[:M31]

κόντευε να νυχτώσει όταν φτάσαμε

μετά... σιωπή Los Zafiros - Bossa Cubana

Download mp3

...μουσική....

Manzanita - Arranca

Download mp3

ραδιόφωνο...

ήχοι γεννήτριας Rachel Portman - Minor Swing (Instrumental)

Download mp3

τα τζιτζίκια είχαν σιγάσει...

παφλασμός κυμμάτων Gramatik - Muy Tranquilo (Original Mix)

Download mp3

ιδρώτας... άμμος

κάποια θλίψη όσο να πεις...

DJ OIL - Black Notes (feat. Gift Of Gab)

Download mp3

έντεκα συν δύο κομμάτια
(most played)
στο Radioactive 91,3
Κομμάτια που ακούστηκαν περισσότερο
το δεύτερο μισό του Ιούνη και το πρώτο του Ιούλη

Jorge Ben - O Telefone Tocou Novamente
Los Invasores - El Raton
Manteca - Pepe
Nickodemus - Nights Of Balaur
O Povo Canta - O Telefone Tocou Novamente
Quantic - Time Is The Enemy
Quantic Pres Flower Inferno - Death Of The Revolution
Resonance - OK Chicago
Simon Resoul - Entre (feat. Kormac)
Vaya Con Dios - Pauvre Diable
Winston McAnuff - Paris Rockin' (ft. R-Wan).
Yerba Brava - Cumbia Villera (Mexican Dubwiser Dub Edit)
Yerba Brava - Cumbia Villera

Μπορείτε να δείτε εδώ τις λίστες ολόκληρες

...ήτανε -λέει- τέλη της άνοιξης και είχε συννεφιά. Είχαμε φτάσει στη
Μεγάλη Πόλη γύρω στις 9 το πρωί...
Εγώ και ο Π.
Χωρίς αποσκευές ή κάτι άλλο! Σα να πηγαίναμε βόλτα, ξέρεις...
Με το που πατήσαμε το πόδι μας, άρχισε να βρέχει. Από κείνες τις σιχαμένες,
αρρωστιάρικες ψιχάλες τίγκα στη λάσπη.
Ο Π. χαμογελούσε έτσι όπως δεν τον είχα ξαναδεί να χαμογελά..
Προχωρούσε μπροστά μου κι αυτή τη φορά δεν κούτσαινε.
Το σκέφτηκα αλλά άφησα την απορία για αργότερα καθ' ότι
άτομο αναβλητικό από πάντα.
Μην ξεχάσεις να πάρεις να πεις ότι φτάσαμε, το άκουσα να μου λέει
καθώς σηκωνότανε αέρας...
Έχωσα τα χέρια στις τσέπες κι έπαιξα με τα κλειδιά μου.
Τον άφησα να απομακρυνθεί..
Σκεφτόμουν να πάω να πάρω τηλέφωνο και να πω πως είχαμε φτάσει στη
Μεγάλη Πόλη και πως όλα ήταν οκ.
Αλλά τι να έλεγα και σε ποιόν;
Πάνε πάνω από τρία χρόνια που ο Π. έχει πεθάνει...

S Xela - Jo Eurotango A La Argentina

...κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
από τις 4 στις 5,
Μία ώρα με μουσική - χωρίς λόγια και περιστροφές
και για όσο αντέξουμε -όσο με αντέξουν δηλαδή
τα παιδιά εκεί στο
RadioActive 91.3

...είναι κι αυτός ο φόβος μην τύχει και πάθω
κάνα overdose στη μουσική...

ΥΓ: Οι λίστες, θα αναρτώνται λογικά κάθε Δευτέρα
στο forum στο site του σταθμού κι εδώ, στο blog.
Ευελπιστώ, να διατίθενται και στο mixcloud.

...κάθε Παρασκευή, Σάββατο και Κυριακή
από τις 4 στις 5,
Μία ώρα με μουσική - χωρίς λόγια και περιστροφές
και για όσο αντέξουμε -όσο με αντέξουν δηλαδή
τα παιδιά εκεί στο
RadioActive 91.3

...είναι κι αυτός ο φόβος μην τύχει και πάθω
κάνα overdose στη μουσική...

ΥΓ: Οι λίστες, θα αναρτώνται λογικά κάθε Δευτέρα
στο forum στο site του σταθμού κι εδώ, στο blog.
Ευελπιστώ, να διατίθενται και στο mixcloud.

