Μια στεκιά στο μάτι του Μοντεζούμα

play: perry como, glendora

ξύπνησα το πρωΐ από το δαιμονισμένο χτύπημα ―το ξυπνητήρι... μισάνοιξα τα μάτια και είδα φως από το παράθυρο του σαλονιού. «ξημέρωσε» σκέφτηκα κι αποφάσισα να σηκωθώ. δίπλα μου, γυρισμένο με τις σελίδες προς το στρώμα το βιβλίο του νίκου νικολαΐδη «μια στεκιά στο μάτι του μοντεζούμα». το πήρα μαζί μου και σηκώθηκα. τράβηξα προς την κουζίνα κι έβαλα νερό για καφέ, άφησα το βιβλίο στο τραπέζι της κουζίνας και συνέχισα προς το μπάνιο.
Γύρισα, το νερό ήταν έτοιμο, έφτιαξα καφέ -νες σκέτο αχτύπητο, έστριψα ένα τσιγάρο ρίχνοντας μια ματιά στον ήλιο, έξω και πήγα και γύρισα τις περσίδες να εισβάλει το φως του μέσα. χτυπούσαν και οι καμπάνες της εκκλησίας ένεκα εθνικής εορτής κι έτσι έκλεισα τα παράθυρα. κάθισα αναπαυτικά ―όσο αναπαυτικά μπορεί να καθίσει κάποιος σε μια καρέκλα σκηνοθέτη, βούτηξα το βιβλίο από το τραπέζι και συνέχισα την ανάγνωση από κει που την είχα αφήσει σκεφτόμενος με λύπη πως «λίγες σελίδες έχουν μείνει ακόμα» και τράβηξα μια ρουφηξιά από το στριφτό συνοδεύοντάς το με μια γενναία γουλιά καφέ...

κάμποσα στριφτά μετά και καθώς ο καφές είχε κρυώσει και μισιάσει τελείωνα κι εγώ την ανάγνωση του βιβλίου
τέντωσα τα πόδια μου, το άφησα ανοιγμένο πάνω στο σημείο που είχε τελειώσει πάνω στην κοιλιά μου και κοίταζα το ρολόι απέναντι, πάνω από το τζάκι χωρίς να βλέπω τι ώρα ήταν.
το βιβλίο τελείωνε όπως άρχιζε. «όλες οι βλεννόρροιες θεραπεύονται εκτός από την πρώτη. ήτανε η εποχή που είχαμε άφθονο ρόκ έντ ρόλλ ελάχιστο σέξ καί καθόλου ναρκωτικά. Παρ' όλ' αυτά νομίζω πως δεν τα πήγαμε και τόσο άσχημα....»
ένοιωσα μια πικρή γεύση στο στόμα περισσότερο και μετά απλωνόταν παντού μέσα μου. πίκρα για κάτι που χάθηκε, για κάτι που έμεινε μισό για κάτι που δεν ήρθε ποτέ τελικά όσο και να το περιμέναμε για τα πράγματα που αλλιώς φαντάζεσαι πως θα είναι όταν είσα μικρός και μεγαλώνοντας τότε είναι που τρως τα στραπάτσα και συνέρχεσαι ―αν συνέρθεις ποτέ. το "τσακ" που μου είπε ο motorcycle boy δεν ήταν απλώς "τσάκ". ήτανε όλεθρος...

(snapshot από την ταινία "Ο Χαμένος Τα Παίρνει Όλα")
η "γνωριμία" μου με τον Νίκο Νικολαΐδη―με το έργο του εννοώ, όχι σε προσωπικό επίπεδο ―δεν είχα ποτέ αυτήν την τύχη― πραγματοποιήθηκε στα τέλη της δεκαετίας του 80. τότε, δούλευα γκαρσόνι σε μια καφετέρεια που τώρα πια απλά δε υπάρχει έχει αφήσει όμως όνομα στην επαρχιακή πόλη που έμενα ―ακόμα μένω παρ' όλ' αυτά. τότε ήτανε της μόδας οι βιντεοταινίες, μη φανταστείτε κουλτουριάκες καμπόικα, καράτε κι από ελληνικά αυτές οι μαλακίες της καραγιάννης-καρατζόπουλος που ποτε΄δε μ' άρεσαν κι έβλεπα αναγκαστικά και αποσπασματικά..
ένα βράδυ που έβρεχε και ο κόσμος είχε φύγει και ήμασταν έτοιμοι να κλείσουμε κι εγώ είχα σκουπίσει ―καθαρίσει και γενικά είχα τελειώσει περιμένοντας να σταματήσει η βροχή για να φύγω πετυχαίνω στην ερτ1 την ταινία «Γλυκιά Συμμορία». αυτό ήτανε, κόλλησα αμέσως κάθισα και είδα την ταινία στα χρόνια που κύλησαν είδα κάνα δυο ακόμα στην τηλεόραση, κυκλοφόρησε και ελευθεροτυπία τη «συμμορία» και τα «κουρέλια»τα τσίμπησα εννοείται τα είδα κάμποσες φορές αλλά καθώς ασχολήθηκα και με άλλα πράγματα και μη έχοντας και τις πολλές επιλογές και ευκαιρίες το άφησα το θέμα αυτό.
 
