ΝΗΣΤΕΙΑ.... ΛΕΜΕ ΤΩΡΑ...

Μέρες που είναι, γιορτινές υποτίθεται,
συνεχώς θα γίνεται λόγος για νηστεία..
Φυσικά και δε νηστεύω,
άλλωστε την αποχή από το φαγητό
μπορεί ο καθένας μας να την πραγματοποιήσει
όποτε και όταν θέλει...
Ούτε υποδείξεις χρειάζονται
αλλά ούτε και επιβολή
πόσο μάλλον ο "φόβος" της εκκλησίας...

Δεν υπάρχει λόγος

Εξάλλου, η ταπεινή μου γνώμη (:p)
είναι πως η νηστεία και τα επακόλλουθά της
είναι μια επινόηση των παπάδων
για να "τρώνε" αυτοί με δέκα μασέλες
και να μη δίνουν στον κόσμο τίποτα...

Άλλωστε
δεν έχω δει και κανέναν παπά αδύνατο
[πλην ελλαχίστων εξαιρέσεων]...

Όλοι μέσα στο ξύγκι και στα μαλάματα είναι...
...με τους παχειούς βοδινούς τους σβέρκους...

Και για του λόγου το αληθές
σας παραθέτω το παρακάτω
ποίημα του Κώστα Βάρναλη
πάντα επίκαιρο

Σαράντα σβέρκοι βωδινοί με λαδωμένες μπούκλες
σκεμπέδες, σταβροθόλωτοι και βρώμιες ποδαρούκλες
ξετσίπωτοι, ακαμάτηδες, τσιμπούρια και κορέοι
ντυμένοι στα μαλάματα κι επίσημοι κι ωραίοι.

Σαράντα λύκοι με προβια (γι' αυτούς χτυπά η καμπάνα)
καθένας γουρουνόπουλο, καθένας νταμιτζάνα!
Κι απέ ρεβάμενοι βαθιά ξαπλώσανε στο τζάκι,
κι αβάσταγες ενιώσανε φαγούρες στο μπατζάκι.

Όξω ο κοσμάκης φώναζε: «Πεινάμε τέτοιες μέρες»
γερόντοι και γερόντισσες, παιδάκια και μητέρες
κι οι των επίγειων αγαθών σφιχτοί νοικοκυρέοι
ανοίξαν τα παράθυρα και κράξαν: «Είστε αθέοι».

ΓΙΑΝΝΗΣ ΑΓΓΕΛΑΚΑΣ - ΣΑΛΙΑ, ΜΙΣΟΛΟΓΑ ΚΑΙ ΤΡΥΠΙΟΙ ΣΤΙΧΟΙ

Ο Γιάννης Αγγελάκας

είναι τραγουδιστής, μουσικός και ποιητής. 
Έγινε γνωστός στο ευρύ κοινό ως ο τραγουδιστής του ροκ συγκροτήματος Τρύπες, από το 1984 ως το 2000.

Από βικιπαίδεια

Γεννήθηκε το 1959 στη Θεσσαλονίκη. Μετά τη διάλυση του συγκροτήματος Τρύπες, ασχολήθηκε με την ηθοποιία, εμφανιζόμενος στις ταινίες Χώμα και νερό, Ο χαμένος τα παίρνει όλα και άλλες, ενώ συνέχισε τη μουσική του καριέρα σε συνεργασία με τον Νίκο Βελιώτη και το μουσικό σχήμα Επισκέπτες. Έγραψε τους στίχους και τραγούδησε στο κομμάτι "Κυρία των μέσα μου ανέμων", στο δίσκο Ο Θυρωρός του Γιώργου Χριστιανάκη που κυκλοφόρησε το 2001. Συμμετείχε επίσης στην παραγωγή του διπλού live δίσκου του Θανάση Παπακωνσταντίνου Τα ζωντανά το 2004. Στα τέλη του 2007 κυκλοφόρησε ο δίσκος του Ψαραντώνη Να 'χεν η θάλασσα βουνά του οποίου την επιμέλεια και παραγωγή έκανε ο Αγγελάκας.