Η Τζέην ήρθε με το αεροπλάνο από την Αίγυπτο κρατώντας μία αγκαλιά ρούχα. Έγδαρε τη ράχη του κατά την προσγείωση. Είχε σχεδόν πάρει να σκοτεινιάζει, επειδή θυμάμαι καλά τις λάμπες στο δρόμο αναμμένες. Μαζί της είχε έρθει και η Αλεξάνδρα. Τον καταλυτικό ρόλο που έπαιξε η Αλεξάνδρα στη ζωή του -όπως έλεγε μπορεί να μην τον κατάλαβε ούτε και ο ίδιος εξάλλου, όπως έλεγε και ο Κάππας: "Φιλαράκο... τίποτα δεν είναι τυχαίο, στο λέω για να ξέρεις, μόνοι μας τη φτιάχνουμε την τύχη μας... μη νομίζεις δηλαδή..." Ο Κάππας με το γνωστό του ειρωνικό υφάκι, κεφάλι γερμένο αριστερά και χωμένο μέσα στο λαιμό, φρύδι σηκωμένο, και χέρια τεντωμένα και χωμένα μέσα στις μπροστινές τσέπες του ξεβαμένου του τζήν... "τι κοιτάς;" συνέχιζε; Όλα αυτά όμως χιλιάδες χρόνια πριν, τότε που όλοι ήμασταν παιδιά, αθώοι... Για το τελευταίο, μην πάρεις και όρκο.... Ούτε μάθαμε ποτέ τι έγινε όταν άφησαν στη μέση το πάρτι στην πίσω αυλή του σπιτιού που φιλοξενούσε τότε τις κοπέλες -τη Τζέην και την Αλεξάνδρα. Μόνο κάποια στιγμή αργότερα, κατά τη διάρκεια της νύχτας κι όταν από τα ηχεία ακουγόταν η Γκρέης Τζόουνς, έσκασε μέσα από τα σκοτάδια και τις πορτοκαλιές η Αλεξάνδρα, έπιασε τον Κάππα από το θηλύκι του τζήν του, τον ανάγκασε να σκύψει καθώς σηκωνόταν στις μύτες των ποδιών της και μετά από λίγο χάθηκαν παρέα. Τους κατάπιε το σκοτάδι και οι πορτοκαλιές. Και φαντάσου ήταν ακόμα αρχές καλοκαιριού, ίδια μέρα με σήμερα. "Συν ένα", είχα πει τότε, βέβαια τώρα το λέμε αλλιώς... "πλας ουάν, τρομάρα μας" Ποτέ δεν ξανάρθαν εκείνο το βράδυ στο πάρτι και ποτέ ο Κάππας δεν αναφέρθηκε στο περιστατικό αυτό κι εμάς βέβαια δε μας έπαιρνε και να ρωτήσουμε... Ένα πάρτι ήταν που είχαμε πάει ακάλεστοι. Καλά, ήταν και η Αλεξάνδρα, με το αγορέ μαλλί... Πως τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα; Το "συν ένα" που λέγαμε συν το γεγονός πως εντελώς τυχαία σήμερα, πέρασα από το μέρος που είχε γίνει εκείνο το πάρτι αρχές του Ιούλη, χιλιάδες χρόνια πριν και τίποτα δεν είναι όπως τότε. Ξέρω, έχουν περάσει χιλιάδες χρόνια. Ναι, ξέρω, τίποτα δεν είναι τυχαίο...

(συνεχίζεται)

Victor Should Have Been A Jazz Musician• SUPERMAX • I Wanna Be Free Salif Keita • La Difference

είναι φορές

που

οι μέρες

είναι

τόσο ίδιες

που νομίζεις

ότι όλα έγιναν χθες

παρ' όλα αυτά έχει περάσει

κάμποσος καιρός

από αυτό

που εσύ θεωρείς "χθες".

είναι σα να περπατάς

πάνω

σ΄έναν αόρατο διάδρομο γυμναστικής

ή,

όπως συμβαίνει στα όνειρα

όταν θέλεις να τρέξεις

και δε μπορείς να ξεκολλήσεις.

ύστερα κάτι συμβαίνει

κι όλα γκρεμίζονται.

μια κηλίδα φωτός

που μεγαλώνει.

