[:comparisons]

Συγκρίσεις στιγμών
Πέρυσι, περίπου σαν τώρα (λέω "περίπου" επειδή ήταν δέκα μέρες νωρίτερα)
έλεγα αυτά. Φέτος, υπό άλλες συνθήκες, πάλι αυτά θα έλεγα, το θέμα
όμως, είναι πως οι συνθήκες δεν είναι "άλλες" αλλά, δεν είναι και οι
καλύτερες - λέγοντας "καλύτερες", εννοώ πως δεν είναι αυτές που
εγώ θέλω και θεωρώ "καλύτερες"....
Καταλάβατε τι θέλω να πω, έτσι;;

Βεβαίως και αυτό το ποστ γυρόφερνε στο μυαλό μου μέρες τώρα
αλλά, σαν κλασσικός τεμπέλης απλά, δεν το ανέβαζα..
"Ποιο ποστ" θα αναρωτηθείτε..
"Τόση ώρα μιλάς και κάτι ουσιώδες δεν έχεις πει..."
Ναι, οκ, θα πω - δε βιάζομαι κιόλας...

Πέρυσι λοιπόν, συνέβησαν κάποια αξιόλογα πράγματα να το πω;
περιστατικά;, στιγμές ίσως; δεν ξέρω... συνέβησαν όμως
μερικά από 'κείνα (ορισμένα αναφέρονται κι εδώ μέσα αλλά
πρέπει να ψάξετε για να τα βρείτε κι εγώ δεν το κάνω αυτό για σας)
που σε κάνουν να ακουμπάς το σαγόνι στο χέρι και να ονειροπολείς...

Φέτος δε συνέβη κάτι ανάλογο, το πιο
"παράξενο" θα το έλεγα είναι πως συναντήθηκα ξανά
με ανθρώπους που είχα να δω από τρία (!) έως και δώδεκα με δεκατρία (!!)
χρόνια. Κι όλα αυτά λόγω μιας κηδείας.
Είναι πολύ παράξενο πως τη μία στιγμή μιλάς με κάποιον και
κανονίζετε πότε θα βρεθείτε και τα τοιαύτα και την
επόμενη ακριβώς μέρα τον έχεις μπροστά σου μέσα στον πόνο
και στη θλίψη. Και κάθεστε όλα τα παλιά τα φιλαράκια και τα λέτε
σα να μην έχει μεσολαβήσει τίποτα όλα αυτά τα χρόνια(τι λέτε δηλαδή - και "καλά" τα λέτε) και εσύ, φτάνεις στο σημείο να
αναρωτηθείς πως αφού τελικά οι αποστάσεις είναι τόσο μικρές (απόδειξη
η κηδεία) γιατί ποτέ δεν τις έχετε διανύσει;; Γιατί αφήνουμε το καιρό
να περνά και να χάνουμε ο ένας τον άλλο και ένα θλιβερό περιστατικό
να μας ξαναφέρνει "κοντά". 'ντάξει, όχι κοντά τον ένα στον άλλο αλλά,
τουλάχιστον στο ίδιο μέρος. Και μετά το μυαλό αρχίζει και
πάλι να σου παίζει παράξενα παιχνίδια περί της ύπαρξης του
χρόνου - αυτό όμως είναι μια άλλη ιστορία...
Και μέσα από τις στιγμές της λύπης, προσπαθείς να αντλήσεις και
ψήγματα χαράς - στιγμές που θα μπορείτε μετά να μιλάτε για αυτές
με νοσταλγία. Χωρίς να είναι πάντα εφικτό αυτό...
Θα μπορούσα να μιλάω επί ώρες γιαυτό το θέμα, θα σταματήσω
όμως κάπου εδώ και θα πω μόνο το εξής:
Πως στις κηδείες, οι περισσότεροι που θα πάνε, ο καθένας θα έχει να
πει κι από μια μαλακία. Στάνταρ και αποδεδειγμένο αυτό. Το άλλο
είναι πως τις περισσότερες -για να μην πω όλες- τις φορές ο καθένας
κλαίει (αν κλάψει) για τους τελείως δικούς του λόγους αλλά κι
αυτό είναι μια άλλη ιστορία...
Οπότε, κάπου εδώ το ποστ αυτό τελειώνει κι όποιος κατάλαβε,
κατάλαβε...
 και το σάουντρακ του ποστ
Timewarp Inc. - An Old Funk
DJ Vadim - Soldier feat. Big Red & 5Nizza
Cantoma - Pandajero (Visti & Meyland Mix)
Dos Hombres - The Alkemyst
 
οι φωτογραφίες είναι δικές μου και όλες σχετικές με το ποστ.
η πρώτη, είναι οι στιγμές ανεμελιάς κλπ μέσα στο λυπηρό συμβάν
παρέα με φίλους.
η δεύτερη είναι ο τοίχος στο σημείο συνάντησης όλων εμάς
και η τρίτη ... για την τρίτη σκεφτείτε ό, τι θέλετε - δε σας λέω