Rising_

εν αναμονή του 2010 που φυσικά δε θ' αλλάξει κάτι
(στίχοι του Πάρη Μήτσου,song: Rising, cd: Deja Vu του Μιχάλη Νικολούδη)
Rising:
There, you are more afraid when you are born. Than when you are dying.
Since you just live inside your mind.
To consolate your lonely soul. Children, sorrowful children of a lesser God.
Stars, extinguished stars, on a cloudy black sky.
You are forgotten by people, by justice and by Gods.
Is there any hope remained? Our lifes surrounded by barries and wires.
So just alone you command your fate.

















(φωτογραφία δική μου. το φεγγάρι να

ανατέλλει, απέναντι από μπαλκόνι μου.
φωτό από την προηγούμενη 10ετία)


Εκεί φοβάσαι πιό πολύ να γεννηθείς. Απ' ότι να πεθάνεις.
Αφού μονάχα μέσα στο
μυαλό σου ζεις, την έρημη ψυχή για να ζεστάνεις.
Παιδιά ενός κατώτερου Θεού.
Άστρα σβησμένα συννεφιασμένου ουρανού.
Σ' έχουν ξεχάσει άνθρωποι, νόμοι και Θεοί, σε τι πιά να ελπίζεις;
Συρματοπλέγματα κυκλώνουν τη ζωή. Μόνος τη μοίρα σου ορίζεις.

Rising - cd rip

ΚΕΦΑΛΑΙΟ ΤΡΙΤΟ

Η κοπέλα βγήκε από το νερό και στάθηκε στην άκρη
της λίμνης να στύψει τα μαύρα, μακριά μαλλιά της. Οι κι-
νήσεις της ήταν άνετες, απόλυτα φυσικές και χωρίς καμία
συστολή που ήταν ολόγυμνη. Το σώμα της ήταν κάτασπρο
και απίστευτα λαχταριστό μες τη δροσιά του πρωϊνού.

Ποτέ της δεν είχε βρεθεί σε τέτοια απόλυτη ησυχία.
Ακόμα και το νερό του καταρράχτη που έπεφτε και
απλωνόταν στη λιμνούλα, ακουγόταν αμυδρά.
Πάνω απ' όλα, της είχε λείψει η μουσική, αλλά η μουσική
που ήθελε να ακούσει είχε φύγει εντελώς από τη
ζωή της. Όλα αυτά τα είχε αφήσει σε κείνον τον άλλο
κόσμο που φαινόταν να είναι τόσο μακρινός, όσο ένα
μακρινό αστέρι. δεν θα ξανάκουγε πια μουσική εκτός αν
μάθαινε να την ακούει όπως αυτός.

29/12/09 - 6:04 μ.μ.
(η φωτογραφία είναι δική μου)

k.

Federico Aubele - Diario De Viaje (Calexico Mix)
Kraak & Smaak - Cornered
Tomato Jaws - Deepertion

Blank And Jones - Heart Of Wax (Heart Of Crystal Mix) Feat Vanessa Daou

μνήμες aka memories

Οι κρύσταλλοι του πάγου είχαν πάρει τους χρωματισμούς του
αλκοόλ που είχε ήδη αρχίζει να φλερτάρει με τον πάτο του
ποτηριού. Οι νότες του τραγουδιού που ακούγονταν απ' τα
ξεχαρβαλωμένα ηχεία έβγαιναν κι αυτές ζαλισμένες, κάνοντάς τον
να νοιώθει ακόμα χειρότερα.
- "Τι ώρα πήγε;" Κατάφερε να ξεστομίσει.
- "Ξημερώματα. Κλείνουμε..."
Η προσπάθεια που έκανε για να σηκωθεί απ' το ασταθές σκαμπώ -το
ζέσταινε με τον πισινό του δω και 3μισι ώρες- ήταν ίδια με τους πόνους μιας
ετοιμόγεννης
Έξω έβρεχε ακατάπαυστα και τα παλιά του AllStar, σκισμένα σε διάφορες
μεριές, σε συνδυασμό με τον τρικλίζοντα βηματισμό του, γέμισαν νερά και
λάσπες.
- "Διάβολε!"
Το κλειδί στην πόρτα ήχησε στ' αυτιά του σαν κανονιά του πυροβολικού των
Νοτίων στον εμφύλιο. Οι σκουριασμένοι μεντεσέδες της πόρτας έσκουξαν.
Η ανάσα του βρωμούσε σαν αποστακτήριο Παράτησε το κορμί του,
ντυμένο ακόμα με τα βρεγμένα ρούχα, στο επικλινές κρεββάτι -αποτέλεσμα
της φυσικής κατάστασης που είχε κάποτε στο σεξ- και ξεκίνησε για ένα
ταξίδι στον κόσμο των ονείρων.
Καθότανε, λέει, κάτω από ένα δέντρο με παχιά σκιά κι ανάμεσα στα γόνατα
είχε μια τεράστια, γυάλινη νταμιτζάνα με αλκοόλ, απ' όπου έπινε ασταμάτητα.
Δίπλα του ένα μικρότερο μπουκάλι, εφεδρεία. Στο άλλοτε στεγνό και
ρυτιδιασμένο πρόσωπό του είχε ζωγραφιστεί ένα ανοιχτό χαμόγελο και τ'
αυτιά του δεν έμπαιναν καν στον κόπο να απολαύσουν τους ήχους της
φύσης, παρά μόνο τον ήχο που έκανε το ανεβοκατέβασμα του λάρυγγά του
και τα κυμματάκια του αλκοόλ στο βάθος του μπουκαλιού.
Πετάχτηκε πάνω ιδρωμένος με κίνδυνο να γκρεμοτσακιστεί απ' το
επικλινές του κρεβάτι.
"Αδιόρθωτος είμαι" ψιθύρισε κι άλλαξε πλευρό....
(inRock)


Richie Havens - Going Back to My Roots (Groove Armada South Mix)
Bill Wolfer - Papa Was A Rollin' Stone
Nacho Sotomayor - Sunrise (Evening mix)
Miike Snow Silvia


k.