την πλησιάζεις

ή

αυτή έρχεται προς το μέρος σου;

Δεν είναι ερώτηση_

~~—Bibi Tanga & The Selenites - Do What You Wanna Do~~

~~—Dizzy Gillespie - Mas Que Nada (Pow, Pow, Pow) CD rip~~

...είχαμε φτάσει στο σταθμό απόγιομα. Κυνηγημένοι και στα κρυφά...
Και με διαφορετικά λεωφορεία ο καθένας μας.
Κάναμε συνάλλαγμα στο σταθμό των λεωφορείων -μαύρη αγορά.
Εμείς δεν ήμασταν και τόσο μπασμένοι στα κόλπα αλλά ο Ντάστιν
ήταν χωμένος μέχρι τ' αυτιά και τα κανόνισε όλα...
Τι όλα δηλαδή, δέκα δολάρια σπάσαμε, είχα κι εγώ καμιά δεκαριά χιλιάδες δραχμές
-ήταν ευσεβές ποσό για κείνη την εποχή- και γύρω στα 25 δολάρια,
καμιά δεκαριά μάρκα κι αυτό ήταν όλο. Έτσι νόμιζα τουλάχιστον!
Τα εισιτήρια ήταν μέχρι τα σύνορα και έληγαν την επόμενη. Η βίζα μας είχε λήξει μια μέρα πριν.
Ο Ντάστιν μας πήγε στα τρένα. Ψιχάλιζε λάσπη και βρώμαγε όπως βρωμάνε οι σταθμοί των τρένων. Εκείνη την οικεία μυρωδιά του πετρελαίου και του καπνού.
Μας έδειξε το τρένο και μας είπε "μη διανοηθείτε να το χάσετε μαλάκες".
Γνεύσαμε καταφατικά και οι δύο καικοιταχτήκαμε...
"και μην ξεχάσετε να αλλάξετε τρένο στη..." και μας είπε το όνομα μιας πόλης στο Νότο.
Είχαμε καμιά ώρα μέχρι να φύγει το τρένο κι ο Ντάστιν έφυγε να προλάβει το προτελευταίο λεωφορείο. Ήλιο δεν είδαμε ποτέ όσο ήμασταν σε κείνη τη γαμημένη τη χώρα.
—Νερό να πάρουμε ρε μαλάκα, είπε ο Ψηλός —και κάτι να φάμε, έχουμε δυο μέρες μπροστά μας.
Του έδωσα κάποια χαρτονομίσματα της χώρας, τα υπολόγισα σε ελληνικά, τα πήρε και πήγε σε κάποιο μαγαζάκι εκεί κοντά.
Έμεινα να φυλάω τα μπαγκάζια και να χαζεύω το λασπόνερο στις ράγες
τυλιγμένος στη μουσταρδί κοτλέ καμπαρντίνα μου με τα καφέ κουμπιά.
Στο μυαλό μου ο Ντάστιν να απομακρύνεται, κοντούλης και χοροπηδηχτός,
ο Ψηλός που δε μπορούσε να κουμαντάρει το σώμα του όπως θα ήθελε,
κάποια ψέμματα που έπρεπε να πω σε λίγες μέρες που θα γυρίζαμε
κι ένα γράμμα με διεύθυνση που είχε ξεμείνει στη δεξιά τσέπη της μουσταρδί κοτλέ καμπαρντίνας μου
με τα καφέ κουμπιά και δεν είχε σταλεί ποτέ.
Το τσαλάκωσα μέσα στη τσέπη και τέντωσα τα πόδια μου πάνω στο παλιό στρατιωτικό λουκάνικο
που φιλοξενούσε τα λιγοστά υπάρχοντά μου...
Ο Ψηλός τα κλώτσησε
—ξύπνα, είπε και μου κόλλησε στα μούτρα δυο πράσινα γυάλινα μπουκάλια..
—Τι είν' τούτα; τον ρώτησα.
—Νερό ρε μαλάκα, στραβός είσαι; Δεν ήμουν αλλά τι να του έλεγα, τα κοίταξα καχύποπτα,
πήρα το ένα και σήκωσα το λουκάνικο,
—Πάμε να πιάσουμε καμιά θέση της προκοπής.
—Ναι, παράθυρο...
—Να έχουμε ήλιο του είπα, μην ξεχάσεις...
Κλώτσησε το λουκάνικο που πήγε και κυλίστηκε στις ράγες. Το μάζεψα και
το πήρα σέρνοντας μέχρι το βαγόνι.
Εντοπίσαμε πρώτα το μπαρ και μετά πιάσαμε θέση κάπου στη μέση της αμαξοστοιχίας,
κλείσαμε πόρτα, κουρτίνες και πήραμε να κοιτάζουμε έξω τον ανύπαρκτο ήλιο.
Ίσως και να κοιμήθηκα γιατί το επόμενο που θυμάμαι ήταν ένα ζευγάρι
που μιλούσε άγνωστη σε μας γλώσσα προσπαθούσε να βολευτεί στο κουπέ.
Κοιταχτήκαμε με τον ψηλό -ύφος τον ήπιαμε- και μαζευτήκαμε αγριοκοιτώντας τους.
Μας καλησπέρισαν στα Αγγλικά -ανταποδώσαμε -εγώ δηλαδή, ο Ψηλός δεν ήξερε γρυ.
Συνεχίσαμε μεταξύ μας στα ελληνικά
—Έλληνες είστε; Η γυναίκα -καλοντυμένη, αυτό να λέγεται μας ρωτούσε σε σπαστά ελληνικά.
—Ναι, απαντήσαμε χορωδιακά κι αυτή χαμογέλασε μέχρι τα σκουλαρίκια.
