περιμένοντας να ξημερώσει

.... η ώρα κοντεύει 2 μετά τα μεσάνυχτα.... Σάββατο βράδυ....
...τα παλιά χρόνια.. πριν κάμμια 10ριά δηλαδή θα βγαίναμε έξω με την παρέα
και γυρνούσαμε το πρωΐ...

...τώρα απλά "βγαίνουμε" έξω, στο κυβερνοδιάστημα...

η παρέα πλέον δεν υφίσταται κι όσοι έχουμε απομείνει απλά δε μιλάμε πια μεταξύ μας...
...είναι λίγο θλιβερό αυτό αλλά έτσι είναι.... κι όσοι μιλάμε, από ανάγκη και μόνο...

...κάθομαι μπροστά σε ένα δανεικό λάπτοπ, που δε δουλεύει και καλά το πληκτρολόγιό του,
χαζεύω σε διάφορα μπλογκς, ποστάρω σε διάφορα φόρουμ
κι ακούω τον τελευταίο δίσκο των Thievery Corporation, ενώ από το άλλο δωμάτιο στο οποίο στεγάζεται η τηλεόραση ακούγεται ο Γιάννης ο Μηλιώκας να τραγουδάει το "Κατά Ιωάννην Μ"

Προς το παρόν, χαμηλώνω τους thievery κι ακούω το τραγούδι

έχω ενα σωρό μνήμες από τραγούδια του μηλιώκα, σ'αυτόν άλλωστε χρωστάω και νικνέιμ μου, μου το κόλλησαν στο σχολείο, κάπου στο λύκειο, θυμάμαι, τότε με τους πειρατικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς -είχαμε έναν με κάτι άλλα παιδιά, τον Α-512- και τότε, είχε κυκλοφορήσει ο 2ος δίσκος του μηλιώκα, για το καλό μου..
στην πρώτη μου εκπομπή τότε, έπαιξα σχεδόν ολόκληρο το δίσκο και οι συμμαθητές που εννοείται πως τότε άκουγαν δεν άργησαν να μου το κολλήσουν...

κι από τότε μου έμεινε, με αποτέλεσμα να με ξέρουν περισσότερο έτσι, παρά με το κανονικό μου όνομα...



...περνάει η ώρα κι εγώ κάθομαι και πληκτρολογώ ακούγοντας πάλι Thievery Corporation

... μπαταρία στο κινητό τέλειωσε και η επικοινωνία κόπηκε μέχρι την αυριανή μέρα
φορτιστή δεν έχω αυτή τη στιγμή για να το φορτίσω...
έτσι μένει νερωμένο πλάι, πάνω στο καλοριφέρ...

παλιά δεν είχαμε κινητά...
παίρναμε τηλ από τους θαλάμους, στην αρχή με κέρματα κι όταν κόντευε να τελειώσει ο χρόνος, άναβε το κόκκινο φωτάκι... σπρώχναμε το κέρμα -τάλιρο- στη σχισμή και συνεχίζαμε κι αν η κοπέλα ήταν από μακρυά, το τάλιρο δεν έφτανε αλλά τότε, δεν έφτανε ούτε και το χαρτζιλίκι...

μετά ήρθαν οι τηλεκάρτες.... άλλα πεταμένα λεφτά....

...παλιά δεν είχαμε κινητά - τώρα δεν έχουμε τάλιρα...

παλιά, θυμάμαι, στέλναμε γράμματα -κανονικά γράμματα, μέσα σε φακέλλους... μαζί με άλλα πράγματα, οι κοπέλες είχαν περισσότερη φαντασία σε αυτά, χρησιμοποιούσαν χρώματα, εμείς, τον καλύτερο γραφικό μας χαρακτήρα...

...τώρα απλά στέλνουμε ένα γαμημένο μέηλ -που είναι και τσάμπα- ή ένα SMS.... χωρίς καν φαντασία ή χρώματα και τις περισσότερες φορές σε greeklish...

...έλεγα πριν για τις ραδιοφωνικές εκπομπές, τότε, στα χρόνια της αθωότητας -τότε που πίστευα πως έχω όλη τη ζωή μπροστά μου | ούτε καν κατάλαβα πως πέρασαν τα χρόνια- τότε, κάναμε εκπομπές με κασέτες και στην καλύτερη με κάνα δίσκο, -τα σιντι τα ανακαλύψαμε πολύ αργότερα- αλλά τότε είχαμε το προτέρημα και την τύχη να ακούμε μουσική... αγοράζαμε την κασέτα και τη λιώναμε θυμάμαι από το πολύ παίξιμο μέχρι που μαθαίναμε απ' έξω τα τραγούδια.... εγώ τις άκουγα σ' ένα πλακέ κασετόφωνο με ένα ηχείο, της αδερφής μου, που όταν τσακωνόμασταν δε μου το έδινε, μετά πήρα γουώκμαν...

...τότε ακούγαμε μουσική, τώρα....... με το μαζικό download και την απληστία που μας διακατέχει δεν ακούμε ούτε νότα... ούτε καν αυτά που στ' αλήθεια μας αρέσουν...

....και οι δίσκοι παραμένουν στο πατάρι μερικοί χωρίς καν μια γρατζουνιά.... ακόμα θυμάμαι έναν πιτσιρικά πριν κάμποσο καιρό που μου όταν του είπα κάτι για δίσκο μου λέει: δίσκος είναι αυτό το μεγάλο το στρογγυλό, το μαύρο? -ναι... -και μ' αυτό ακούγατε μουσική? -ναι...
-ααα ... κι έβγαλε από την τσέπη του το φορητό mp3 player του...

...τότε περιμέναμε με αγωνία το ραντεβού και διαλέγαμε τι θα φορέσουμε ώρες πριν.... και το μαλλί στην πένα.... δίναμε ραντεβού σε πλατείες και παιδικές χαρές.... οι πλατείες και οι παιδικές χαρές τώρα απλά είναι έρημες... κανονίζαμε με ραβασάκια και με φίλες που έστελναν τα "μαντάτα¨.... τώρα είναι πιο απλά τα πράγματα.... Έρχομαι και σου κάνω αναπάντ. να κατέβεις.... "Αναπάντ." ούτε καν "αναπάντητη"....

...ήταν κάπως αλλιώς τότε... πιο ζεστά.... πιο ανθρώπινα....

η νύχτα όμως είναι μεγάλη... και γω αυτή τη στιγμή θέλω πολύ να πιω έναν καφέ...
υπάρχουν ένα σωρό που θα μπορούσα να γράψω... και να εκθέσω την ψυχή μου, όχι στο χαρτί αλλά στα πίξελ... και άνετα μπορώ να το κάνω γιατί ξέρω πως κανείς δεν κάθεται να διαβάσει μπλογκζ, ειδικά αν κάποιος έχει έρθει τυχαία ή ψάχνοντας κάτι άλλο...........

... μπορεί όμως να μου ξανάρθει η όρεξη και να συνεχίσω α ποστάρω αυτές τις σκέψεις που οι περισσότεροι από σας και τις έχετε κάνει και τις ξέρετε αλλά είναι χειρότερα να τις ακούς κι από κάποιον άλλο....
...γιατί, μπορεί να έχεις σκεφτεί πως μπορεί κάτι να είναι και έτσι αλλά από τη στιγμή που δε στο έχει πει κάποιος, θέλεις να πιστεύεις πως ίσως και να μην είναι... όταν όμως το ακούς κι από άλλον, τότε απλά, χάνεται το ίσως .....

αυτά για απόψε