Την ποιητική συλλογή Σάλια, Μισόλογα & Τρύπιοι Στίχοι την είχα αγοράσει -θυμάμαι-
από το Rollin' Under με αντικαταβολή
μαζί με μια πλειάδα δίσκων...
Τότε -θυμάμαι- αγόραζα μετά μανίας δίσκους,
έριχνα όλα μου τα λεφτά εκεί..!!!
Το βιβλιαράκι λοιπόν,
κυκλοφορούσε τότε (με άσπρο εξώφυλλο)
από τις εκδόσεις ΑΝΩΚΑΤΩ
που στην ουσία, πιστεύω, πως ήταν η ίδια
η δισκογραφική εταιρεία του Γιώργου Τσακαλλίδη.

Η ANO ΚΑΤΟ RECORDS.

Θυμάμαι, τότε, επέλεγα μουσική
σε κάποιον ραδιοφωνικό σταθμό,
εδώ στην περιοχή και ανάμεσα σε κάθε τραγούδι,
συνήθιζα να διαβάζω και διάφορα αποσπάσματα
από ποιητικές συλλογές, βιβλία,
μέχρι και συνταγές για γλυκά.
Το βιβλιαράκι αυτό, το είχα "ξεσκίσει"...Yπάρχουν ακόμα σημειωμένες,
πάνω στις σελίδες του,
ημερομηνίες που είχα διαβάσει το κάθε τι !!!

13/04/2000
ΑΧ ΕΡΩΤΑ (σελ. 40)

Γυρνά το βλέμμα του
Κι από μακριά
Πίσω από τις ράχες των άστρων
Βλέπει τι θάνατο κομψά να ανατέλλει
Λέει
Θ' ανοιγοκλείσω τα μάτια μου
Και θα τον εξαφανίσω
Τα κλείνει τ' ανοίγει
Και βρίσκεται με μιας
Στην αγκαλιά του

01/06/2000 (σελ. 42) 

Ο ουρανός της Καζαμπλάνκα
Βαρύς τρομαχτικός κι ευάλωτος
Σαν τον ωκεανό των επιθυμιών μας
Το μαγικό καθρέφτη των ψυχών
Στιγμή δε σταματά να μας θυμίζει
Τις άπειρες και πιθανές διαδρομές
Που όλοι μαζί ή κι ένας ένας Παραδομένοι σ' έξαφνους υστερικούς ανέμους
Αμίλητοι σκυφτοί
Θα διαγράψουμε

Την παραπάνω ποιητική συλλογή
που τώρα κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ
μπορείτε να την βρείτε εδώ.
 

(σάλια, μισόλογα και τρύπιοι στίχοι, pdf)

Η ΕΝΩΣΗ ΔΥΟ ΜΟΝΑΞΙΩΝ_

...Ο Άγγελος πήρε από το χέρι τους
οχληρούς γονείς μας και τους οδήγησε
ευθύς στην ανατολική πύλη, κι από κει
με βήμα γοργό τους κατέβασε από την πλαγιά
ως κάτω στην πεδιάδα, κι εκεί χάθηκε.

Τότε γύρισαν πίσω και είδαν την ανατολική πλευρά
του Παραδείσου, ευτυχισμένο ως πριν λίγο άσυλό τους,
να κυματίζει κάτω από το πύρινο φεγγοβόλημα
του σπαθιού και την πύλη με πλήθος φοβερά πρόσωπα
και φονικά όπλα. Δάκρυα κύλησαν
από τα μάτια τους μα τα στέγνωσαν αμέσως. Ο κόσμος
απλωνόταν ολόκληρος μπροστά τους και με τη χάρη της

Θείας Πρόνοιας

θα διάλεγαν έναν τόπο για να αναπαυτούν.
Πιασμένοι χέρι-χέρι, μ' αργό, αβέβαιο βήμα,
πήραν το μοναχικό τους δρόμο
μέσα από την κοιλάδα της Εδέμ.

(J. Milton, Paradise Lost)

(photos by miliokas)

Κώστας Χατζής Η Παλιά Εδέμ
Και θα φανεί ένας άγγελος χλωμός
Και θα μου πει δεν ήρθε ακόμα ο καιρός σου
κι ο λυτρωμός σου
Και θ' ακουστεί πίσω απ'την πόρτα ο Θεός
και θα ρωτάει Κάιν πού 'ναι ο αδερφός σου
Ο αδερφός σου....

ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ - Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ

Ύστερα από μια κάθοδο στα "άδυτα" της βιβλιοθήκης στο υπόγειο του σπιτιού μου σήμερα το μεσημέρι, βρήκα ανάμεσα σε διάφορα βιβλία -άλλα από αυτά διαβασμένα άλλα μισοτελειωμένα και άλλα τελείως αδιάβαστα (πήγαν αδιάβαστα που λένε :p)- βρήκα ένα που όταν το είχα διαβάσει μου είχε κινήσει την περιέργεια να ψάξω να βρω κι άλλα βιβλία αυτού του συγγραφέα..
Ήταν το βιβλίο, Ο Χορευτής Στον Ελαιώνα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη που κυκλοφόρησε το 1996 από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.
 
Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης, γεννήθηκε το 1956 στο Παλαιοχώρι Παγγαίου. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα τη δεκαετία του ΄80. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Κρυμμένοι Άνθρωποι, εκδόθηκε το 1990 και είναι εμπνευσμένο από τη θητεία του ως καθηγητής αγγλικών στο νομό Ξάνθης και ειδικά στα Πομακοχώρια. Το 1991 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων Ο Αρχαίος Φαλλός, ενώ το 1993 εκδόθηκε από τον Κέδρο Ο Ναύτης. Το τελευταίο βιβλίο είχε μεγάλη ανταπόκριση στους κριτικούς και στο κοινό. O Χορευτής στον ελαιώνα (1996) που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στην πόλη των Σερρών γνώρισε επίσης μεγάλη εμπορική επιτυχία και ενέπνευσε ακόμη και ταινία Ελληνίδας σκηνοθέτριας που τοποθέτησε τον δικό της χορευτή κάπου στην Πελοπόννησο....
Λοιπόν, για να μην ξεφεύγουμε κι από το θέμα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα από τα τα ελάχιστα που δανείστηκα για να διαβάσω και στην πορεία αποφάσισα να το κρατήσω και να μην το επιστρέψω ποτέ....

Περισσότερα για τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη
υπάρχουν στην
προσωπική του ιστοσελίδα
στη Βιβλιοθήκη των Σερρών
 και στο προσωπικό blog του.

Απόσπασμα από το βιβλίο (από την ιστοσελίδα του)
....και οι δικές μου "αναφορές"
σελ. 147
Άραγε ποια έκφραση παίρνουμε στον απόλυτο τρόμο και στη μοναξιά μας, τότε που αδυνατούμε ν' αντιμετωπίσουμε την αλήθεια, και οι σκιές γίνονται οι μαναδικές εικόνες του μυαλού; Πάντως όχι την έκφραση του ύπνου και του τρομαγμένου ονείρου.Ο αληθινός φόβος υπάρχει όταν είμαστε ξύπνιοι, αντιμέτωποι με τις υπαρξιακές μας απορίες.
σελ. 150
Αρχίζει να ντύνεται, και κάνει να φύγει λέγοντάς μου πόσο ήθελε να πέσει αμέσως για ύπνο. Φεύγει, και δε με νοιάζει γιατί έχω κρατήσει ένα κομμάτι του για πάντα δικό μου.
Η δεύτερη φορά του έρωτα δεν είναι τυχαία, είναι η επιβεβαίωση ότι δεν ονειρεύτηκα, ότι δεν παραμιλούσα στον ύπνο μου αναπολώντας την πρώτη επαφή.
σελ. 151
- γιατί οι άνθρωποι κατεβάζουν τα μούτρα τους όταν
έρχονται αντιμέτωποι με την ολοκλήρωση της ευτυχίας;

σελ. 154

Δυο πράγματα δε μπορώ να περιγράψω εύκολα:
Τα τελευταία δευτερόλεπτα του έρωτα
και το "χάσιμο" σ' ένα αυθεντικό μεθύσι.
Πόσο μάλιστα όταν το μεθύσι αυτό
είναι συνέχεια μιας ερωτικής πράξης,
αποκορύφωμα γιορτής και ξεδίψασμά της...

σελ. 59
...όταν μια ιστορία αποτελέσει θέμα
συζητήσεων και αναλύσεων,
υπάρχει πρόβλημα
που είτε το παρακάμπτεις
είτε το λύνεις...

(συνεχίζεται)

ΤΣΕΖΑΡΕ ΠΑΒΕΖΕ - Ο ΘΑΝΑΤΟΣ ΘΑ 'ΡΘΕΙ ΚΑΙ ΘΑ 'ΧΕΙ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΣΟΥ

Για άλλη μια φορά, σκαλίζοντας το πατάρι, ανακάλυψα άλλη μια ποιητική συλλογή που είχα εκεί πάνω ξεχασμένη... Μια συλλογή από σπαραγμούς... αγορασμένη 10 (σχεδόν) χρόνια πριν...