Μετανάστες από τη Σοβιετική ένωση ή κάπως έτσι, δεν είχα δώσει σημασία τότε
-όχι πως έχει σημασία τώρα- που επέστρεφαν μετά από πολλά χρόνια
και δεν ήξεραν αν θα μείνουν ή αν θα ξαναφύγουν και άλλα τέτοια...
Και μετά η καλοντυμένη τύπισσα, έβγαλε ένα πάκο χαρτονομίσματα και μια χούφτα λιανά κι άρχισε να τα απλώνει πάνω στο τραπέζι του κουπέ...
—Αυτά είναι από τη χώρα μας, άρχισε να λέει, θα μας δείξετε από τη δική σας;
Ο Ψηλός με σκούντηξε με τον ώμο
—Εσύ τα έχεις, με πληροφόρησε, έγνεψα κι έχωσα το χέρι στην αριστερή τσέπη
του 501 ξεθωριασμένου τζιν μου...και την επόμενη στιγμή
την αναποδογύριζα άδεια έξω.
—Ρε μαλάκα που είναι τα λεφτά;
—Τα λεφτά έχουν μείνει στο τραπεζάκι του σαλονιού, τα ξέχασα!!
—Πόσα έχουμε; —Είκοσι δολάρια και καμιά δεκαριά μάρκα, εσύ; —Δέκα μάρκα. Φτάνουν;
—Όχι, με τίποτα, έχουμε να διασχίσουμε κι ολόκληρη τη χώρα.
Το τρένο άρχισε να να βρυχάται.
—Τι κάνουμε; Είχαμε μείνει να κοιταζόμαστε σα χάνοι. Οι μετανάστες είχαν μαζευτεί...
Ο Ψηλός βούτηξε το σακίδιό του, το λουκάνικο κι εμένα από το μανίκι.
Τρέξαμε στο διάδρομο...
—Πήδα μου λέει, έρχομαι και γυρίζει στο κουπέ. Πέταξα τα μπαγκάζια στην αποβάθρα
και τα ακολούθησα. Διατήρησα μια αξιοπρεπή ισορροπία, ο Ψηλός με ακολούθησε
με τα πράσινα μπουκάλια με το νερό αγκαλιά.
—Αφού τα πληρώσαμε που τα πληρώσαμε. Τρία κατοστάρικα το ένα, μου επισήμανε απολογητικά... Καθίσαμε στη βάση μιας κολόνας.
—Ε, άνοιξε το ένα να πιούμε τουλάχιστον, να ξεδιψάσουμε. Τόσα λεφτά χαλάσαμε.
Είχε πάρει να σκοτεινιάζει -σκοτείνιαζε νωρίς σε κείνη τον κωλοχώρα.
Άνοιξα το ένα μπουκάλι και τινάχτηκε αφρός από μέσα!
—Τι αγόρασες ρε ηλίθιε; Ο Ψηλός με κοίταζε σα χαζός...
—Περιέ, μου είπε και γούρλωσε τα μάτια, ήθελα να δω πως είναι, συνέχισε γελώντας!
—Και χάθηκε να πάρεις κι ένα κανονικό;
—Είπα μήπως μου άρεσε και θέλω κι άλλο και πήρα δύο, τα μάτια του αλληθώρισαν.
—Ναι, έπινες και στο χωριό σου Περιέ, άφησέ τα τώρα εδώ, όλο και κάποιος λιγούρης θα τα μαζέψει και πάμε να δούμε τι θα κάνουμε.
Τοποθετήσαμε προσεκτικά τα μπουκάλια στη βάση της κολόνας και σηκωθήκαμε.
—Έχει άλλο ένα τρένο μετά τα μεσάνυχτα, στο τσακ το προλαβαίνουμε αν σταθούμε τυχεροί.
Περισσότερο σκεφτόμουν φωναχτά παρά απευθυνόμουν σε κάποιον!
Κινήσαμε για το σταθμό των λεωφορείων.
Εκατό χιλιόμετρα απόσταση με το λεωφορείο αυτή τη φορά παρέα και μετά με το αστικό -το έξι- για το προάστιο... Όλα αυτά σκεφτόμουν καθώς χάζευα τις αρβύλες του Ψηλού που προχωρούσε με τους γιακάδες σηκωμένους κοιτώντας δεξιά κι αριστερά.
Έχωσα το χέρι στη δεξιά τσέπη της μουσταρδί, κοτλέ καμπαρντίνας μου με τα καφέ κουμπιά
κι έσφιξα στη χούφτα μου το γράμμα της Αλεξάνδρας που δεν έλαβε ποτέ.
Γύρισα κι έριξα μια ματιά στα πρασινωπά μπουκάλια που περίμεναν το νέο τους κάτοχο στη βάση της κολόνας κι έπεσα πάνω στον Ψηλό που περίμενε να μου δώσει μάρκα για νόμιμο συνάλλαγμα αυτή τη φορά.
—Κανόνισε τα εσύ που ξέρεις Αγγλικά... Σε περιμένω εδώ. Έγνεψα...
Κατέβασα τους γιακάδες και φτιάχτηκα λίγο.
Κουμπώθηκα, έχωσα τα χέρια στις τσέπες της μουσταρδί, κοτλέ καμπαρντίνας μου με τα καφέ κουμπιά, άγγιξα άλλη μια φορά το γράμμα που ποτέ δεν έλαβε η Αλεξάνδρα,
έσπρωξα τη τζαμένια πόρτα με τον ώμο και κίνησα για τις "Ινφορμέσιονζ".
Η κοπέλα πίσω από το τζάμι της έμοιαζε...
based on a true story_