(snapshot από την ταινία "Πρωϊνή Περίπολος")
το 2007 βρέθηκα στη Σαντορίνη ήταν η εποχή που έγινε το ναυάγιο στην καλντέρα ―έχω και φωτογραφίες― όπως μπαίναμε στα φηρά ήταν ένα βιντεοκλάμπ με μια ωραία ξανθιά πωλήτρια πήγαμε να επιστρέψουν τα παιδιά κάτι ταινίες που είχαν νοικιάσει κι εγώ για βόλτα... όσο αυτοί κανόνιζαν εγώ χάζευα το ράφι με τις ελληνικές ταινίες κα τότε... "τσαααακκκ", πέφτω πάνω στις ταινίες του νικολαΐδη ξανά. ένιωσα να κυλάει στο αίμα μου αδρεναλίνη με τη μία αφού μέχρι και την ξανθιά ξέχασα. «αυτές θα πάρουμε» τους λέω, δεν είπαν κάτι, τις πήρα(με) και καρφί για το σπίτι. «παιδιά θα τις αντιγράψω» τους είπα και κάπως έτσι βρέθηκαν στην κατοχή μου το singapore sling, η περίπολος ο χαμένος, η Ευρυδίκη θα σε δω στην κόλαση αγάπη μου. από το τελευταίο, μου είχε φέρει ένας τύπος από ένα βίντεοκλαμπ που έκλεισε πόστερ και αφίσες της ταινίας τα οποία είχα κορνιζάρει..
η αντιγραφή των ντι-βι-ντι αποδείχτηκε εύκολη δουλειά καθώς είχαμε τα μέσα. μόνο η εθυριδίκη με κούρασε λίγο καθώς έφτανε μέχρι ένα σημείο και μετά κρασσάριζε το πρόγραμμα. άρχισα να ψάχνω κομμάτι-κομμάτι να δω ποιο ήταν αυτό που έκανε τη ζημιά. έφαγα δυο ώρες από το πρωΐνό εκείνης της μέρας. ευτυχώς το βρήκα και ήταν στα έξτρας-στις διαφημίσεις και τα "ξήλωσα" όλα... Εννοείται πως όσο "ετοίμαζα" τη μία, έβλεπα την άλλη. Από τότε τις έχω δεί τόσες πολλές φορές που θυμάμαι και τους διαλόγους σχεδόν. το χειμώνα που μας πέρασε τις ξανάδα όλες από δύο φορές την κάθε μία.

ETTA James - I Found A Love
 
Το θάνατο του Νίκου Νικολαΐδη τον πληροφορήθηκα από το ραδιόφωνο και η πρώτη σκέψη που έκανα -όσο κι αν είναι παράξενο ήταν: "πόσες ταινίες να χάσαμε" -για τα βιβλία δε γνώριζα κάτι ακόμα. έμαθα λίγο αργότερα, όταν ψάχνοντας περισσότερα βρήκα και κατέβασα το the zero years αλλά αλλού είναι το θέμα μας. βρήκα πολλά στο μπλογκ του motorcycle boy σχετικά με το βιβλίο και φέτος που κυκλοφόρησε η δεύτερη έκδοση -πάλι από 'κει το έμαθα στάθηκα πολύ τυχερός και κατάφερα να το έχω στα χέρια μου και να το διαβάσω μέσα σε 2 νύχτες σχεδόν -όσο πλησιάζε να τελειώσει τόσο το καθυστερούσα να κρατήσει περισσότερο. Το διάβασε η Α. πρώτα. το ίδιο κι αυτή. άφησε τις τελευταίες σελίδες για να μην τελειώσει ποτέ. «θα στο πάρω και δε θα το 'χεις τελειώσει» της είπα. το 'φερε την άλλη μέρα...

