Cayetano Live @ Bios 2011

CAYETANO plays Attik - Μαραμένα Τα Γιούλια (Red Winter)

Πάσχα στο χωριό και συγκέντρωση μετοίκων που θα έλεγε κι ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Κι εκείνη τη χρονιά ήταν ακριβώς όπως το έλεγε ο Αλκίνοος Ιωαννίδης. Η Κάθοδος των Δωριέων χειρότερη από όλες τις προηγούμενες. Κρίση σου λέει ο άλλος. Ποιος άλλος; Ξέρω γω; Όποιος να 'ναι. Πάντως τα μαγαζιά και τα κλάμπζ, τίγκα στον κόσμο ήτανε μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Και μη μιλήσουμε για τη μουσική...
εκείνο το Πάσχα λοιπόν υπήρξαν και κάποιες παρέες που ξαναβρέθηκαν έπειτα από χρόνια, άλλοι της προσκλήσεως, άλλοι από σπόντα, άλλοι από ανάγκη και πάει λέγοντας...


Μεσημέρι, ηλιόλουστο κι ο ήλιος με δόντια. Καθισμένοι στο πίσω κάθισμα... και καλά προεδρική θέση, ο σοφέρ πλερώνεται και άλλα τέτοια.
-πάμε για καφέ;
-πάμε γενικά...
-πάμε να δούμε και βλέπουμε...
-τι παίζει το ράδιο;
-ροκ αλλά τι να παίξει. πανάκριβο, βλέπεις και ταινίες άμα θέλεις.
-να μου λείπουν οι ταινίες -δεν έχεις τίποτα άλλο;
-εεε έχω ροκ...
-καλά, στικ παίρνει; -παίρνει -ωραία, βάλε αυτό! -τι έχει μέσα; ροκ; -ξεκόλλα ρε με το ροκ, βάλτο άμα θέλεις να φτάσουμε εκεί που πάμε, κάτι κομμάτια που κατέβασα και κάποια άλλα από σιντί έχει -καλά...

"Hour after hour/day after day/i feel the pain.."


-Ωραίο αυτό ρε! τι είναι; -θα σου πω μετά, σκάσε ν' ακούσουμε.
αφηνόμαστε στη μουσική, χαζεύουμε και το τοπίο, στα δεξιά ο ήλιος και η θάλασσα κι από την άλλη κάποιο πράσινο επειδή το περισσότερο κάηκε σε κάποιες παλιές πυρκαγιές χιλιάδες χρόνια πριν και το πράσινο σα να ήθελε να εκδικηθεί -δεν ξαναφύτρωσε..

Συνεχίζουμε -μια παρέα, χαμένοι ο καθένας στον προσωπικό του μικρόκοσμο -μόνο κοινό μας σημείο εκείνες τις στιγμές ο προορισμός, που δεν τον ξέραμε και η μουσική που έβγαινε από τα πανάκριβα ηχεία της μερσεντές...

"θα προσευχηθώ να βρέξει κι ίσως εξαγνιστώ/
από την άλλη ίσως τα δω κι αλλιώς τα πράγματα..."

-τελικά θα μας πεις τι ακούμε; -διαβάστε ρε μαλάκες την οθόνη, δεν ξέρετε ανάγνωση;


Το κρύο εκείνης της μέρας μας ανάγκασε να φύγουμε άρον-άρον...

Eπιστροφή και τα αμάξι σαν θερμοκήπιο από την έκθεση στον ήλιο όση ώρα παλεύαμε να πιούμε τους καφέδες στο παραλιακό, της κακιάς ώρας που είχε ανοίξει σε στυλ ό,τι αρπάξουμε, μαγαζί...

"Έξω απ' το σπίτι σου γυρίζω/
για ώρες χωρίς να μπορώ να αναπνεύσω/
έχω ερωτευτεί τη μορφή σου μ' εκείνο το άσπρο φόρεμα"

-Σαν παλιά ταινία αυτό το κομμάτι.... και ζει και κάποιον έρωτα ο τυπος...

Βράδυ, μπύρες -άλλοι καφέδες ακόμα κι αν είναι βράδυ -υπάρχει κάποιος εθισμός στην καφεΐνη...
the best i can do is to love you more and more

-Πάμε μια βόλτα να φάμε κάτι; Κάποιος πετάει την ιδέα στο τραπέζι σαν μισογεμάτο πακέτο Μάρλμπορο. Ο ήχος της με τρόμαξε...
-Πάμε... με ποιόν; -Έχουμε σοφέρ; -Ο σοφέρ πλερώνεται!!!