—Baildsa - Deep Dondia
—BUENA Vista Social Club - Chan Chan (DJ Yamin Remix)
—ETTA JAMES - I'd Rather Go Blind (Prince Of Ballard Edit)
—MANU CHAO - Politik Kills (Prince Fatty Mix)
—The DOORS - L.A. Woman (Shimi Sonic Funkyass Remix)
—Thievery Corporation - Unified Tribes (feat. Mr Lif)
— TUXEDOMoon - In A Matter Of Dubbing (Funk Sinatra Re-dub)
—BADMARSH & Shri Ft. UK Apache - Signs (Dom T Mix)

κάποια χρόνια, παρόμοια βραδιά αλλά χωρίς βροχή/αλλού/πάντα το αλλού είναι καλύτερα από το εδώ/έτσι και τότε/αλλού και καλύτερα/στο σπίτι στο λιβάδι/στη μέση του πουθενά/να τζαμάρουμε από το απόγιομα/οι δυό μας/κι οφώτης ξεχασμένος στο κέντρο της πόλης/φυσικά και προλάβαμε στο τσακ κι όχι εκεί που είχαμε να πάμε/συνεστίαση/στην καζαμπλάνκα/θυμάσαι/θυμάσαι και κάνεις πως δε θυμάσαι/έχουν περάσει και τόσα χρόνια/το προσπαθήσαμε κάποιο χρόνια μετα/και κάποια χρόνια πριν/δε βγήκε/δεν υπήρχε και το σπίτι στη μέση του πουθενά/στη μέση του πουθενά/στο λιβάδι/τίγκα στις μουσικές/επιστρέφει τελικά ο χαμένος καιρός/μην απαντήσεις/δεν είναι ερώτηση_
_

Broken tools by Miliokas on Mixcloud

+

"δε βαριέσαι" απάντησε "έτσι κι αλλιώς όλοι με δανεικά ζούμε".
Έχωσε τα χέρια στις τσέπες του κι απομακρύνθηκε σέρνοντας τα
βηματά του στα χαλίκια.
Τον κατάπιε το σκοτάδι και πριν προλάβω να σκεφτώ οτιδήποτε
άκουσα το σφύριγμα του τρένου....
Κίνησα προς την αποβάθρα....

"Κλάααααανκκκ"
ο ήχος από ζίππο διαλύει τη σιωπή που
επικρατούσε στο χώρο μέχρι τώρα και η φόλγα του,
διαλύει το σκοτάδι.

(νιου-νιάου)

download here

δυόμισι μερόνυχτα ταξίδι. Με το τρένο. Χιλιάδες μίλια. Χειμώνας. Εναλλαγή τοπίου συνεχώς. Μουσική ελάχιστη. Κουβέντα. Μεταξύ μας. Με γκόμενες. Με άλλους επιβάτες. Ξανά μεταξύ μας. Στα πρώτα εκατό χιλιόμετρα κάναμε μεγάλη στάση. Στο σταθμό, κάποιος περίμενε την κοπέλα του μ' ένα ζευγάρι τριαντάφυλλα "Πεταμένα λεφτά" είχα σκεφτεί τότε —ακόμα το ίδιο σκέφτομαι, μη νομίζεις. Τους χάζευα όμως όμως μέχρι που έφυγε το τρένο. μέχρι και τι φορούσαν θυμάμαι αλλά που να σου λέω —άχρηστες λεπτομέρειες άλλωστε.

