μνήμες aka memories | μια καθημερινή μέρα

....ξύπνησα ξανά εξαιτίας εκείνου του ονείρου που με βασάνιζε τα τελευταία χρόνια....
Το μέρος ήταν γνωστό -τουλάχιστον στο όνειρο γιατί στην πραγματικότητα ούτε καν γνωρίζω την ύπαρξή του...
είχα βρεθεί εκεί με κάποιο μεταφορικό μέσο μαζικής μεταφοράς όμως, ίσως πλοίο επειδή, τελείως αχνά με θυμάμαι να διασχίζω τον καταπέλτη, να ανεβαίνω σκάλες...
Υπήρχαν ένα σωρό γνώριμα πρόσωπα εκεί γύρω, γυναίκες της ζωής μου -πάντα στον κόσμο του ονείρου. Τώρα, όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα.- και διάφοροι άλλοι "φίλοι" και καλά....


...τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν το καφέ, το πράσινο και της ώχρας,
ενώ γύρω υπήρχε νερό...
πολύ νερό...
που έπεφτε από κάπου μέσα εκεί όπου είχα βρεθεί....
Τόσο νερό, λες και ήμουν πρωταγωνιστής σε ταινία του Νικολαΐδη...

....μετά, το όνειρο άλλαξε και βρέθηκα παρέα με κάποιον, κάπου όπου υποτίθεται πως έπινα καφέ...
Λέω "υποτίθεται" επειδή δε θυμάμαι αν έπινα ή ήπια αλλά, έχω αυτήν την αίσθηση...
Εκεί που ήμουν λοιπόν, άκουσα ξαφνικά μια φωνή να λέει σε κάποιον να έρθει να μου πει να φύγω και να μην ξαναπατήσω...
Αυτός όμως, για κάποιο λόγο καθυστερούσε κι εγώ ήμουν με κάτι ψιλά στα χέρια προσπαθώντας να πληρώσω χωρίς να θέλω να αφήσω φιλοδώρημα...
...ο άλλος -αυτός που ήμασταν παρέα- με πήρε και φύγαμε...

Ξύπνησα...

Έριξα μια ματιά στο ρολόι κι έδειχνε 6+10 ξημέρωμα... Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι, περισσότερο από περιέργεια για να δω αν έχει ξημερώσει...
Ο ήλιος είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται πίσω από τους απέναντι λόφους και το σύννεφα ήταν βαμμένα κόκκινα...
Να βγάλω φωτογραφία την ανατολή, μονολόγησα...
και μπήκα ξανά μέσα...
στο δρόμο όμως για το δωμάτιο που έχω τη φωτογραφική μηχανή, με έπιασε κατούρημα κι έκανα μια στάση στην τουαλέτα...
...την επόμενη στιγμή που ξαναβγήκα στο μπαλκόνι....
έβρεχε με το τουλούμι....
"Πολύ νερό" μονολόγησα ξανά "σαν τις ταινίες του Νικολαΐδη..."
και τότε, θυμήθηκα το όνειρο...




Mikael Delta - Deep Indigo

7 σχόλια [ποστ γιουαρ]:

Anonymous said...

Ωραίο κείμενο σαν την ενδιάμεση κατάσταση υπνου και ξυπνιου.
Ειναι όνειρο με ανοιχτά μάταια

DREDD

miliokas said...

...και να φανταστείς, σαν εικόνες το έχω στο μυαλό μου... σαν εικόνες όμως όμως.. δε μπορώ να τις "δέσω"... και είμαι σίγουρος πως αυτά "κάπου" τα έχω ξαναζήσει...
-miliokas aka skylos_mayros-

Artemis V. said...

.. και έτσι όπως γύρναγα σπίτι κατάφερα να ξεπεράσω όλες τις λιμνούλες με λάσπη και νερό. Μόλις πλησίασα όμως τη σκάλα ήρθε η γάτα μου και μπλέχτηκε στα πόδια μου μέχρι που προσγειώθηκα αξιοπρεπέστατα στα νερά. Άσε. Πολύ νερό. Και δεν ήταν όνειρο.

And we both know hearts can change
And it's hard to hold a candle
In the cold November rain
We've been through this
Such a long long time
Just tryin' to kill the pain
Yeahh.. ♫

miliokas said...

...ναι... κι εγώ να θυμηθώ την επόμενη φορά που θα περάσω από τις λακκούβες με τα λασπόνερα πως τα All Star μου δεν είναι αδιάβροχα...

-miliokas aka skylos_mayros-

Anonymous said...

Μπορεί όλα να τάχουμε ξαναζήσει κάπου και κάποτε και να τα ξαναζούμε συνέχεια μέσα στα όνειρα. Και το παρελθόν και το μέλλον μέσα εκεί γυρνάνε μπερδεμένα σαν κουβάρι, μούχει συμβεί κι άλλες φορές το ταξίδι ήταν ωραίο, άλλες όχι. Το τώρα όμως είναι το μόνο που το κάνουμε ότι θέλουμε εμείς.
Ξανά καλημέρα
Kouklara

miliokas said...

@ Kouklara , τέτοια ώρα, τι "καλημέρα" να πω... Μάλλον καληνύχτα...

....τα όνειρα, είναι στιγμές της ζωής μας σε ένα παράλληλο σύμπαν-αυτό νομίζω εγώ-
Το τώρα όμως είναι το μόνο που το κάνουμε ότι θέλουμε εμείς... γιαυτό -το παραπάνω- δεν είμαι και απόλυτα σίγουρος... μερικές φορές έχω την εντύπωση πως πολλοί προσπαθούν να επέμβουν και να το τροποποιήσουν...
άλλες πάλι, πως μας βαράνε το νταούλι και χορεύουμε.... κι άλλες πάλι, πως τα όνειρα είναι περισσότερο alive κι από την ίδια τη ζωή μας.. κι από την ίδια την καθημερινότητά μας....

κι εν κατακλείδι, πρέπει να κοιτάξω κι αυτό με τη νύστα που έχω τώρα τελευταία... συνέχεια νυστάζω και θέλω να κοιμάμαι...

Balidor said...

πολύ ωραίο κείμενο, ιστορία, γενικά...
θα μου μέινει ατάκα
"Πολύ νερό, σαν ταινίες του Νικολαϊδη" !