Τσέζαρε ΠαβέζεΟ θάνατος Θα 'ρθει και Θα 'χει Τα Μάτια Σου

Λίγα λόγια γι' αυτόν και το έργο,
του παρμένα από τη Βικιπαίδεια

Ο Τσέζαρε Παβέζε [Cesare Pavese] ήταν Ιταλός ποιητής, μυθιστοριογράφος,κριτικός λογοτεχνίας και μεταφραστής που συγκαταλέγεται στους σημαντικότερους συγγραφείς του 20ού αιώνα στη χώρα του. Γεννήθηκε στο Santo Stefano Belbo, στην επαρχία Κούνεο, στις 9 Σεπτεμβρίου 1908. Ήτανε το χωριό που κι ο πατέρας του γεννήθηκε και πού η οικογένεια επέστρεφε για καλοκαιρινές διακοπές κάθ' έτος. Ξεκίνησε τη στοιχειώδη εκπαίδευση στο San Stefano Belbo, αλλά το υπόλοιπο της εκπαίδευσής του ήτανε στο Τορίνο. Νεαρός έδειξε ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την αγγλική λογοτεχνία κι ανάλαβε στο Πανεπιστήμιο του Τορίνο, διατριβή για τη ποίηση του Ουόλτ Ουίτμαν και μετέφρασε Αμερικανούς και Βρετανούς συγγραφείς, που ήταν νεοεμφανιζόμενοι στο ιταλικό κοινό.


Από αυτό το βιβλίο που κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Καστανιώτηκαι σε μετάφραση του Σωτήρη Τριβιζά, αντιγράφω....

[σελ. 43]

ΤΕΛΕΥΤΑΙΟ ΜΠΛΟΥΖ,
ΓΙΑ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΤΕΙ ΚΑΠΟΙΑ ΜΕΡΑ

Ήταν μόνο ένα φλέρτ,
τό 'ξερες αυτό-
κάποιος πληγώθηκε
εδώ και καιρό.
Όλα είναι ίδια
κι ο χρόνος διαβαίνει-
μιά μέρα γεννιέσαι,
μιά μέρα πεθαίνεις.
Εδώ και καιρό
κάποιος πέθανε-
κάποιος προσπάθησε,
μα δεν έμαθε.
11Απριλίου 1950

[σελ. 35]
Ο θάνατος θα 'ρθει και θα 'χει τα μάτια σου-

 
αυτός ο θάνατος που μας συντροφεύει
απ' το πρωί ως το βράδυ, άγρυπνος,
κρυφός, σαν μια παλιά τύψη
ή μια παράλογη συνήθεια. Τα μάτια σου
θα 'ναι μια άδεια λέξη,
κραυγή που έσβησε, σιωπή.
Έτσι τα βλέπεις κάθε πρωινό
όταν μονάχη σκύβεις
στον καθρέφτη. Ω αγαπημένη ελπίδα,
αυτή τη μέρα θα μάθουμε κι εμείς
πως είσαι η ζωή κι είσαι το τίποτα.
Για όλους ο θάνατος έχει ένα βλέμμα.
ο θάνατος θα 'ρθει και θά 'χει τα μάτια σου.
Θα 'ναι σαν ν' αφήνεις μια συνήθεια,
σαν ν΄αντικρύζεις μέσα στον καθρέφτη
να αναδύεται ένα πρόσωπο νεκρό,
σαν ν' ακούς ένα κλεισμένο στόμα.
Θα κετεβούμε στην άβυσσο βουβοί.
22 Μαρτίου 1950

(συνεχίζεται)

ΟΝΕΙΡΑ_

...σηκώθηκε αλαφιασμένος...

κοίταξε γύρω του και είδε πως ακόμα
ήταν στο δωμάτιό του....

"..πολύ ζωντανό ήταν αυτό το όνειρο..." μονολόγησε

η φωνή του, του φάνηκε σαν ξένη, στα αυτιά του.

Σα να άκουγε κάποιον άλλο...

"... μη δίνεις σημασία..." μονολόγησε ξανά

κοίταξε γύρω του, στην πιο σκοτεινή γωνιά του δωματίου
είδε τις παλιές, ταλαιπωρημένες του μπότες..