Διαβάζει το βιβλίο, μιλάμε στο τηλέφωνο -για το βιβλίο...―Μου θυμίζει εσένα ο Σπόρος
―Τι εννοείς;
―Πολλά απ' αυτά που λέει, τα 'χω ακούσει από σένα κάποια άλλα τα διαβάζω με τη φωνή σου
...σε κλείνω. έιμαι σε ένα μήττινγκ―γεια!



το βιβλίο αρχίζει έτσι:1
________________________________

Όλες οί βλεννόρροιες θεραπεύονται εκτός από τήν πρώτη.
Ήταν ή εποχή που είχαμε άφθονο ρόκ ν’ ρόλλ, ελάχιστο σεξ καί καθόλου ναρκωτικά.
Πάρ’ όλ’ αυτά νομίζω ότι δέν τά πήγαμε καί τόσο άσχημα....

τη συνέχεια τη διαβάζετε εδώ
εγώ θα συνεχίσω από εδώ και κάτω
2
________________________________

Όταν έφτασα έξω από την πόρτα του κήπου της σταμάτησα να πάρω ανάσα έτοιμος να κρεπάρω απ' την γιγαντιαία κατάβαση στο Τουρκοβούνι οι παλμοί με χτυπούσαν στο λαιμό και από ανάσα μπουκωμένος.
Η Μόλλυ με είδε από το παράθυρο και κούνησε το χέρι της. Της έκανα ξέπνοα νόημα γύρισα και ακούμπησα στη σιδεριά της μάντρας γέμισα αέρα τα πνεμόνια μου και περίμενα τη Μπέττυ μέχρι που έσκασε μύτη από το κοντινό ανάχωμα στραπάτσω και αναφούφουλη σαν τ' Ανεμοδαρμένα Ύψη.

Την πόρτα την άνοιξε πάντα ο πατέρας της μια κατασκευή ανάμεσα σε λεμούριο και Κλίφτον Γουέμπ στό Μια Ντουζίνα Παιδιά Νάυλον. Μετά ο λεμούριος μας οδήγησε στο δωμάτιο της Μόλλυ και τα δυο κορίτσια αγκαλιάστηκαν και τάχα φιλήθηκαν -στον χαβαλέ αέρα-καθώς αυτός παρακολουθούσε από την πόρτα. Έδινε συχνά την εντύπωση πως ήταν έτοιμος να σου φερμάρει μιά κ' είχε τη βεβαιότητα πως οποιαδήποτε επίσκεψη αρσενικού αποσκοπούσε αποκλειστικά στό νά του γαμήσει τη Μόλλυ και τίποτ' άλλο.
Πρέπει να το 'χε κάνει τάμα να μη βγάλει ποτέ από πάνω του μια καρρώ σκωτσέζικη γραββάτα αν και είχα σοβαρές υποψίες ότι γεννήθηκε μ' αυτή. Πάνω απ' το μανιακά σφιχτό κόμπο της ξεπρόβαλλε ένα μικρό μοχθηρό λαρύγγι μετά ένα τριχοφαγωμένο γκρι μουστάκι και πιό πάνω τα στρογγυλά λεμούρια ματάκια του που τώρα πήραν ν' αναβοσβύνουν σαν τα πιν-μπολ γλομπάκια του φλίππερ καθώς η Μόλλυ με πλησίαζε με απλωμένα τα χέρια για αγκαλιά