[:αναμνήσεις]


21/12/09 - 3:35 π.μ.

μέσα στην ηρεμία του δάσους, πιο ψηλά, ο Γέρος
κοίταζε κάτω τους ανθρώπους,
νεκρούς και ζωντανούς.

Είχε βοηθήσει.

Περιβαλλόμενος από την ησυχία του, που κοβόταν μόνο
από το κελάηδημα ενός πουλιού, ο Γέρος
έσκυψε, ήπιε νερό από ένα μικρό ρυάκι και
σκούπισε το στόμα του.
Το πρόβλημα με τους ανθρώπους,
είπε μονολογώντας φωναχτά,
είναι ότι κάνουν πολύ θόρυβο...


Tournoi - Le Jardin
babybird atomic soda
The XX - Crystalised (Rory Phillips Mix)

Ψιλόβροχο

έκανε κρύο και ψιλόβρεχε...
ήταν ένας διαβολεμένος σκατόκαιρος...
ο Φράνκυ, περπατούσε με τα χέρια του χωμένα βαθιά
στις τσέπες του τριμμένου Τζιν του και είχε τους γιακάδες
του ναυτικού του επενδύτη, σηκωμένους και το κεφάλι
χωμένο μέσα τους...

περπατούσε χωρίς να πηγαίνει κάπου συγκεκριμένα,
όταν σκέφτηκε τη Στέλλα...
"...το μοναδικό μέρος που μπορείς να βρεις
ζεστό φαΐ, ζεστό κρεββάτι και ζεστό κορμί,
όχι απαραίτητα με αυτή τη σειρά..." μονολόγησε...


προχώρησε προς την κάβα, μπήκε κι αγόρασε ένα μπουκάλι
havana club μαύρο, το έχωσε στη μέσα τσέπη του ναυτικού του επενδύτη,
ξανάχωσε τα χέρια βαθιά στις τσέπες του τριμμένου του τζιν
και το κεφάλι μέσα στους συνεχώς σηκωμένους γιακάδες
και τράβηξε προς το σπίτι της Στέλλας, αναλογιζόμενος
ενώ δεν είχε της είχε φερθεί και με τον καλύτερο τρόπο,
αυτή ήταν πάντα εκεί.... γι αυτόν....
πάντα, όμως;;; πόσο κρατά το "πάντα";;;


έφτασε στο σπίτι της και χτύπησε το κουδούνι...
- τι θες; η Στέλλα είναι στο μπάνιο.!.
του απάντησε μια αντρική φωνή...

έβγαλε το μπουκάλι με το havana club από την τσέπη του,
κατέβασε μια γερή γουλιά, γύρισε την πλάτη στο θυροτηλέφωνο..
"δυστυχώς με πρόλαβε άλλος απόψε" μονολόγησε
και ξανάφερε το μπουκάλι στο στόμα του...

ψιλόβρεχε ακόμα....

Περπάτα απαλά γιατί βαδίζεις στα όνειρά μου_

ταινία: Equilibrium
ποίηση: William Butler Yeats


Το ήξερες πάντα...
Αλλά εγώ, σαν φτωχός έχω μόνο τα όνειρά μου...
Άπλωσα τα όνειρά μου στα πόδια σου...
Βάδισε απαλά, επειδή ποδοπατάς τα όνειρά μου....
*
*

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΟΜΙΧΛΗ ΩΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

ΠΡΟΣΠΑΘΩ



Προcπαθῶ νά cέ διακρίνω
μές ἀπ´τίc ςταγόνεc τῆc βροχῆc
προσπαθῶ νά ξεχωρίcω τό ἄρωμά cοy
ἀπ᾽αὐτό τῆc ὁμίχλης
προcπαθῶ να ἰσσοροπήcω τ᾽ὄνειρο ποῦ μέ ὁδηγεῖ
μέcα cέ παραδεισένιους κήπους
γεμάτους ἂχρωμες ὀπτασίες
προcπαθῶ νά τίς ἀγγίξω
προcπαθῶ νά κολυμπήσω πάνω ἀπ᾽τούς δρὀμους
προcπαθῶ νά πετάξω πάνω ἀπό τoύς ὑπονόμους
προcπαθῶ νά σέ γνωρίσω
ἀνάμεcα σέ χιλιάδες πρόcωπα
ὅλοι μοῦ χαμογελοῦν κλείνοντάς μου τά μάτια
ἀφαιρώντας μου ὅλα τά ὂνειρα
γυρνώνταc με πίcω cτόν ἐφιάλτη.

Έχει διατηρηθεί, όσο ήταν δυνατό
η ορθογραφία του αρχικού κειμένου.
Το βιβλίο κυκλοφορούσε από τις
εκδόσεις FARAG.
Εξώφυλλο,εικονογράφηση και
χειρόγραφα κείμενα
ΗΛΙΑΝΑ ΝΟΕΑ.

περιοδικό 01

[:no_comment]

Τώρα,
με την αλλαγή της ώρας...
αναρωτιέμαι...
«Έτσι που μίκρυνε η μέρα,θα ζούμε λιγότερο;»
κι αν...
ναι
ήταν ανάγκη να συμβεί
τώρα;
PS:
το καλοκαίρι, παρ' όλο που τέλειωσε απότομα φέτος
και δε μου άφησε και πολλά για τα οποία θα μπορούσα να χαρώ
ή να θυμάμαι με χαμόγελο, το σκέφτομαι με νοσταλγία.
Αυτά κι ένα χορό που "έριξα" ένα βράδυ με την K. ακούγοντας το
Push On Thru από τους Salmonella Dub.
Tης το χαρίζω κι ας ντρεπόταν να χορέψει
26/10/09 - 6:17 π.μ.

