ΘΕΟΔΩΡΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΑΔΗΣ - Ο ΧΟΡΕΥΤΗΣ ΣΤΟΝ ΕΛΑΙΩΝΑ

Ύστερα από μια κάθοδο στα "άδυτα" της βιβλιοθήκης στο υπόγειο του σπιτιού μου σήμερα το μεσημέρι, βρήκα ανάμεσα σε διάφορα βιβλία -άλλα από αυτά διαβασμένα άλλα μισοτελειωμένα και άλλα τελείως αδιάβαστα (πήγαν αδιάβαστα που λένε :p)- βρήκα ένα που όταν το είχα διαβάσει μου είχε κινήσει την περιέργεια να ψάξω να βρω κι άλλα βιβλία αυτού του συγγραφέα..
Ήταν το βιβλίο, Ο Χορευτής Στον Ελαιώνα του Θεόδωρου Γρηγοριάδη που κυκλοφόρησε το 1996 από τις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ.
 
Ο Θεόδωρος Γρηγοριάδης, γεννήθηκε το 1956 στο Παλαιοχώρι Παγγαίου. Σπούδασε Αγγλική Φιλολογία στο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Άρχισε να δημοσιεύει διηγήματα τη δεκαετία του ΄80. Το πρώτο του μυθιστόρημα, Κρυμμένοι Άνθρωποι, εκδόθηκε το 1990 και είναι εμπνευσμένο από τη θητεία του ως καθηγητής αγγλικών στο νομό Ξάνθης και ειδικά στα Πομακοχώρια. Το 1991 κυκλοφόρησε η συλλογή διηγημάτων Ο Αρχαίος Φαλλός, ενώ το 1993 εκδόθηκε από τον Κέδρο Ο Ναύτης. Το τελευταίο βιβλίο είχε μεγάλη ανταπόκριση στους κριτικούς και στο κοινό. O Χορευτής στον ελαιώνα (1996) που διαδραματίζεται εξ ολοκλήρου στην πόλη των Σερρών γνώρισε επίσης μεγάλη εμπορική επιτυχία και ενέπνευσε ακόμη και ταινία Ελληνίδας σκηνοθέτριας που τοποθέτησε τον δικό της χορευτή κάπου στην Πελοπόννησο....
Λοιπόν, για να μην ξεφεύγουμε κι από το θέμα, το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ένα από τα τα ελάχιστα που δανείστηκα για να διαβάσω και στην πορεία αποφάσισα να το κρατήσω και να μην το επιστρέψω ποτέ....

Περισσότερα για τον Θεόδωρο Γρηγοριάδη
υπάρχουν στην
προσωπική του ιστοσελίδα
στη Βιβλιοθήκη των Σερρών
 και στο προσωπικό blog του.

Απόσπασμα από το βιβλίο (από την ιστοσελίδα του)
....και οι δικές μου "αναφορές"
σελ. 147
Άραγε ποια έκφραση παίρνουμε στον απόλυτο τρόμο και στη μοναξιά μας, τότε που αδυνατούμε ν' αντιμετωπίσουμε την αλήθεια, και οι σκιές γίνονται οι μαναδικές εικόνες του μυαλού; Πάντως όχι την έκφραση του ύπνου και του τρομαγμένου ονείρου.Ο αληθινός φόβος υπάρχει όταν είμαστε ξύπνιοι, αντιμέτωποι με τις υπαρξιακές μας απορίες.
σελ. 150
Αρχίζει να ντύνεται, και κάνει να φύγει λέγοντάς μου πόσο ήθελε να πέσει αμέσως για ύπνο. Φεύγει, και δε με νοιάζει γιατί έχω κρατήσει ένα κομμάτι του για πάντα δικό μου.
Η δεύτερη φορά του έρωτα δεν είναι τυχαία, είναι η επιβεβαίωση ότι δεν ονειρεύτηκα, ότι δεν παραμιλούσα στον ύπνο μου αναπολώντας την πρώτη επαφή.
σελ. 151
- γιατί οι άνθρωποι κατεβάζουν τα μούτρα τους όταν
έρχονται αντιμέτωποι με την ολοκλήρωση της ευτυχίας;

σελ. 154

Δυο πράγματα δε μπορώ να περιγράψω εύκολα:
Τα τελευταία δευτερόλεπτα του έρωτα
και το "χάσιμο" σ' ένα αυθεντικό μεθύσι.
Πόσο μάλιστα όταν το μεθύσι αυτό
είναι συνέχεια μιας ερωτικής πράξης,
αποκορύφωμα γιορτής και ξεδίψασμά της...

σελ. 59
...όταν μια ιστορία αποτελέσει θέμα
συζητήσεων και αναλύσεων,
υπάρχει πρόβλημα
που είτε το παρακάμπτεις
είτε το λύνεις...

(συνεχίζεται)