Άλλο αυτοκίνητο αυτή τη φορά. Πάλι πίσω, προεδρικά κι έτσι..
-Τι ακούμε ρε Παναγιωτάκη; -KRAFTWERK -Όχι ρε φίλε Kraftwerk, τους σιχαίνομαι, πριν χιλιάδες χρόνια κάποιος μου 'χε δώσει μια κασέτα -ξέρεις τι είναι οι κασέτες, έτσι; -Ναι ρε, συνέχισε! ...και την έσπασα μ' ένα σφυρί, αφού μου έκανε πρώτα τα νεύρα καλώδια -Ε, δε θα είχες πέσει σε καλά κομμάτια... ετοιμόλογος ο Παναγιωτάκης. -Δε βάζεις αυτό το στικ; -Τι έχει μέσα; -Βάλτο, θα σου πω... μπαίνει το στικ...

Another galaxy... μας προειδοποιεί η φωνή. Ησυχία στην καμπίνα του αυτοκινήτου...
-Ωραίο αυτό, τι είναι; ρωτάει ο Παναγιωτάκης ο οποίος είναι κάτι μεταξύ Ian Ccurtis και νεοεμφανιζόμενου γιάπη..
Cayetano.. -Ισπανός είναι; -Όχι Έλληνας!!
Έχει κι άλλα τέτοια; -Τίγκα είναι το στικ -Ωραία!!

the rain comes again μας προειδοποιεί για άλλη μια φορά η φωνή λες και δεν το βλέπαμε τόση ώρα, που μας σφυροκοπούσε και πηγαίναμε σημειωτόν...

Παίζει την Πέμπτη στο Bios, πάμε; -Ποια πέμπτη; -Την πέμπτη στις πέντε του μήνα.
Στο άψε - σβήσε κανονίστηκε, οι μέρες περνούσαν τελείωνε και το Πάσχα και θα επέστρεφε ο καθένας στη βάση του. Πέσαν και κάποια τηλεφωνήματα, άλλα μέσω κινητών, άλλα μέσω skype(r) κανονίστηκαν οι λεπτομέρειες, ξεκινήσαμε, με άλλο αυτοκίνητο αυτή τη φορά -ένα παμπάλαιο και στο αρχαίο cd player το πρώτο cd από το coco του parov stelar -στικ δεν έπαιρνε...


Βράδυ στο Bios κάμποση ώρα νωρίτερα και μετά από πληθώρα ασυνεννοησίας άπαντες παρόντες. οι περισσότεροι ενήμεροι πλέον για το τι θα ακούγαμε.
υπάρχει κάποια ένταση λόγω της προηγούμενης γκρίνιας..
"θ΄αργήσουμε..", "που ΄πάμε από δω", "που είσαι ρε Παναγιωτάκη" "ο φίλος θα μας περιμένει εκεί, πως μοιάζει;"

-...και σας είπα, να έρθουμε με το πάσο μας -αφού πάντα έχουν μια κάποια καθυστέρηση τα ηβέντς και οι συναυλίες...
μπινελίκια καθώς ήμουν αυτός που τους μπρίζωνε όλη την προηγούμενη ώρα...
-χαλαρώστε λίγο ρε σεις, να χαζέψουμε την κίνηση, να και κάτι σοφιστικέ γκομενάκια απέναντι, ας πάρουμε και μια ανάσα...

Μέσα...μπύρες, ποτά, και ο καφές σε πλαστικό παραμάσχαλα, κάποιες προετοιμασίες, οθόνες δείχνοντας πλάνα που μου θύμιζαν την "Πρωινή Περίπολο", διαλέξαμε και τη μεριά που θα καθόμασταν, γέμιζε και το μέρος σιγά - σιγά και...

"which color you like"... έλα ντε, μήπως και ξέρω έτσι πολύχρωμος που είμαι σήμερα;

Ήταν δυό ώρες πάνω κάτω που μας απογείωσαν με τις μουσικές που τις ένοιωθα να με διαπερνούν...
Για τους άλλους δεν ξέρω αλλά δε φάνηκαν να περνάνε κι άσχημα..
Ο Christos Manuel μου θύμισε κι αυτός τον ian curtis χωρίς ιδιαίτερο λόγο...

και είχα περάσει πάρα πολύς καιρός που άκουγα μουσική και χόρευα και την έπαιζε κάποιος άλλος...

Φεύγοντας, είχα ένα χαμόγελο μέχρι τ' αυτιά. Εγώ τουλάχιστον -για τους άλλους, πάλι δεν ξέρω -ήταν νύχτα και δεν έβλεπα καλά -αν θέλουν ας μπουν να σχολιάσουν...