Poly Quartet | Live @ Zaxaro - Οκτώβρης 2009


*


AIRPLAY

- INTRO
- COLORES FELIZ
- MAAR (ΑΛΛΑ στα Ολλανδικά)
- ΣΕ ΝΟΣΤΑΛΓΩ
- ALONE TOGETHER *
- BYE BYE BLACKBIRD
- SOULANI
- OUR SPANISH LOVE SONG (CHARLIE HADEN)*
- FAIRY DANCE
- BLUE MONK *
- BIRD WORKS * (encore)

με [*] όσα δεν είναι δικά τους

καλημέρα...

Ήρθα, λέει, επίσκεψη στο ''σπίτι'' σου σαν κάτι το πολύ φυσιολογικό και αναμενόμενο.
Εκτός από την κουζίνα, όπου είχε μόνο εκεί φως και ήταν πολύ μικρή,
άβολη και είχε νερά στο πάτωμα 
*σαν τις ταινίες του Νικολαΐδη, ένα πράμα*
κι όλο το όνειρο ήταν μέσα σε βαθύ σκοτάδι
Κι εγώ που ήρθα και έφυγα νύχτα, κρατούσα μια μαύρη μικρή βαλίτσα,
την οποία σου έδωσα στην αυλή σου όπου καθόσουν
με τα ποδιά απλωμένα και κοίταζες στον ορίζοντα σαν να περίμενες
να ξημερώσει αλλά δεν ξημέρωνε...
Δεν έβγαινε καν ο Ήλιος...
Ήταν σαν να το ήξερες από πάντα.
Ότι δεν βγαίνει ποτέ ο Ήλιος - δεν πρόκειται να ξαναβγεί
αλλά πάντα περίμενες να τον δεις.
Το υπνοδωμάτιο σου έμοιαζε λίγο σαν αυτό του παππού μου
και όλα τα έπιπλα ήταν παλιά, παρατημένα, με έναν καθρέπτη παλιό
και ξεθωριασμένο.
Δε θυμάμαι αν κοιτάχτηκα μέσα του ...
Εσύ, φορούσες πάντα μαύρα. Ακόμη και όταν κοιμήθηκες σαν παιδάκι
Το σπίτι σου, λέει, ήταν γεμάτο έντομα τα οποία και σκότωνες
με ένα παπούτσι στον τοίχο, όπου έβρισκες.
Τα νερά, άρχισαν να εξαπλώνονται στο υπνοδωμάτιο
κι αυτός ο Ήλιος χρόνια τώρα δε λέει να φανεί κι ας ξέρει
πως τον περιμένεις...
21/9/09 - 2:05 μ.μ.

[:comparisons]

Συγκρίσεις στιγμών
Πέρυσι, περίπου σαν τώρα (λέω "περίπου" επειδή ήταν δέκα μέρες νωρίτερα)
έλεγα αυτά. Φέτος, υπό άλλες συνθήκες, πάλι αυτά θα έλεγα, το θέμα
όμως, είναι πως οι συνθήκες δεν είναι "άλλες" αλλά, δεν είναι και οι
καλύτερες - λέγοντας "καλύτερες", εννοώ πως δεν είναι αυτές που
εγώ θέλω και θεωρώ "καλύτερες"....
Καταλάβατε τι θέλω να πω, έτσι;;

Βεβαίως και αυτό το ποστ γυρόφερνε στο μυαλό μου μέρες τώρα
αλλά, σαν κλασσικός τεμπέλης απλά, δεν το ανέβαζα..
"Ποιο ποστ" θα αναρωτηθείτε..
"Τόση ώρα μιλάς και κάτι ουσιώδες δεν έχεις πει..."
Ναι, οκ, θα πω - δε βιάζομαι κιόλας...


Πέρυσι λοιπόν, συνέβησαν κάποια αξιόλογα πράγματα να το πω;
περιστατικά;, στιγμές ίσως; δεν ξέρω... συνέβησαν όμως
μερικά από 'κείνα
(ορισμένα αναφέρονται κι εδώ μέσα αλλά
πρέπει να ψάξετε για να τα βρείτε κι εγώ δεν το κάνω αυτό για σας)
που σε κάνουν να ακουμπάς το σαγόνι στο χέρι και να ονειροπολείς...

Φέτος δε συνέβη κάτι ανάλογο, το πιο
"παράξενο" θα το έλεγα είναι πως συναντήθηκα ξανά
με ανθρώπους που είχα να δω από τρία (!) έως και δώδεκα με δεκατρία (!!)
χρόνια. Κι όλα αυτά λόγω μιας κηδείας.
Είναι πολύ παράξενο πως τη μία στιγμή μιλάς με κάποιον και
κανονίζετε πότε θα βρεθείτε και τα τοιαύτα και την
επόμενη ακριβώς μέρα τον έχεις μπροστά σου μέσα στον πόνο
και στη θλίψη. Και κάθεστε όλα τα παλιά τα φιλαράκια και τα λέτε
σα να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια
(τι λέτε δηλαδή - και "καλά" τα λέτε) και εσύ, φτάνεις στο σημείο να
αναρωτηθείς πως αφού τελικά οι αποστάσεις είναι τόσο μικρές
(απόδειξη
η κηδεία) γιατί ποτέ δεν τις έχετε διανύσει;; Γιατί αφήνουμε το καιρό
να περνά και να χάνουμε ο ένας τον άλλο και ένα θλιβερό περιστατικό
να μας ξαναφέρνει "κοντά". 'ντάξει, όχι κοντά τον ένα στον άλλο αλλά,
τουλάχιστον στο ίδιο μέρος. Και μετά το μυαλό αρχίζει και
πάλι να σου παίζει παράξενα παιχνίδια περί της ύπαρξης του
χρόνου - αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...
Και μέσα από τις στιγμές της λύπης, προσπαθείς να αντλήσεις και
ψήγματα χαράς - στιγμές που θα μπορείτε μετά να μιλάτε για αυτές
με νοσταλγία. Χωρίς να είναι πάντα εφικτό αυτό...
Θα μπορούσα να μιλάω επί ώρες γιαυτό το θέμα, θα σταματήσω
όμως κάπου εδώ και θα πω μόνο το εξής:
Πως στις κηδείες, οι περισσότεροι που θα πάνε, ο καθένας θα έχει να
πει κι από μια μαλακία. Στάνταρ και αποδεδειγμένο αυτό. Το άλλο
είναι πως τις περισσότερες -για να μην πω όλες- τις φορές ο καθένας
κλαίει (αν κλάψει) για τους τελείως δικούς του λόγους αλλά κι
αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Οπότε, κάπου εδώ το ποστ αυτό τελειώνει κι όποιος κατάλαβε,
κατάλαβε...