Αυτές που είχαν περάσει παρέα,
ένα σωρό περιπέτειες..

τις πλησίασε...
ήταν γεμάτες σκόνη...
τις χάιδεψε και τις καθάρισε


είχε καιρό πολύ να τις φορέσει.... πάνω από 2 χρόνια
τις φόρεσε κι ένιωσε
σα να μην τις είχε βγάλει ποτέ από τα πόδια του...

σηκώθηκε κι ένιωσε αμέσως το δωμάτιο να τον πνίγει..

"...τελικά, θα πάμε μια βόλτα...",
είπε στις μπότες
και η φωνή του πάλι αντήχησε ξένη στ' αυτιά του...

βγήκαν έξω

είχε αρχίσει να πέφτει το σκοτάδι...
έχωσε τα χέρια του βαθειά στις τσέπες του
και προχώρησε...

η διαδρομή που ήθελε να κάνει
ήταν τελικά πολύ μικρή και οι σκέψεις τόσο πολλές
που δε χωρούσαν σε μια τόσο μικρή διαδρομή

....οι μπότες, οδήγησαν τα βήματά του σε ένα μεγάλο κύκλο....

...και το "soundtrack" ...

Zippin’ up my boots
Goin’ back to my roots
To the place of my birth
Back down to earth

Richie Havens - Going Back To My Roots

...κι οι μπότες που
δεν φοράς ποτέ σου
είχανε γίνει
...σύμβολο!

Χειμερινοί Κολυμβητές - Από Το Πάρκο Στη Μυροβόλο

12/04/08 - 11:27 π.μ.

[:walk_on_by]

Το μόνο μέρος που γλύτωσε από τις φωτιές του περασμένου Αυγούστου

ο σταθμός... εγκατελελλειμένος

...τελικά είναι πολύ όμορφη η θάλασσα το Χειμώνα...
το είχα ξεχάσει αυτό...
και πέρυσι ήταν τόση η απογοήτευσή μου
που δεν πάτησα το πόδι μου στη άμμο του Καϊάφα
ούτε μία φορά...

φυσάει ...... Νοτιάς...........

...έτσι ήταν το πίσω μέρος της λίμνης, στα Λουτρά,
πρωτού "κάποιοι" επιμελληθούν την τωρινή της μορφή....

...όμως η Μητέρα Γη... δε "μασάει"... ξαναγεννά από τα σπλάχνα της Ζωή...

... κόντρα σε όλους αυτούς,
που για δικούς τους λόγους,
τη θέλουν
...νεκρή...

και...
εν κατακλείδει...
οι "σκηνίτες"
ήταν οι μόνοι που κρατούσαν
εν ζωή τον Καϊάφα...
όμως προσέβαλλαν την
αισθητική και τις αντιληψεις
ορισμένων....
όπως καθαρά φαίνεται στην
παραπάνω φωτογραφία..

..και να ήταν μόνο αυτό...
το κακό είναι
πως μερικοί πιστεύουν πως
ο Καϊάφας
είναι τσιφλίκι τους....

ΣΤΡΑΤΗΣ ΠΑΣΧΑΛΗΣ - ΚΩΜΩΔΙΑ

Ψαχουλεύοντας για κάτι άσχετο στο πατάρι σήμερα, κάτω από κάποια cd, βιβλία παλιά και καινούργια και κάποια περιοδικά, βρήκα καταχωνιασμένη μια ποιητική συλλογή του Στρατή Πασχάλη με λίγο φθαρμένο το εξώφυλλο -αυτό συμβαίνει με τα βιβλία όταν τα παρατάμε για καιρό στο πατάρι.

ΚΩΜΩΔΙΑ ο τίτλος της εν λόγω ποιητικής συλλογής και κυκλοφόρησε το 1998 από τις εκδόσεις Τό ΡοΔΑΚΙό

Για τον Στρατή Πασχάλη, αντιγράφω:

Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1958. Σπούδασε πολιτικές επιστήμες στη Νομική Σχολή Αθηνών. Στα γράμματα παρουσιάστηκε το 1977 με την ποιητική συλλογή Ανακτορία, ένα βιβλίο καθαρού λυρισμού μέσα σε καιρούς έντονης πολιτικοποίησης μετά την πτώση της δικτατορίας. Έκτοτε δημοσίευσε άλλα έξι ποιητικά βιβλία όπου αντικατοπτρίζεται η ανάγκη του να πειραματίζεται, να αλλάζει, να μην τελματώνεται Αν και τον χαρακτηρίζει βαθιά η μουσικότητα, δεν διστάζει να οικειοποιηθεί στοιχεία από την σεπτότητα ή την ειρωνεία. Ο κόσμος του κινείται ανάμεσα στη πόλη και τη φύση. Εκδηλώνει έντονη μεταφυσική διάθεση με μια χροιά ενόρασης. Ασχολήθηκε επίσης με τη μετάφραση, κυρίως τη θεατρική, μεταφέροντας για πρώτη φορά στη κοινή ελληνική γλώσσα τρεις διασημότερες τραγωδίες του Ρακίνα (Φαίδρα, Ανδρομάχη, Βερενίκη). Το τελευταίο του βιβλίο, η Κωμωδία, είναι μια μικρή σύνθεση διάφορα λακωνικά λυρικά δρώμενα μέσα σε ένα κλίμα θεατρικό και σκηνογραφικό.

σελ.9 τη νύχτα εκείνη διαισθάνθηκα τα γεγονότα να πλησιάζουν αφού ο καιρός είχε αλλάξει δραματικά η βροχή πύκνωνε τά φώτα λιγόστευαναν οι μέρες ήταν πένθιμες και αργές και τά όνειρά μού μιλούσαν όλο καί πιό ανάγλυφα

σελ 13 άκουσα τη βροχή σαν ένα μυστήριο να πέφτει έξω από τα παράθυρο τη νύχτα στις γυμνές ακακίες και πεθύμησα τότε βαθιά ένα σπίτι χαμένο πέρα απ' τα περίχωρα του πιό ξεχασμένου τόπου να με δεχτεί

σελ.18 ήρθε η ίδια η Απουσία κάτω απ' τα δέντρα στη βροχή μου λέει «έλα» της λέω «φύγε» κι όλα ξανάγιναν απ' την αρχή πάλι και πάλι

σελ. 30

(εξέλιξη γνωριμίας) κάτι οξύ και βέβαιο πίσω από μια κουρτίνα φωνή να λέει ευγενικά, όπως η μοίρα, χαιρετίζοντας, «εις το επανιδείν» αντί για ένα απλό «θα ξαναϊδωθούμε»

σελ. 33 είδα προχθές την Ομορφιά να μπαίνει αδιάφορη σ' ένα βαγόνι στο δρόμο οι άνθρωποι περνούσαν αγέλαστοι ανεξερεύνητοι κι ίσως μοιραίοι φωτογραφίες: © E.KE.BI, 2001. Ορδόλης

(συνεχίζεται)

[:αναμονή]

Photo by camille

Μια φωτογραφία
που μου έστειλε μια
φίλη του blog...
Tης δίνω τον τίτλο
"Αναμονή".....

Και η ζωή τουρτουρίζει ακαθόριστα
από το κρύο που ήδη πέρασε,
από την ανάμνηση του κρύου,
παρά από το ίδιο το κρύο...
από τη σύγκριση με το καλοκαίρι
που θα΄ρθει...

Alihan Samedov - Son Nefes (Deep Mix)

Γιώργος Αντωνίου - Ραδιενεργή Βροχή

To 1987 είχε κυκλοφορήσει ένας δίσκος ενός καλλιτέχνη
από τη Θεσσαλονίκη,
του Γιώργου Αντωνίου,
που είχε τίτλο Ραδιενεργή Βροχή...
Οι ραδιοφωνικοί σταθμοί τότε, δε γνώριζαν τη σημερινή έξαρση
κι ούτε υπήρχαν τόσοι πολλοί,
ούτε άκουγες τα ίδια τραγούδια όσο και να γύριζες τη βελόνα...
Μετά βίας -θυμάμαι- μπορούσα να ακούσω το Δεύτερο Πρόγραμμα από τα FM, καθώς το μικρό τραντζιστοράκι που είχα δεν είχε το κουράγιο....
Όμως... μερικές φορές ήμασταν τυχεροί
και ακούγαμε ενδιαφέροντα πράγματα από τα μεσαία...
Τότε λοιπόν, άκουσα και γι αυτόν το δίσκο (τη Ραδιενεργή Βροχή)...
Ήταν και επίκαιρο, τότε, το θέμα με το Τσερνομπίλ
και ο τίτλος θεωρούνταν πιασάρικος....
Είχε κι ένα videoclip,
με κάτι καπνούς, απ' ότι θυμάμαι, ο ήχος ήταν ηλεκτρικός....
Βέβαια ο δίσκος δε νομίζω να έπιασε κι ούτε άκουσα και για κάποια νέα δουλειά του εν λόγω καλλιτέχνη...
Μόνο πριν δυο - τρία χρόνια, άκουσα
(στο Δεύτερο Πρόγραμμα ξανά)
μια διασκευή του τραγουδιού
που έχει τίτλο "Να Γελάς"
από τον συνθέτη Νίκο Κατσίκα, νομίζω.

