[:limits]

Σ. Μάλαμας-Μ. Κανά - Λάσπες (Live)

Πρωϊνές σημειώσεις χρεών απέναντι στη μνήμη κολλημένες με μαγνητάκια που είχα εξοικονομήσει από παλιά χαλασμένα ακουστικά-ψείρες στην πόρτα του ψυγείου.
Ανοίγοντας το παράθυρο τις πήρε ο αέρας....

»Καλύτερα έτσι σκέφτηκα βγαίνοντας να ξεπλυθώ στη βροχή. Έβρεχε λάσπη...

Έχωσα τα χέρια βαθειά στις τσέπες, σήκωσα τους γιακάδες του ναυτικού μου επενδύτη και πλατσούρισα μέσα σε αυτές. Τα μάτια της αναδύθηκαν μέσα απ´τις λάσπες κι ο καπνός του τσιγάρου της με τύλιξε σα να βρισκόμουν σε όνειρο. Συνέχισα μέσα στις λάσπες τρεκλίζοντας
και στο βάθος...γραμμές από φώτα. Πολύχρωμα. Και.... Λάσπες στο δρόμο. Και Βροχή. Δεν ξέρω γιατί τρέχω...
»Περίεργο σκέφτηκα. Σα γνωστό μου φαίνεται αυτό το τραγούδι.
Και μετά τα φώτα άστραψαν. Σαν βεγγαλικά. Στο μυαλό μου. Η μνήμη είχε επιστρέψει. Για λίγο. Εικόνες θαμπές σαν την σκόνη χρόνων πάνω σε υγρό τζάμι. Ήμασταν λέει μαζί. Σε κάποια συναυλία. Δίπλα στο ποτάμι αλλά αυτό ήτανε χιλιάδες χρόνια πριν και τότε ήμασταν νέοι. Και ανέμελοι. Και ήτανε καλοκαίρι κι εσύ ήσουνα λαμπερή. Σαν το Αυγουστιάτικο φεγγάρι. "λάσπες στο δρόμο και βροχή"... Ξανά...
...που στο διάβολο κολλάει η βροχή; Οι γραμμές από τα φώτα ήταν ακόμα στο βάθος και η συναυλία πρέπει να υπήρξε χιλιάδες χρόνια πριν. (το είπαμε αυτό;) Και η βροχή;

»Η βροχή είναι μέσα σου. Και οι γραμμές του φωτός έσκασαν σαν κλωτσιά από μουλάρι στο ηλιακό μου πλέγμα. Και μετά ήμουν με τα μούτρα μέσα στις λάσπες. Τις ανακάτευα στα τυφλά ψάχνοντας για ανάσα.

»Ανάσα μέσα από βρώμικα νερά; Δε μου φάνηκε τόσο περίεργο τότε. Δεδομένου πως τον τελευταίο καιρό είχα μνήμη ψαριού γιατί να μην είχα αποκτήσει κι άλλες συνήθειες δικές τους; Όπως τη δυνατότητα να αναπνέω κάτω από το νερό -λέμε τώρα.

Η ανάσα αργούσε. Πνιγόμουν...
»...αρχίδια συνήθειες ψαριού σκέφτηκα μουδιασμένα πριν πέσω ολόκληρος με τα μούτρα μέσα στις λάσπες. Το κρύο βρωμερό μείγμα φάνηκε να με συνεφέρει για μία στιγμή. Στην ελάχιστη αυτή στιγμή διαύγειας, πρόλαβα ν' αναρωτηθώ
»πόσο κρατάει μία στιγμή;
-»όσο πρέπει. Τα φώτα στο βάθος μου απάντησαν ξεδοντιασμένα.
»Μάλλον οι λάμπες θέλουν άλλαγμα σκέφτηκα και μετά
»κι άλλη στιγμή διαύγειας. Προσπαθούσα να θυμηθώ τι συμβαίνει σαν οι στιγμές συναντήσουν η μία την άλλη. Τι γίνεται τότε; Πολλές στιγμές μαζί...
Κάνεις δε φάνηκε πρόθυμος να με πληροφορήσει και το στόμα μου πίκριζε.
Τα φώτα στο βάθος έσβησαν.
Σκοτάδι_

»Να θυμηθώ να αντικαταστήσω τις λάμπες και πριν πέσω με τα μούτρα στις λάσπες
-Φοβάμαι πως όλα αυτά ήταν όνειρο...
-τα όρια μεταξύ ονείρου και πραγματικότητας είναι τόσο λεπτά όσο μια τρίχα γυναίκας!

Δεν έμαθα ποτέ ποιοι ήρθαν. Ούτε τι είχε συμβεί...



KORMAC RAINSTORM
WAREIKA RIDERS ON THE STORM