 και το σάουντρακ του ποστ
Timewarp Inc. - An Old Funk
DJ Vadim - Soldier feat. Big Red & 5Nizza
Cantoma - Pandajero (Visti & Meyland Mix)
Dos Hombres - The Alkemyst
 
οι φωτογραφίες είναι δικές μου και όλες σχετικές με το ποστ.
η πρώτη, είναι οι στιγμές ανεμελιάς κλπ μέσα στο λυπηρό συμβάν
παρέα με φίλους.
η δεύτερη είναι ο τοίχος στο σημείο συνάντησης όλων εμάς
και η τρίτη ... για την τρίτη σκεφτείτε ό, τι θέλετε - δε σας λέω


[:summertime_night–dream]

 Όνειρο Καλοκαιρινής Νύχτας
... η μέρα, ήταν παράξενη....
Βασικά, δεν είχε συμβεί κάτι συγκεκριμένο ώστε να την καταστήσει «παράξενη»...
απλά.... ήταν παράξενη... κι αυτό, οφειλόταν περισσότερο στο φως της...
το φως, του θύμιζε εκείνο το ασθενικό φως που έχουν οι νύχτες στο Βόρειο Πόλο,
τότε που διαρκούν έξι μήνες...
ανηφόριζαν -λέει- προς το σπίτι του, πιασμένοι χέρι - χέρι.. την κρατούσε
με το αριστερό του, χωρίς να τη σφίγγει απλά, την κρατούσε. περπατούσαν
χωρίς να μιλάνε και τα βήματά ταίριαζαν απόλυτα. Τώρα, σήμερα, θυμάται
πως την ώρα που ανηφόριζαν χωρίς να μιλάνε, τότε ήταν που συνειδητοποίησε
πως η μέρα ήταν παράξενη. δεν ήταν μόνο το φως της, που λέγαμε νωρίτερα.
-καθώς περπατούσαν «τον ανήφορο», έβλεπε τις σκιές τους στο δρόμο
τεράστιες.
ήταν
και η ανηφόρα. δεν ήταν όπως τη θυμόταν παλιότερα. σα να είχε χαμηλώσει
η κλίση της. τότε, δεν έδωσε σημασία, σήμερα όμως, αυτή η εικόνα, «έσκασε»
μέσα στο μυαλό του από το πουθενά...
έφτασαν στο σπίτι. το θυμάται σαν τώρα. η νεκροφόρα ήταν τεράστια
(σαν τις σκιές μας στο δρόμο - σκέφτηκε τότε), μαύρη και γυαλιστερή.
πρώτη φορά έβλεπε τόσο γυαλιστερό μαύρο χρώμα.
- τον έφεραν, τον θυμάται να λέει
(ήταν λες και όλα τα παρακολουθούσε να διαδραματίζονται
από ένα παράθυρο - αρνούνταν να δεχτεί πως του συνέβαιναν)
και η φωνή του, του ακούστηκε απόλυτα φυσιολογική κι αυτό
τον παραξένεψε... πιασμένοι χέρι - χέρι μπήκαν στο σπίτι και προχώρησαν προς
το νεκροκρέβατο
- ήρθα, είπε κοιτώντας τον Νεκρό ο οποίος βρισκόταν σε εμβρυακή στάση
και ντυμένος με κάτι παλιόρουχα
(μια ξεχειλωμένη -στο λαιμό- άσπρη, κοντομάνικη φανέλα κι ένα σώβρακο
χωρίς κουμπιά, μπροστά).
ο Νεκρός πετάχτηκε επάνω και το χλωμό πρόσωπό του φωτίστηκε..
- σε περίμενα, του είπε και τα μαύρα του μάτια έλαμψαν κι αυτά...
(σήμερα ξέρει πως ο Νεκρός ποτέ δεν είχε μαύρα μάτια, ίσως μπλε, μαύρα όμως όχι)
την επόμενη στιγμή, πάγωσε κι απόμεινε στην εμβρυακή του στάση
με τα μάτια κλειστά
και όσο κι αν προσπαθούσαν να τον «ισιώσουν», δεν το κατάφερε κανένας τους.
αυτός, απόμεινε να κοιτάζει, κρατώντας την πάντα από το χέρι
-σφιχτά αυτή τη φορά- την άσπρη κλωστή που έβγαινε από το
δεξί του μάτι...