Τα τελευταία εκατό, εκατόν είκοσι χιλιόμετρα τα κάναμε με λεωφορείο Αλλάξαμε τρεις, ίσως και τέσσερις φορές τρένο. Μπαγκάζια; Τα απαραίτητα. Μη φανταστείς. Ήμασταν παιδιά όμως. Και δε μας έμοιαζαν και πολλά για να μη σου πω τίποτα. Και ξεκινήσαμε και πήγαμε. Όσοι...
Τι όσοι; Όσοι μαζευτήκαμε γιατί, όπως καλά ξέρεις κι εσύ —από σένα στην αρχή όλοι λέμε και καυχιόμαστε αλλά στην τελική ευθεία κάποιοι τα φτύνουν —αλλά τι σου λέω, τα ξέρεις, ε;

Λένε πως ο δρόμος της επιστροφής είναι πάντα πιο γρήγορος. Έτσι λένε. Εγώ δεν το πιστεύω. Μπορεί να οφείλεται στα τελούρια ρεύματα, μπορεί το γεγονός πως δεν έχεις και κάτι να περιμένεις και είσαι πιο άνετος και καλά ή ξεχνιέσαι με τις σκέψεις και δεν καταλαβαίνεις για πότε πέρασε ο καιρός. Το θέμα πάντως είναι ένα και το αυτό...
Φωτογραφηθήκαμε κιόλας. Μη χάσουμε τη στιγμή, τρομάρα μας. Έχω ένα πάκο από δαύτες Από τις φωτογραφίες. Ναι, τι έχω κρυμμένες καλά, φαντάσου τώρα —προχθές δηλαδή, πετάχτηκε μία μέσα από ένα βιβλίο του Καστανέντα. Δεν έχει σημασία ποιο βιβλίο, ένα...

Θυμάμαι λίγο θολά τι έγινε εκείνο το βράδυ, μια μέρα πριν να φύγουμε —θολά από επιλογή
αλλά τρέχαμε κι έβρεχε, κίτρινα φώτα και ξεραμένο χιόνι, κάδοι από σκουπίδια και τρελλή φασαρία, εξάλλου θα συναντιόμασταν κάτω από τη γέφυρα έτσι και χανόμασταν. φυσικά και χαθήκαμε, δε θέλει ρώτημα. Φορούσα και τότε —χιλιάδες χρόνια πριν εκείνη τη μουσταρδί κοτλέ καμπαρντίνα με τα καφέ κουμπιά και τη θυμάμαι να ανεμίζει έτσι όπως τρέχαμε στο ξεραμένο χιόνι —άσχετο αλλά τη βρήκα φέτος και τη φόρεσα ξανά. Ε ναι, τι ρωτάς; Ασφαλώς και με στένευε στους όμως, τόσα κιλά παραπάνω από τότε —απλά απέφευγα τις περιττές και τις απότομες κινήσεις.
Στη γέφυρα —από κάτω δηλαδή δεν ήρθες ποτέ και γυρίσαμε στο σπίτι κάνοντας μεγάλο κύκλο, ολόκληρη τη νύχτα μας πήρε και είχε και κείνο το γαμημένο το κρύο.
Την επόμενη δεν το κουνήσαμε ρούπι από το σπίτι. Βγήκε μόνο ο... ο... που γνώριζε τη γλώσσα
και γύρισε κάτωχρος —δεν κοίταξε κανέναν μας στα μάτια, μόνο το πάτωμα. Με τα χέρια στις τσέπες και το κεφάλι χωμένο μέσα στους γιακάδες του μας είπε με ήρεμη φωνή να τα μαζέψουμε και να ξεκουμπιστούμε. Ήρεμος όμως. Αυτό με φόβιζε. Θα τα κανονίσω εγώ, είπε
θα βρω έναν τρόπο, μόνο κοπανάτε την.. Οοο.... ψέλλισα Τι ο.. ρε μαλάκα; Νεκρός. Με τις μαλακίες σας... και μου έτριψε μια εφημερίδα στα μούτρα... Φευγάτε..

