no more troubles_

Palov - Troubles (feat. Lady Faye)
«Κυκλικές μέρες», μέρες σε κύκλο, επαναλαμβανόμενες περιμένοντας να περάσει ο καιρός. «από δω περνάει;» κάποιος πετάχτηκε. Μειδίασμα κι άλλο ένα μπλουζάκι κοντομάνικο για να κόψει κάπως το κρύο. Βόλτες στις παρυφές του Οκτώβρη με καλοκαιρινή ενδυμασία -κατά το ήμισυ πάντα- και μόνιμα ακουστικά στ΄αυτιά, ακόμα κι όταν δεν παράγουν ήχο!

«δεν πρόκειται να μπλέξω για χάρη κανενός» έφτυσες τις λέξεις με στόμφο και την επόμενη στιγμή σταύρωνες τα δάχτυλα πίσω από την πλάτη και κοίταζες αλλού. Ευτυχώς που έπεφτε και η νύχτα και κανείς δεν πρόσεξε το βλέμμα σου. όχι πως είχε και καμμιά ιδιαίτερη σημασία, κουβέντα να γίνεται.
Νύχτα κι έρημη η πλατεία. Χέρια στις τσέπες, στ΄αυτιά ακουστικά, περπάτημα σκυφτό -ξέρεις τώρα- και να πατάς μέσα στις λούμπες. «Αύριο Θα ξυπνήσω κρυωμένος»
Μια μονότονη επιστροφή που κάθε άλλο παρά μονότονη είναι αλλά την κατατάσεις εκεί προς το παρόν
Τα φώτα φωτίζουν το δρόμο που γυαλίζει και χαζεύεις τα χωράφια/χωρίς να τα βλέπεις...
Ξαναμίκρυναν και μέρες «Ναι, γεμίζουν πιο γρήγορα»


_

18/10-11:42

Simon Resoul - Entre (feat. Kormac) 
ξυπνάς το πρωΐ με κακή διάθεση και προσπαθείς να καταλάβεις
που οφείλεται όλο ενώ ταυτόχρονα κάθεσαι στο κρεββάτι
με τα πόδια να πατάνε το γυμνό πλακάκι.
Μεταξύ μας, ξέρεις που οφείλεται όλο αυτό όπως ξέρεις
και τι να να κανεις για να το αντιμετωπίσεις.
Ξέρεις όμως;
Το καλοκαίρι μοιάζει ακόμα να κρατά κι αυτό σε κάνει να
νοιώθεις πως έμεινες αρκετό καιρό στο ίδιο μέρος.
κι επίσης ν' αναρωτιέσαι αν όντως σ' αρέσει το γαμημένο το καλοκαίρι
που ακόμα καλά κρατά
time to go λέω εγώ......

Sunday brunch - midsummer night
Los zafiros - bossa cubana
Palov - troubles (feat. lady faye)

[:chapter ten]

 



 
[...] Μετά πήγα να βρώ τη Ρίτα Μπέτενκορτ και την έφερα στο διαμέρισμα. Την πήγα στο δωμάτιό μου ύστερα από μια μεγάλη συζήτηση μέσα στο σκοτάδι του μπροστινού δωματίου. Ήταν μια ευγενική κοπελίτσα, απλή κι ειλικρινής και φοβερά τρομαγμένη από το σεξ. Της είπα πως το σεξ ήταν υπέροχο. Θέλησα να της το αποδείξω. Αυτή μου επέτρεψε να της το αποδείξω αλλά ήμουν πολύ ανυπόμονος και δεν απόδειξα τίποτα απολύτως. Αναστέναξε μέσα στο σκοτάδι. «Τι ζητάς απ' τη ζωή;», ρώτησα, γιατί συνήθιζα να κάνω στα κορίτσια τέτοιες ερωτήσεις.

«Δεν ξέρω», είπε. «Να σερβίρω πελάτες απλώς και να συνεχίσω έτσι ήσυχα-ήσυχα τη ζωή μου». Χασμουρήθηκε. Της έβαλα το χέρι στο στόμα και της είπα να μη χασμουριέται. Δοκίμασα να της πω πόσο γοητευμένος ήμουν από τη ζωή, όλα τα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, ολ' αυτά τη στιγμή που σκόπευα να φύγω από το Ντένβερ μέσα σε δυο μέρες. Γύρισε το πρόσωπό της βαριεστημένα.Ήμασταν ξαπλωμένοι με την πλάτη κοιτάζοντας το ταβάνι και αναρωτιόμασταν πως στο διάολο είχε κάνει έτσι θλιμμένη τη ζωή ο Θεός. Κάναμε αόριστα σχέδια για να ξαναβρεθούμε στο Φρίσκο.

Οι ώρες μου στο Ντένβερ πλησίαζαν στο τέλος τους, το διαισθάνθηκα συνοδεύοντάς την σπίτι της με τα πόδια -στο γυρισμό ξάπλωσα στο γρασίδι του περίβολου μιας παλιάς εκκλησίας με μια παρέα αλήτες και η συζήτησή τους μ' έκανε να επιθυμήσω και πάλι το δρόμο. [....]

 

από το κεφάλαιο 10 του βιβλίου
καθώς "τελειώνουν" και οι δικές μου οι μέρες 
εδώ που βρίσκομαι αυτόν τον καιρό