την τράβηξε κι έφυγαν από το μέρος του Θανάτου
πήγαν στο σπίτι του.
μαζί τους κι ένας φίλος, χωρίς να μιλάει - θυμάται που μπήκαν μέσα και το
φως εκείνης της παράξενης μέρας τους ακολουθούσε όπου κι αν πήγαιναν.
της άφησε για λίγο το χέρι....
κι εκεί..... ξύπνησε....
ανακάθισε στο κρεββάτι τρίβοντας τα μάτια του κι έχοντας -μετά από καιρό
μια ευχάριστη διάθεση-
την επόμενη μέρα, έκανε το ταξίδι με την τσάντα στην πλάτη, για τελευταία φορά..
σκεφτόταν, πως δεν έπρεπε να είχε αφήσει το χέρι της ούτε στιγμή...
Τ. Λώλης+Ν.Μωϋσόγλου - Παράδεισος (Red)
Μαρία Αριστοπούλου - Μπορεί Να 'χε Πολλά Να Πει
Μικρές Περιπλανήσεις - Τραγούδι Αργό
Ν.Γράψας - Το Τέλος Ενός Καλοκαιρινού Έρωτα
Σωκράτης Μάλαμας - Κι Ό,τι Ψάχνω
Σπύρος Σούκης - Η Μάγισσα Της Αραπιάς
Θανάσης Γαϊφύλλιας - Stavento

μνήμες aka memories | περιοδικό 01

Ξαπλώσου στο ταξί

Έχουμε την αίσθηση ότι ο άνθρωπος μένει ίδιος, ότι ο χαρα-
κτήρας του χτίζεται πάνω στα παλιά θεμέλια και η ζωή του τυλί-
γεται ασταμάτητα γύρω απ΄τον παράδεισο της παιδικής ηλικίας.

Κι απ' τις παλιές εικόνες δε θέλω να διατηρήσω καμιά.
Όσες αξίζουν, θα διατηρηθούν από μόνες τους - μέσα σ' αυτή τη
στοίβα των σπασμένων γυαλιών που είναι ο εαυτός μας.

Ξαπλώσου στο ταξί λοιπόν, αγάπη μου γλυκιά, και έλα να
πάμε τη βόλτα μας στον κόσμο. Μη δίνεις σημασία αν είσαι
χθες ή αύριο ή τώρα... Οι στιγμές σου υπερισχύουν έτσι κι
αλλιώς - όλες σπάσ' τες και αγάπα με.


αποσπάσματα από το editorial του Στάθη Τσαγκαρουσιάνου
στο Περιοδικό 01, τεύχος 9, που κυκλοφόρησε τον Αύγουστο
του 1994. στις 2πρώτες φωτογραφίες μπορείτε να το διαβάσετε
ολόκληρο (το editorial), οι 2 επόμενες είναι του ΧΑΡΗ ΧΡΙΣΤΟΠΟΥΛΟΥ
από τη σελίδα 104 του περιοδικού.
 
Η τρίτη, είναι το εξώφυλλο :)
η τελευταία από τη σελίδα 107.

μνήμες aka memories | comeback....

.... βρίσκεσαι στο σπίτι, λιώνοντας μόνος από τη ζέστη, μην έχοντας κουράγιο
και όρεξη να σηκωθείς και να πας μια βόλτα... σκέφτεσαι πως κάπου αλλού,
σε κάνα κοσμοπολίτικο -ας πούμε νησί μέρος, το αλκοόλ θα ρέει άφθονο, οι
μουσικές θα "βαράνε τσίτα" και άλλα τέτοια χαρωπά που σε άλλη περίπτωση
μπορεί να σου γαμούσαν και τη διάθεση και να σκορπούσαν την ψυχολογία σου
κι εσύ δεν ξέρεις που....
... αυτή τη στιγμή όμως, δε δίνεις δεκάρα... αυτή τη στιγμή το μυαλό σου
είναι άδειο ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις....
κούνια που σε κούναγε....
...ξαφνικά, σκέφτεσαι πως θα 'θελες να 'σουν σε μια παραλία, αραχτός σε
μια καρέκλα και από τα ηχεία να ακούγεται reggae... γιατί reggae?? ... δεν
ξέρεις γιατί, γιατί έτσι... επειδή έτσι στην κάρφωσε και θέλεις ν' ακούσεις
reggae....
- ναι....
welcome to Jamaica and have a nice holidays....
χαμογελάς από μέσα του
σκεπτόμενος την έκφρασή της καθώς θα διαβάζει το παραπάνω....
από μια τηλε-φονική συνδιάλεξη που είχες νωρίτερα, κατέληξες στο
συμπέρασμα πως για να συμβούν όλα τα παραπάνω, πρέπει να έχεις τη
δύναμη της τηλεμεταφοράς... να μπορούσες να διακτινιστείς και να βρεθείς
στην παραπάνω παραλία, ξαπλωμένος στην καρέκλα, μισοζαλισμένος και
από τα ηχεία να ακούγεται reggae...
-... γιατί reggae??
- ... γιατί έτσι... τα είπαμε, μην τα ξαναλέμε
- ... και τι σε νοιάζει αν τα ξαναπείς; μήπως κι έχεις περιορισμό λέξεων ή
γραμμάτων σ' αυτά που γράφεις; έχεις; δεν έχεις! είδες;
- .... ..... ......
τεντώνεσαι στην καρέκλα, χαμογελώντας με όλα αυτά ενώ συνεχίζεις
να στάζεις ιδρώτα, λιώνοντας μόνος...


χωρίς να το καταλάβεις, παίρνεις κλειδιά κι ανεβαίνεις στη μηχανή.
με το μυαλό άδειο, πηγαίνεις αντίθετα από τα συνηθισμένα δρομολόγια
που υπό άλλες συνθήκες θα σε έβγαζαν στην παραλία του παραπάνω
διαλόγου....
πέντε λεπτά μόνο με τη μηχανή, οδηγώντας με σαράντα χιλιόμετρα
την ώρα και φτάνεις.... το μέρος ίδιο... έχεις όμως να έρθεις σ' αυτό
πάνω από είκοσι χρόνια.... η ώρα ίδια... απόγιομα κι ο ήλιος γέρνει
στην απέναντι κορυφογραμμή.. έχει ώρα ακόμα όμως...


