call_

...ήτανε -λέει- τέλη της άνοιξης και είχε συννεφιά. Είχαμε φτάσει στη
Μεγάλη Πόλη γύρω στις 9 το πρωί...
Εγώ και ο Π.
Χωρίς αποσκευές ή κάτι άλλο! Σα να πηγαίναμε βόλτα, ξέρεις...
Με το που πατήσαμε το πόδι μας, άρχισε να βρέχει. Από κείνες τις σιχαμένες,
αρρωστιάρικες ψιχάλες τίγκα στη λάσπη.
Ο Π. χαμογελούσε έτσι όπως δεν τον είχα ξαναδεί να χαμογελά..
Προχωρούσε μπροστά μου κι αυτή τη φορά δεν κούτσαινε.
Το σκέφτηκα αλλά άφησα την απορία για αργότερα καθ' ότι
άτομο αναβλητικό από πάντα.
Μην ξεχάσεις να πάρεις να πεις ότι φτάσαμε, το άκουσα να μου λέει
καθώς σηκωνότανε αέρας...
Έχωσα τα χέρια στις τσέπες κι έπαιξα με τα κλειδιά μου.
Τον άφησα να απομακρυνθεί..
Σκεφτόμουν να πάω να πάρω τηλέφωνο και να πω πως είχαμε φτάσει στη
Μεγάλη Πόλη και πως όλα ήταν οκ.
Αλλά τι να έλεγα και σε ποιόν;
Πάνε πάνω από τρία χρόνια που ο Π. έχει πεθάνει...

S Xela - Jo Eurotango A La Argentina