[:sweaty_feelingz]



...τώρα πια, τα Μεσημέρια δεν κοιμάμαι, παλιότερα κοιμόμουν...
όμως, από τη στιγμή που άρχισα να βλέπω όνειρα, το σταμάτησα κι αυτό...
τώρα πια, τα Μεσημέρια μ΄αρέσει να ανεβαίνω στη μηχανή και να βολτάρω
στην εθνική, άσκοπα... χωρίς ιδιαίτερο προορισμό και χωρίς ταχύτητα...
για να απολαμβάνω και το ταξίδι...
τα τοπία έχουν μία τελείως διαφορετική όψη καθώς τα παρακολουθώ
από τους καθρέφτες της μηχανής. σε κάνουν να θέλεις να χαθείς...
δε γίνεται όμως να τα παρακολουθήσω για αρκετή ώρα, υπάρχει και ο κίνδυνος να καταλήξω σε κανά χαντάκι, οπότε τους ρίχνω κλεφτές, νοσταλγικές ματιές...
Γιατί νοσταλγικές?
μα... είναι ερώτηση αυτή τώρα?
αφού την αμέσως επόμενη στιγμή θα έχουν χαθεί από το οπτικό μου πεδίο.
θα πάψουν να υπάρχουν και την επόμενη φορά που θα τα συναντήσω ξανά
το φως του ήλιου, οι σκιές κλπ δε θα είναι ποτέ ίδιες... κάτι σαν το δαχτυλικό αποτύπωμα ένα πράμα.... αν με πιάνεις....

τα Μεσημέρια που δε βολτάρω, βρίσκομαι στο σπίτι και φαντάζομαι βόλτες
με χαμηλή ταχύτητα
(άνοιξέ την, τη την έχεις τη μηχανή;) σε τεράστιους αυτοκινητόδρομους ...
άλλες φορές πάλι, νοσταλγώ τη Θάλασσα...
τη Θάλασσα δεν την επισκέπτομαι τώρα, το Πράσινό της χρώμα δε με δελεάζει πλέον
κι έτσι προτιμώ να την έχω στη Μνήμη μου έτσι όπως τη γνώρισα: αθώα...
Αθώα??!! καλά, μη γελιόμαστε κιόλας, έτσι όπως θα ήθελα να είναι...

τα Μεσημέρια στο σπίτι πολλές φορές μοιάζουν ατελείωτα. ίσως και να είναι,
δεν ξέρω αλλά πάλι, ο Χρόνος σαν έννοια δεν υφίσταται...
ίσως και να νομίζω εγώ πως είναι ατελείωτα...
εκείνες τις φορές λοιπόν, βολτάρω στο σπίτι,
βόλτες ατέλειωτες σε μέρη που κανένας δεν έχει φανταστεί..
τα κενά τα γεμίζω με συνοδεία καφέ, τσιγάρων και μουσικής...
ό,τι πρέπει για να γεράσει το δέρμα σου μια ώρα γρηγορότερα -για-τα-δυο-πρώτα-λεω- αλλά προς το παρόν δεν υπάρχει φόβος, δείχνω μικρότερος απ' ότι στ' αλήθεια είμαι... καλό αυτό.




 
Τα παραπάνω,
ξεκίνησαν σαν πρόλογος για το χθεσινό σετ
αλλά όπως γίνεται συνήθως,
κατέληξαν αλλιώς
Μεσολάβησαν και διάφορα γεγονότα
κατά τη διάρκεια του ποστ
κι έτσι η έμπνευση, πήγε περίπατο.
Όπως και νάχει το σετ το βρίσκετε εδώ
(στο κάτω μέρος, οκ;)

7 σχόλια [ποστ γιουαρ]:

o1ga said...

"άνοιξέ την, τi την έχεις τη μηχανή;"

μουσική, πονοκέφαλος, τσιγάρα, μουσική, σκέψεις, σκέψεις, όνειρα, τσιγάρα, μουσική, μουσική, λέξεις, σκέψεις, ζέστη, τσιγάρα, αναμνήσεις, μουσική... offtopic, αλλά έτσι μου ήρθε..

Niithadni said...

Έξω σου τραγουδάει η ευτυχία….κι εσύ κλείνεις τ’ αυτιά σου. Φοβάσαι τις σειρήνες Οδυσσέα?
Σε πλήγωσε η θάλασσα?
Καταμεσήμερο και μαζεύεις ήλιο από τον καθρέφτη της ψυχής σου?
Έχεις μια πιστή φιλενάδα, η μηχανή σου θα σε πάει σε μέρη άγνωστα, μέσα από χωματόδρομους άγνωστους ….έτσι χωρίς προορισμό….ίσως στη θάλασσα….που ξέρεις… τώρα μπορεί να έχει αλλάξει ο τρόπος που κοιτάς κι όπως την αγναντεύεις αν της χαρίσεις ένα χαμόγελο μπορεί να σε ανταμείψει μ’ ένα σπάνιο κοχύλι… και ταξίδεψε…ποιο γρήγορα κι από το φως…παρακολούθα τους συνειρμούς … που θα σε οδηγήσουν άραγε?

Niithadni said...

Τι παράξενο, λες και το ακούω για πρώτη φορά!

miliokas said...

Ποιό?
Τι ακούς πρώτη φορά?
-miliokas aka skylos_mayros-

Niithadni said...

Για το Άβατο του θηβαίου μιλάω!!! Το έχω ακούσει άπειρες φορές, αλλά ήταν σαν να τ' άκουγα πρώτη φορά!

miliokas said...

Ίσως και να σε επηρέασε το ποστ....
Από την άλλη πάλι, μπορεί να σκεφτόσουν διάφορα
την ώρα που το άκουγες...
Οπότε.... ήταν "καινούργιο" το άκουσμα...

-miliokas aka skylos_mayros-

Niithadni said...

Ναι ήταν τελείως "καινούργιο" το άκουσμα! Καλά το είπες! Και σ' ευχαριστώ γι' αυτό!