέται όμως... αυτό είναι άλλη ιστορία...

Για παρηγοριά το ποίημα: "ΕΙΣΟΔΟΣ"
από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Μάρκου
"Ομίχλη ως τον Παράδεισο".
Θα προσπαθήσω να διατηρήσω τη γραμματοσειρά του βιβλίου.


ΕΙΣΟΔΟΣ

Ἕνα ταξίδι ϲτήν πϱαγματιϰότητα των ὁνείϱων ὅπου
μέϲα τους ϰατοικοῦν ἄγγελοι τῆς ὁμἰχλης. Στούς
εφιάλτες πού ὁ ἅνεμος ἐναλλάσεται μέ φωνές ϰι ὁ
χϱόνος με ειϰόνεϲ.
Πτήσεις παϱάλληλες μέ φύλλα που αἰωϱοῦνται ϰαί
πέϕτουν αναζητώνταϲ ϲυντϱοϕιά…
Ταξίδι ἀνάμεϲα ϲτα δέντϱα καί το φεγγάϱι, τη μονα-
ξιά ϰαί τόν ἥλιο, τήν ἀσχήμια ϰαί την ὀμοϱφιά.
Πεϱιπλάνηϲη ϲτα πϱαγματιϰά μαϲ ὂνειϱα ὅπου τά
συναισϑήματα δέν ἒχουν ϲύνοϱα μέ τίς εἰϰόνες.
Κι ἒτσι, πϱόϲωπα ϰαί ϲύννεφα, δάϰϱυα ϰαί ζωή, ϕόβοϲ,
ψυχή, ϰαϱδιά, μάτια ϰαί ϑάνατοϲ, ἀγάπη ϰαί χϱώματα
ϰάνουν ἕνα ταξίδι ϲτα ὂνειϱά μαϲ, ϰαί νιώϑουν, ξέ-
ϱουν πώς ἒτϲι ἁπλά ϰι ἀϱγά ϑά γίνουν ἕνα. Θά γί-
νουν τό ἂγγιγμα τῆς ὁμίχληϲ πού ϑα ϕτάϲει μέχϱι τόν
παράδειϲο.
Ἑϰτός ϰι ἂν ἡ πϱαγματιϰότητα…...


...όταν επέστρεψα στο σπίτι -περί τις έξι το πρωΐ-
συγχυσμένος απ΄όσα είχαν συμβεί κατά τη διάρκεια της νύχτας
θέλησα να ακούσω ένα και μόνο κομμάτι
Το "Παίρνω τους Δρόμους" από τον Σωκράτη Μάλαμα.
Όσο ετοίμαζα την ανάρτηση, άκουγα το καινούργιο cd του Cayetano
Μοιράζομαι μαζί σας δυο κομμάτια από το The Big Fall.
Cayetano - Mall Reprise
Cayetano - Another Galaxy (feat. Kozalias)
κάνοντας κλικ εδώ, μπορείτε
να δείτε, ολόκληρη τη σελίδα με
το παραπάνω ποίημα, σκαναρισμένη...


click για μέγένθυνση