κατεβαίνεις και περπατάς... και οι εικόνες σκάνε μπροστά στα μάτια
από τα βάθη του εγκεφάλου... σε βλέπεις... μικρό παιδάκι τότε, καθισμένο
στη σκιά των σκίνων στην άκρη του δρόμου, δίπλα, μια πλαστική
σακούλα, μπλε, με λογής - λογής σνακ μέσα... κι εσύ να προσπαθείς να
διαβάσεις Μίκυ μάους και μικρό σερίφη.... τότε... πριν είκοσι και.. χρόνια
δε γινόταν να φανταστείς πως είκοσι και, χρόνια μετά, θα ερχόσουν εδώ,
στο ίδιο μέρος, την ίδια ώρα και θα θυμόσουν τη συγκεκριμένη εικόνα...
όλα ίδια... εσύ μόνο ελαφρός γερασμένος... και τα μάτια σου... δεν έχουν
πια εκείνη τη λάμψη που είχαν τότε...

ξανακοιτάζεις το μέρος... με νοσταλγία και νοιώθεις τα μάτια σου να ιδρώνουν.
"γαμημένη ζέστη" μονολογείς καθώς τα σκουπίζεις με το μανίκι.
περπατάς στο χωματόδρομο σερνοντας τα πόδια και σηκώνεις μικρα
συννεφάκια σκόνης χωρίς να σε νοιάζει... κοιτάζεις την απεραντοσύνη
του τοπίου καθώς τα βήματά σου σε οδηγούν στην καγελόπορτα του
αγροκτήματος... ψάχνεις για λουκετο αλλά, δεν έχει... μένεις και κοιτάζεις.
πάνω της και πίσω από αυτήν. στο μέρος κυριαρχεί έντονα το στοιχείο
της εγκατάλειψης... δε μπαίνεις, γυρίζεις την πλάτη και φεύγεις
σηκώνοντας ξανά μικρά συννεφάκια σκόνης χωρίς να σε νοιάζει γιαυτά.

ξανακοιτάζεις το τοπίο και κάθεσαι στη σκιά των σκίνων χαζεύοντας
τις εικόνες που περνούν αλύπητα από το viewmaster του μυαλού σου...
σηκώνεσαι, τινάζοντας τη σκόνη από το πανελόνι, ανεβαίνεις και φεύγεις
κι ακούω που λες:
"ελπίζω την επόμενη φορά, να μην έχει περάσει τόσος πούς καιρός"
"μακάρι" λέω αλλά, δε με ακούς....
έφυγες χωρίς να πεις "αντίο" ή έστω "γεια"... ως συνήθως... δεν...
είπες τίποτα...
όμως εμείς σίγουρα θα τα ξαναπούμε... κι αυτό το viewmaster...
δε σταματά ποτέ το γαμημένο...!!!


reggae music επειδή έτσι μου ήρθε
Dub Incorporation - See Di Youth
Dub Incorporation - Rudeboy
UB 40 - Tyler
Dub Incorporation - Maquette 2 (live)


οι φωτογραφίες δικές μου
πατήστε πάνω τους (όχι με τα πόδια)

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΟΜΙΧΛΗ ΩΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ - ΕΙΣΟΔΟΣ

....χθες, είχα μια πραγματικά γαμημένα δύσκολη νύχτα....
μερικές φορές, αλλιώς τα σκέφτεσαι, αλλιώς τα υπολογίζεις
και τελικά.... αλλιώς έρχονται τα πράγματα...
Αυτό που λέγανε οι παλιοί:
"Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια,
οι Θεοί γελάνε..."
δε γαμιέται όμως... αυτό είναι άλλη ιστορία...

Για παρηγοριά το ποίημα: "ΕΙΣΟΔΟΣ"
από την ποιητική συλλογή του Γιώργου Μάρκου
"Ομίχλη ως τον Παράδεισο".
Θα προσπαθήσω να διατηρήσω τη γραμματοσειρά του βιβλίου.


ΕΙΣΟΔΟΣ

Ἕνα ταξίδι ϲτήν πϱαγματιϰότητα των ὁνείϱων ὅπου
μέϲα τους ϰατοικοῦν ἄγγελοι τῆς ὁμἰχλης. Στούς
εφιάλτες πού ὁ ἅνεμος ἐναλλάσεται μέ φωνές ϰι ὁ
χϱόνος με ειϰόνεϲ.
Πτήσεις παϱάλληλες μέ φύλλα που αἰωϱοῦνται ϰαί
πέϕτουν αναζητώνταϲ ϲυντϱοϕιά…
Ταξίδι ἀνάμεϲα ϲτα δέντϱα καί το φεγγάϱι, τη μονα-
ξιά ϰαί τόν ἥλιο, τήν ἀσχήμια ϰαί την ὀμοϱφιά.
Πεϱιπλάνηϲη ϲτα πϱαγματιϰά μαϲ ὂνειϱα ὅπου τά
συναισϑήματα δέν ἒχουν ϲύνοϱα μέ τίς εἰϰόνες.
Κι ἒτσι, πϱόϲωπα ϰαί ϲύννεφα, δάϰϱυα ϰαί ζωή, ϕόβοϲ,
ψυχή, ϰαϱδιά, μάτια ϰαί ϑάνατοϲ, ἀγάπη ϰαί χϱώματα
ϰάνουν ἕνα ταξίδι ϲτα ὂνειϱά μαϲ, ϰαί νιώϑουν, ξέ-
ϱουν πώς ἒτϲι ἁπλά ϰι ἀϱγά ϑά γίνουν ἕνα. Θά γί-
νουν τό ἂγγιγμα τῆς ὁμίχληϲ πού ϑα ϕτάϲει μέχϱι τόν
παράδειϲο.
Ἑϰτός ϰι ἂν ἡ πϱαγματιϰότητα…...