Τα μαζέψαμε άρον—άρον. Εγώ ένα λουκάνικο είχα, στρατιωτικό. Ταξί και στα τρένα. Συνάλλαγμα στη μαύρη αγορά. Το πρώτο βράδυ το βγάλαμε στο σταθμό—κρυμμένοι από δω κι από κει Ούτε λόγος για ύπνο, ούτε καν με βάρδιες. Το εισιτήριο μέχρι τα σύνορα. Κι από κει άλλο και στο τρένο όλοι χώρια —είχαμε πιάσει την περίμετρο όμως αλλά την περισσότερη ώρα τη βγάλαμε στο μπαρ.
Γιαυτό σου λέω δυόμισι μερόνυχτα ταξίδι. Αμίλητοι αυτή τη φορά. Τι να λέγαμε και στους άλλους; Θα τα κανονίσω εγώ, είχε πει ο Κυριάκος, θα πάρω τηλέφωνο.
Το βιβλίο του Καστανέντα, το βούτηξα από το κομοδίνο σου, λίγο πριν φύγουμε, τώρα πως βρέθηκε η φωτογραφία σου μέσα, τόσα χρόνια μετά, ούτε κι εγώ δεν ξέρω να πω.
Θυμάμαι πως το διάβαζα στο τρένο. Ξανά και ξανά..
Τι θυμάμαι από κείνο το ταξίδι; Πως γυρίσαμε λιγότεροι —τι θέλεις να θυμάμαι;
Τι κάτι άλλο; Θα σου πω αλλά γελάσεις, καλά;
Το ζευγάρι στο σταθμό που λέγαμε στην αρχή, που την περίμενε ο τύπος με ένα ζευγάρι τριαντάφυλλα; Θυμάσαι; Μια χαρά θυμάσαι..
Εε τι; Η γκόμενα... όταν την πήρε αγκαλιά ο τύπος με τα ρόδα κοιτούσε το άπειρο ρε φίλε, πάνω από την πλάτη του, πέρα, μέχρι τον ορίζοντα..
Ε, στο 'πα ότι θα γελούσες αλλά τέτοιος ήσουν πάντοτε_
...from true story...
Parov Stelar feat. Jerry Di Monza - Silent Shuffle

Siouxsie And The Banshees - Arabian Knights

...πρώτα τους άκουσε και μετά τους είδε. Για την ακρίβεια όχι αυτούς. Άκουσε το βαθύ μουγκρητό της παλιάς κόκκινης μονοκύλινδρης R26 BMW. Είχε εδώ και κάμποση ώρα βγει έξω από καλοκαιρινό μπαράκι κι απολάμβανε το ποτό ακουμπισμένος στην κάσα της πόρτας με τον έναν ώμο και το άλλο χέρι -ως συνήθως- χωμένο βαθιά μέσα στην τσέπη. Κοιτούσε τα κουνούπια και τα μυρμήγκια με φτερά που συνωστίζονταν στη απέναντι λάμπα και συναγωνίζονταν ποιο θα πεθάνει πρώτο.
Το φως τον είχε μαγνητίσει. Κοιτούσε χωρίς να το βλέπει όμως.  το φως και τη σκιά του...
Σχήματα... και η μηχανή να σέρνεται στην άσφαλτο μετά από μια παραβίαση stop...
Είχε προλάβει και είχε πηδήξει από τη σέλα. Ούτε είχε καταλάβει πως είχε συμβεί -όσες φορές το είχε σκεφτεί -να πηδάει από τη σέλα δηλαδή, νόμιζε πως ήταν δύσκολο -μη σου πω ακατόρθωτο
—Την έκανα τη μαλακία μου σκέφτηκε την ώρα που έσκαγε στην άσφαλτο. Η παλιά μονοκύλινδρη R26 BMW με το κόκκινο ντεπόζιτο
είχε καρφωθεί στην πόρτα ενός ταξί και την είχε σκίσει σα να ήταν από χαρτί. Όλα είχαν ξεκινήσει από τσακωμό —όπως γινόταν άλλωστε τον τελευταίο καιρό συνέχεια. Ήθελε να την πάει βόλτα με την R26 BMW, αυτός ανένδοτος: στη μηχανή γυναίκες δεν ανεβαίνουν, δεν πα να είναι η μάνα μου. Και μετά είχε φύγει βουρλισμένος. Βουρλισμένος ήταν και νωρίτερα, απλά τον είχε φέρει στα όριά του —όπως γινόταν άλλωστε τον τελευταίο καιρό, που λέγαμε και παραπάνω.
Άλλαξε πόδι και βολεύτηκε καλύτερα στην κάσα της πόρτας. Από μέσα η Σούζη μιλούσε για Αραβικές νύχτες —έτσι ήθελε να πιστεύει κι όχι για ιππότες και τέτοιες μαλακίες,
γνώρισε το δίσκο από τα τριξίματα, ήταν ο δικός του —να θυμηθώ να τον πάρω φεύγοντας, σκέφτηκε και ήπιε μια γουλιά από το ποτό του.
Έριξε μια ματιά στο δρόμο. το τεράστιο φανάρι της μοτοσυκλέτας φώτιζε όλο το τοπίο.
Δεν έδινε τη μηχανή σχεδόν ποτέ σε άλλους. Αυτό το καλοκαίρι δεν ήξερε και τι είχε γίνει και όλοι είχαν κάνει τη βόλτα τους, μερικοί παραπάνω από μία. Ποτέ γυναίκες όμως κι αυτός, όταν τον φορτώνονταν να τις πάει βόλτα ή οτιδήποτε τις πάσαρε σε άλλους με καινούργια μηχανάκια. Κι αυτός —όπως πάντα, μόνος.
Νωρίτερα, τον είχε παρακαλέσει να του δώσει τη μηχανή.
—Τσιγάρα θα πάω να πάρω ρε φίλε κι έρχομαι.
Κάθονταν δίπλα από τον ντιτζέη. θες η μουσική, θες που δεν άντεχε να τον ακούει να τον παρακαλάει...
—έξω είναι, το κλειδί πάνω στο φανάρι, μην πέσεις...

