Mike Pougounas - To Κλειδί της Εύας
ένα ταξίδι στην έρημο της παραδοξότητας
διαβάζεται πατώντας play στο garden of mazes
Toν
Μιχάλη (Mike) Πούγουνα τον "συνάντησα" μάλλον στις αρχές της 10ετίας του '90 τότε που ασχολιόμουν μανιωδώς με τη μουσική, και περισσότερο με την εγχώρια ανεξάρτητη σκηνή. Αυτό όσο μου επέτρεπαν τα μέσα εκείνης της εποχής, καθότι μόνιμος τόπος κατοικίας ήταν (και είναι) η επαρχία. Μέρη σαν τεράστιες, αγροτικές φυλακές.
Τον ΜΠ δεν τον έχω συναντήσει ποτέ δια ζώσης, είχα όμως λιώσει στο πικάπ δίσκους με το συγκρότημα που είχε εκείνη την περίοδο, τους
Flowers Of Romance (μετέπειτα Nexus κλπ). Συγκρότημα που κατείχε περίοπτη θέση στις ραδιοφονικές Ροζ Πρόβες, τότε εκπομπές (υπάρχουν εκπομπές σε κασέτες που το αποδεικνίουν.[sic]).
Περισσότερα για ΜΠ
εδώ (
merlin;s music box)
Για τους Flowers Of Romance
εδώ (
rocktime.gr)
*Kομμάτια από την μπάντα, συμπεριλαμβάνω ακόμα και σήμερα στα dj set μου
To Kλειδί Της Εύας είναι το πρώτο βιβλίo από την τριλογία (;) και κυκλοφορεί από τις
εκδόσεις Ars Nocturna.
To βιβλίο υστερεί λίγο στο εξώφυλλο αλλά αυτό ειναι καθαρά θέμα γούστου και τι μπορεί να σκεφτόταν ο σχεδιαστής εκείνη την ώρα. Λίγες οι σελίδες (158) αλλά μεστές-και είναι γραμμένο σε πρώτο πρόσωπο.
Διαβάζεται όμως μονορούφι -μέσα σε ένα απόγιομα- όχι επειδή βάζεις κάποιο στοίχημα να το τελειώσεις όσο πιο γρήγορα γίνεται αλλά επειδή από την πρώτη σελίδα σε γραπώνει και σε παίρνει μαζί του σε ένα ταξίδι που από τη μία σου μοιάζει γνώριμο, σαν να έχεις κάνει κι εσύ την ίδια διαδρομή κάποια στιγμή αλλά από την άλλη πάλι δε μπορείς να θυμηθείς ούτε πότε συνέβη αυτό, ούτε με ποιόν ήσουν παρέα κι ούτε είσα σίγουρος ότι όντως αυτό έχει συμβεί στην πραγματικότητα ή το έχεις ονειρευτεί.
Οι "σκηνές" στο ταξίδι με το τρένο σε κάνουν να θέλεις να σταματήσεις το διάβασμα και να κοιτάξεις έξω από κάποιο παράθυρο κάποιου τρένου. σε παίρνει μαζι του του, μυρίζεις τα βαγόνια.
Και μετά όλα εξελίσσονται σαν σε όνειρο!
Όμως τα λέει καλύτερα ο ίδιος
εδώ
παραθέτω αποσπάσματα:
σελ. #105: «Νομίζω πως το κόλπο να μας γίνουν απαραίτηταπράγματα που δεν μας είναι απαράιτητα τελικά έχει πιάσει» είπα για να τον τσιγκλίσω.
σελ. #132: «Όταν συνυπάρχεις, φίλε μου, με κάποιον που αγαπάς, μόνο τότε μαθαίνεις τον εαυτό σου», είπε. «Αν η σχέση είναι ανταγωνιστική που τις περισσότερες φορές είναι, τότε μαθαίνει πόσο έδαφος μπορείς να παραχωρείς στον αντίποαλο. Πόσο μπορείς να υποχωρείς, να συμβιβάζεσαι ώστε να συνεχίσετε να είστε μαζί. Μέχρι που κάποια στιγμή ο κόμπος φτάνει στο χτένι. Δεν υπάρχει χώρος για να κάνεις πίσω.
.jpg)