...όταν επέστρεψα στο σπίτι -περί τις έξι το πρωΐ-
συγχυσμένος απ΄όσα είχαν συμβεί κατά τη διάρκεια της νύχτας
θέλησα να ακούσω ένα και μόνο κομμάτι
Το "Παίρνω τους Δρόμους" από τον Σωκράτη Μάλαμα.
Όσο ετοίμαζα την ανάρτηση, άκουγα το καινούργιο cd του Cayetano
Μοιράζομαι μαζί σας δυο κομμάτια από το The Big Fall.
Cayetano - Mall Reprise
Cayetano - Another Galaxy (feat. Kozalias)
κάνοντας κλικ εδώ, μπορείτε
να δείτε, ολόκληρη τη σελίδα με
το παραπάνω ποίημα, σκαναρισμένη...


click για μέγένθυνση

μνήμες aka memories | Ροζ Πρόβες

(συνέχεια από το προηγούμενο)


Ανάμεσα στα παραισθησιογόνα και το αλκοόλ υπάρχει
σχέση αντίθεσης. Ο αλκοολικός είναι φλύαρος και δια-
χυτικός, αυτός που κάνει χρήση παραισθησιογόνων
σιωπηλός και μαζεμένος. Το μεθύσι ξεκινά με τη ζωντά-
νια, γλιστρά μέχρι την εμπιστοσύνη και τα αγκαλιάσματα,
προχωρεί μέχρι τις εκρήξεις γέλιου και τα τραγούδια,
κορυφώνεται με κραυγές και λυγμούς και σταματά σε μια
επιθετική βιαιότητα.

ΟΚΤάΒΙΟ ΠΑΣ
ΚΑΘέΝΑΣ έΧΕΙ ΤΟΝ ΠΑΡάΔΕΙΣΟ ΠΟΥ ΑΞίΖΕΙ
σελ. #34



...πατάω το γκάζι, μ' έχουν χάσει. Με κυνηγάνε στα
τυφλά κι εγώ γλυστράω προς τα βουνά! Ανοίγω το
ράδιο και το παράθυρο και πλημμυρίζω
με οσμές και ήχους!
Στέλνω τα φιλιά μου στην πόλη και
αδειάζω το πιστόλι στο κεφάλι μου,
καθώς το αμάξι φλέγεται σαν αστέρι
πάνω από το γκρεμό..

ΑΔέΡΦΙΑ Εξ ΑίΜΑΤΟς


Ολόγυρα σ' ένα τραπέζι, κεριά και σκαλιστά ποτήρια
από ρουμπίνι. Τραγούδια απλοϊκά μιλούν με λόγια απόκρυφα
μέσα σ' αυτό το ημίφως που σέρνει πάντα πίσω του ο βλοσυρός
διαβάτης όταν οι κίτρινοι λαμπτήρες περνούν κάτω από τα σύννεφα
κι είναι η ώρα τρεις.

ΣΤΡΑΤής ΠΑΣΧάΛΗς
ΚΩΜΩΔίΑ
ΕΚΔόΣΕΙς: ΡΟΔΑΚΙό



.... κάθε ξεκίνημα είναι ένας θάνατος· άμα φοβηθείς μια φορά,
θα φοβάσαι για πάντα...

ΘΑΝάΣΗς ΤΡΙΑΡίΔΗς
Ο άΝΕΜΟς ΣΦΥΡίΖΕΙ ΣΤΗΝ ΚΟΥΠέΛΑ
Σελ. #76 Εκδ. Πατάκη



Ο έρωτας μπορεί να' ναι η ευαίσθητη χορδή,
το σημείο όπου καθρεφτίζεται
πιο ανάγλυφα από κάθε τι άλλο
η εκμετάλλευση.

Από συνέντευξη του
Βαγγ. Ραπτόπουλου
στο Περιοδικό ΟΞΥ
το Καλοκαίρι του 1997

____________________________________________________
...όλα αυτά, συνέβαιναν πάνω από δέκα χρόνια πριν
τώρα... ίσως να ήταν αλλιώς
ίσως και να μην ήταν
οι φωτογραφίες είναι δικές μου
άλλες σκαναρισμένες, άλλες με κινητό
άλλες με διάφορες μηχανές που κατά καιρούς
πέφτουν στα χέρια μου.
Τα τραγούδια... είναι άσχετα...
____________________________________________________