Με το που έφτασαν κοντά, παραλίγο να του πέσει το ποτήρι από το χέρι. Ερχόταν καμαρωτός
—και όχι μόνος...
Η κοπέλα με το αγορέ μαλλί τον κοιτούσε με μάτια που γυάλιζαν.
—Είδες που τελικά έκανα βόλτα με τη μηχανή σου; Και δεν ήθελες να με κάνεις...
Ήπιε μονορούφι το υπόλοιπο ποτό του, βούτηξε το κλειδί από το χέρι του φίλου του και πήγε στο μπαρ να πάρει ένα άλλο..
Στα ηχεία She Lost Control... Παρήγγειλε και βολεύτηκε όρθιος. Η Κοπέλα με το αγορέ ήρθε δίπλα του, άσπρο πουκάμισο, τζιν παντελόνι, σανδάλια, κατάμαυρα, γυαλιστερά μάτια και μαυρισμένη από τον ήλιο.
Κάθισε δίπλα του, στο σκαμπό, βολεύτηκε και γύρισε προς το μέρος του χαμογελώντας.
Μισογύρισε κι αυτός, πριν του πει οτιδήποτε, έσκυψε προς το μέρος της, έπιασε ένα κουμπί από το λευκό πουκάμισο, το ξεκούμπωσε και σφύριξε στο αυτί της
—Πάμε μια βόλτα έξω από εδώ;
—Με τη μηχανή;
—Μη βιάζεσαι να πανηγυρίσεις, με τα πόδια θα πάμε, της είπε ξεκουμπώνοντας ένα ακόμα κουμπί...
Δε μίλησε. Κατέβηκε από το σκαμπό και τον πήρε από το χέρι, στο τσακ πρόλαβε να πάρει και το ποτήρι μαζί του.
Βγήκαν, απέναντι στη λάμπα ο συνωστισμός δεν είχε χαλαρώσει.
Άφησε το χέρι της και άγγιξε το φανάρι της κόκκινης μονοκύλινδρης R26 BMW.
Κάπως έτσι, γνώρισε την Αλεξάνδρα, τη μηχανή την πήρε την επόμενη το απόγιομα.
Στο ραντεβού με την Αλεξάνδρα δεν πήγε.
Τρεις μέρες μετά, η μηχανή χτύπησε πιστόνι. Δεν την έφτιαξε ποτέ.
Μια βδομάδα μετά, σκοτωνόταν σε τροχαίο κι ο φίλος του. Στην κηδεία δεν πήγε.
Την Αλεξάνδρα της είδε στα χρόνια που ακολούθησαν δυο φορές όλες κι όλες και τις δύο δεν τη γνώρισε
Του μίλησε πρώτη —όπως πάντα άλλωστε και φυσικά δεν τον πίστεψε πως δεν τη γνώρισε_
based on a true story_

Bembeya Jazz National — Petit Sekou
Gramatik — In My City
Viridiana — My Hapiness (feat. M.Day)
HOLLY Golightly — There's An End
JOE Simon - Drowning In The Sea Of Love (Cayetano Edit) free DL
Joe Simon — Drowning In The Sea Of Love
Talking Heads — Swamp