Η Μόλυ ήταν το κορίτσι της Κυριακής και για μένα η Μόλλυ 6 με 8. Ήταν η μόνη απ' τα κορίτσια της παρέας που τα κατάφερνε Σάββατο απόγευμα να 'χει κάνει όλα τα Δευτεριάτικα μαθήματα κι αυτό τέσσερις ώρες μετά το σχόλασμα. Όλοι εμείς οι υπόλοιποι απ' το Στέκι ξυπνάγαμε αργά την Κυριακή μ' ένα κεφάλι καζάνι και γλώσσα γουρνοτσάρουχο από τα Τσέστερφηλντ και τα Παλλ Μαλλ κ' έπειτα από δύο καφέδες τρία τσιγάρα πλακωνόμαστε στα τηλέφωνα και στις προσφορές ποιός θα κλείσει πρώτος τη Μόλλυ κι αυτό γιατί συχνά τ' άλλα γκομενάκια της παρέας η μία είχε διάβασμα η άλλη γαλλικά και πιάνο άλλη πάλι πεϊνιρλι στη Δροσιά με τους γονείς άλλη βίζιτα άλλη αγώνα μπάσκετ στον Τρίτωνα ή τσάι απογευματινό στην Μπλε Αλεπού την άλλη πάλι την πονούσε το μουνί της της ήρθαν και τα ρούχα της και γαμησέ τα. Κ' έτσι την πέφταμε οι πιο πολλοί στη Μόλλυ που προσπαθούσε οι κακομοίρα να κρατήσει τις ισορροπίες και τ' άκουγε στο τέλος κι από πάνω.
Μόνο εγώ δεν είχα πρόβλημα γιατί 'χα μυριστεί ότι η Μόλλυ ήτανε μελό κι όπως είχε πέσει στα σινεμά πολύ Υπέροχο Μυστικό-Όλα και τον Ουρανό Ακόμα-Γραμμένο Στον Άνεμο και άλλα τέτοια τους έστηνε όλους κ' ερχότανε μαζί μου. Είχε μάθει και τ' όνομα του σκηνοθέτη και κάθε φορά πριν κλείσουμε ραντευού ρωτούσε αν ήταν η ταινία του Ντάγκλας Σερκ έτσι τον λέγανε ―σιγά ρε φιλενάδα κάθε φορά που εσύ καβλώνεις για μελό να σου 'χει ο τύπος έτοιμη ταινία για την πάρτη σου ταινίες κάνει ο άνθρωπος δεν τυλίγει σουβλάκια. Κ' έτσι την κάλυπτα με κάτι Το Φάντασμα Και Η Κυρία Μιούρ-Ας την Κρίνει ο Θεός και τότε ήταν που την ψώνισε με την Τζην Τίρνεϋ.

Στο στριμωξίδι στο ταμείο του σινεμά για τα εισιτήρια έκανε πάντα το ίδιο παιχνίδι. Ακουμπούσε το αγκορά πουλοβεράκι της πράσινο αχνό σε χρώμα ραδιοφωνάκι βακελίτη στο μπράτσο μου κι έτριβε πάνω του μαλακά το στήθος της κι όταν την κοίταζα κοκκίνιζε και μουρμούριζε―κατά λάθος.
Το κατά λάθος το παίζαμε συχνά κάμμια φορά ακόμα και μπροστά στην Μπέττυ που δεν έπαιρνε πρέφα αλλά μέχρι εκεί γιατί σεβότανε τη σχέση μας και μένα με θαύμαζε γιατί ήμουν ό μόνος από την παρέα που τόσο πιτσιρικάς είχα σταθερό γαμήσι. Στο σινεμά μέσα ήθελε να της κρατάω το χέρι κι αυτό το 'κανε με όλους. Το κατά λάθος όμς δεν το 'παιζε με κανέναν πέρα από μένα.
Μετά το σινεμά το κόβαμε με τα πόδια μέχρι το σπίτι της στο πλάι του υγρού πάρκου―χαζεύαμε στον δρόμο τις βιτρίνες στα σινεμά και πάντα ρωτούσε για κάτι ξέμπαρκες που τραβολογιόμουνα κάθε τόσο κρυφά απ' την Μπέττυ―αυτή η Τζέννη είναι καλή νομίζω ότι σ' αγαπάει τη Σιμόνη να τη Σχολάσεις είναι πολύ μαλακισμένη και μετά με ρωτούσε πότε θα της δείξω τις γυμνές φωτογραφίες της Μπέττυ κ' εκεί κάπου 8 και μισή 9 παρά κάτι την ακούμπαγα στον λεμούριο που ήτανε στημένος πίσω απ' την πόρτα και περίμενε ή την έκανε τσίλιες στις γωνιές να δει μήπως και πάνω στο καληνύχτα του μπαλαμούτιαζε κανείς την κόρη. Μαζί με την κόρη του 'δινα τα εισιτήρια και το πρόγραμμα του σινεμά που η Μόλλυ τα 'παιρνε μετά και τα κόλλαγε σ' ένα άλμπουμ.
Γι' αυτό την έλεγα Μόλλυ 6 με 8.

Μετά έπαιρνα την ανηφόρα δίπλα στα παραπήγματα με βήμα σκυφτό μίζερος και σκουντούφλης εκατό χρονώ παλιόγερος να φτάσω στη βάση του βράχου να σκαρφαλώσω τ' αγκωνάρια τα νεροφαγώματα μέχρι το σπίτι λίγο πριν την κορφή στα Τουρκοβούνια γαμημένη Κυριακή πως σκατά θα τελειώσω το κωλοσχολείο δεν το βλέπω.
(...........)

Πιστεύω να συνεχίσω με αυτό -το παραπάνω κείμενο είναι από το 2ο κεφάλαιο από τις σελίδες 7 μέχρι και τη μέση της 9...