ΒΑΓΓΕΛΗΣ ΡΑΠΤΟΠΟΥΛΟΣ | ΔΙΟΔΙΑ απόσπασμα

σελ. #152 - 154
Βαγγέλης Ραπτόπουλος Διόδια
Εκδοση Τέταρτη
Εκδόσεις Κέδρος


[......]
Σκέφτηκα ξαφνικά πως ολόκληρη η παρέα θα μπορούσε
να είναι μες στο φορτηγάκι. Εμείς οι τρεις μπροστά κι οι
άλλοι πίσω, στην καρότσα. Νύχτα και να φυσάει. Να
'χουμε τσιγάρα και κονιάκ για όλους. Βενζίνη αρκετή για
να πάμε ως την άλλη άκρη του κόσμου. Η μουσική να
'ρχεται δυνατή και καθαρή απ' τα ηχεία. Όλα στην εν-
τέλεια, κανονισμένα και βαλμένα στη θέση τους από πριν.
Όμως κάτι θα γινότανε πάντα, κάπου θα 'σπαγε ο διάο-
λος το πόδι του και τα σχέδια θα μένανε στη μέση.
[.....]
Είχαμε όλες τις προϋποθέσεις, αλλά το ταξίδι δεν
έμελλε να γίνει. Η καρότσα ήτανε άδεια πίσω κι η πα-
ρέα αποδεκατισμένη και λειψή. Τα τσιγάρα είχανε σχεδόν
σωθεί, κι η βενζίνη μετρημένη. Οι τελευταίες γουλιές του
κονιάκ, μαζεμένες στον πάτο.
[.....]
Περνούσαμε μια ανηφόρα κι όπως το φορτηγάκι έφτανε
πια στην κορφή της κι αρχίσαμε να γέρνουμε προς την
άλλη πλευρά, φάνηκαν αργά και μ' επισημότητα στο βά-
θος, τα φωτισμένα περίπτερα των διοδίων, παραταγμένα
στη σειρά - στη θέση τους κι αυτά, κανονισμένα και βαλ-
μένα από πριν.
[....]
Η βροχή εξακολουθούσε δυνατή κι οι καθαριστήρες σα-
ρωναν ποτάμια απ' το παρμπρίζ. Πηγαίναμε σιωπηλοί,
όπως πρώτα, αλλά απ' το μεθύσι είχε μείνει μόνο η ζάλη,
κι η διαδρομή ήταν χωρίς νόημα τώρα πια.
[.....]
Ήμασταν όλοι μαζεμένοι στο καμαράκι του Δημήτρη και
τα πίναμε. Ο Βασίλης καθόταν συνεχώς όρθιος μπροστά
στο παράθυρο, κοιτώτας έξω, πάνω από τις στέγες. Ο
Δημήτρης έκανε εκπομπή κι ήταν σκυμμένος στα μηχανή-
ματα. Στο ντιβανάκι αραδιασμένοι, ο Μανολάκης, η Κά-
τια κι ο Άρης. Εγώ στεκόμουν όρθιος με τη Μάρω σε
μια γωνιά, χωρίς να μιλάμε. Ξαφνικά.....
[....]
Χτύπησε το κουδούνι και πετάχτηκα. Το όνειρο ήταν
ακόμη νωπό μέσα μου. Άνοιξα την πόρτα και είδα.......

___________________________________________________

Αποσπάσματα ενός βιβλίου που ποτέ δε βαριέμαι να διαβάζω.
Κι όχι απαραίτητα από την αρχή. Απ' όπου ανοίξει, όποια σελίδα
βρεθεί μπροστά μου. Όπως δε βαριέμαι να βλέπω και τη σειρα...
Μου γεμίζει το νου, χρώματα, εικόνες, μουσικές, μνήμες....
___________________________________________________
Δυο κομμάτια από τη σειρά
οι φωτογραφίες είναι επίσης από τη σειρά


Bad Company - Ready For Love
Wishbone ASh - Leaf and Stream

___________________________________________________

ΓΙΩΡΓΟΣ ΜΑΡΚΟΥ ΟΜΙΧΛΗ ΩΣ ΤΟΝ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟ

Oμίχλη Ως Τον Παράδεισο
Εξώφυλλο, εικονογράφηση
και χειρόγραφα κείμενα
ΗΛΙΑΝΑ ΝΟΕΑ
Εκδόσεις FARAG



ΙΣΩΣ

῍Αλλη μιά νύχτα χάνεται
κι ἲσως μιά ἂσχημη μέρα ἒρϑει
νά διαιρέσει τό κενό σέ στιγμές
νά φέρει καινούργιες ἀπορίες
Μιά κάποια ἀρχή εἶναι δύσκολη
ἓνα τέλος ὃμως ἒρχεται ξαφνικά
Ἂλλη μιά νύχτα σβήνει
κι ἲσως μιά ἂσχημη μέρα ξανάρϑει
Κλάμματα καί λυγμοί ξυπνᾶνε τά νοεγέννητα
σηκώνουν τά ὃπλα καί βαρᾶνε παντοῦ
Τόσο ακαϑόριστα
χωρίς ὑποϑέσεις
χωρίς κάποια δημιουργική τάση
Ἐτσι απλά
ἂλλη μιά νύχτα τελείωσε
καί μιά ἂσχημη μέρα ἦρϑε.


cardigans - erase and rewind (kleerup mix)
Outlaw - Kickin' Jazz
Professor Skank - Sunny Day
Caldera - Seagull's Theme

Cayetano "THE PAKISTAN" for FREE!

...λοιπόν....
την "εμμονή" μου με τις μουσικές του Cayetano
πιστεύω να την έχετε καταλάβει, οι περισσότεροι...
Έψαχνα το Katamaran κι εγώ δεν ξέρω πόσο καιρό...
Αυτό όμως είναι άλλη ιστορία...

Στό θέμα μας... και το θέμα μας είναι το εξής:
αυτό που λέει κι ο τίτλος



Hello to everybody!

I'm glad to share with you 2 exclusive tracks I've made just for my dj-sets...
I've played them enough (and still playing them though), so I think it's time to share it with all of you!

Tracklist:
1) The Pakistan
2) Last Train To Paris

Just please, when you share the link or the copy, give me the credit! It will be highly appreciated!


http://rapidshare.com/files/239664281/The_Pakistan.zip

***This work is under a Creative Commons License.***

If you want to read more, please click below:

Creative Commons License


Αυτά, από το myspace του Γιώργου "Cayetano" Mπρατάνη
αντεγραμμένο ατόφιο (μαζί με την εικονίτσα)
και το αγαπημένο μου Katamaran στο βίντεο, από κάτω
*

*
Αυτά για σήμερα
κι επειδή τον τελευταίο καιρό
πάσχω από αϋπνίες και κοιμάμαι τη μέρα
λέω να πεταχτώ να κάνω μια βουτιά