αντιγράφω από το οπισθόφυλλο του δίσκου

Οκτώβρης '81, σούρουπο σ' ένα καφενεδάκι στην 

παραλία της Θεσσαλονίκης Ο Γιώργος μ' ένα
τσιγάρο στο στόμα και γω, ο Νίκος με χακί
φανταρίστικη στολή, ένας βαρύγλυκος,
δυο κουβέντες, πολλά όνειρα
όσα και τα σύννεφα κι ένας έρωτας
για την ίδια γυναίκα, τη μουσική.
Μια στιγμή μεσ' το χρόνο και μετά ξανά η
ρουτίνα. Και ξάφνου κάποια άλλη στιγμή του
Απρίλη του '86 πέφτει η "ραδιενεργή βροχή"
και μαζί της η ιδέα να κάνουμε δίσκο.
Μαζέψαμε λοιπόν σταγόνα-σταγόνα το υλικό της
"βροχής" ένα υλικό συνεργασίας 6 χρόνων.
Ο Κώστας Γανωσέλης πρόσθεσε τους ανεκτίμητους
κεραυνούς του DX7 του μαζί με την απαραίτητη
ενορχηστροτική ραδιενέργεια αλλά κυρίως
ένα ουράνιο τόξο ζεστασιάς και αγάπης
και νάτη η "Ραδιενεργή Βροχή" μας.
Μια προσπάθεια να "λευτερωθούμε απ' του μυαλού
το μαύρο και της ψυχής το μες"....

Ν.Κ.

Εκείνον τον καιρό δεν υπήρχαν ούτε iPod,

ούτε κινητά με μουσική, ούτε mp3 players...

Κάτι απαρχαιωμένα walkman είχα

(θυμάμαι, δεν έφταναν τα λεφτά για μπαταρίες)με 'κείνα

τα τεράστια ακουστικά με τα πορτοκαλί σφουγγαράκια

(ούτε καν ακουστικά "ψείρες"),

είχα αγοράσει το δίσκο αυτό και σε κασσέτα

-εταιρίας παρακαλώ-και την είχα λιώσει στην κυριολεξία....

Την κασσέτα,όσο κι αν έχω ψάξει,

δε μπόρεσα ποτέ να βρω που την έχω καταχωνιάσει...

Ο δίσκος, έχει γλυτώσει με απειροελάχιστες γρατζουνιές

Γιώργος Αντωνίου - Να γελάς (dropbox d/l)

Μουσική/Στίχοι: Νίκος Κατσίκας

Στην παιδική χαρά στις τραμπάλες προχθές με παγωτό χωνάκι στο χέρι
γελάς χορευτικά σ' ενός βαλς τις στροφές
ποια μάγισσα εδώ σ' έχει φέρει

Να γελάς κι εγώ θα στο πω
το σ' αγαπώ χορεύοντας ρούμπα
Σαν το Μίκυ σαν το Σαρλό
με δυο γκριμάτσες και με μια τούμπα ...


(το παραπάνω τραγούδι το έχω
ripάρει από τον δίσκο,
οπότε μην περιμένετε + τήν
καλύτερη απόδοση...
Πάντως, αν κάποιος ενδιαφέρεαι,ας αφήσει σχόλιο
να τού δώσω λινκ για ολόκληρο το δίσκο...)

Θλίψη..........

Από ένα mail που έλαβα:

Μια δύση με τη θλίψη της

αιωρείται ακαθόριστα γύρω μου...

Όλα κρυώνουν, όχι γιατί κρύωσε

η ατμόσφαιρα, αλλά γιατί μπήκα

σε ένα στενάκι και η πλατεία

έπαψε να υπάρχει...