[:chapter ten]

 



 
[...] Μετά πήγα να βρώ τη Ρίτα Μπέτενκορτ και την έφερα στο διαμέρισμα. Την πήγα στο δωμάτιό μου ύστερα από μια μεγάλη συζήτηση μέσα στο σκοτάδι του μπροστινού δωματίου. Ήταν μια ευγενική κοπελίτσα, απλή κι ειλικρινής και φοβερά τρομαγμένη από το σεξ. Της είπα πως το σεξ ήταν υπέροχο. Θέλησα να της το αποδείξω. Αυτή μου επέτρεψε να της το αποδείξω αλλά ήμουν πολύ ανυπόμονος και δεν απόδειξα τίποτα απολύτως. Αναστέναξε μέσα στο σκοτάδι. «Τι ζητάς απ' τη ζωή;», ρώτησα, γιατί συνήθιζα να κάνω στα κορίτσια τέτοιες ερωτήσεις.

«Δεν ξέρω», είπε. «Να σερβίρω πελάτες απλώς και να συνεχίσω έτσι ήσυχα-ήσυχα τη ζωή μου». Χασμουρήθηκε. Της έβαλα το χέρι στο στόμα και της είπα να μη χασμουριέται. Δοκίμασα να της πω πόσο γοητευμένος ήμουν από τη ζωή, όλα τα πράγματα που θα μπορούσαμε να κάνουμε μαζί, ολ' αυτά τη στιγμή που σκόπευα να φύγω από το Ντένβερ μέσα σε δυο μέρες. Γύρισε το πρόσωπό της βαριεστημένα.Ήμασταν ξαπλωμένοι με την πλάτη κοιτάζοντας το ταβάνι και αναρωτιόμασταν πως στο διάολο είχε κάνει έτσι θλιμμένη τη ζωή ο Θεός. Κάναμε αόριστα σχέδια για να ξαναβρεθούμε στο Φρίσκο.

Οι ώρες μου στο Ντένβερ πλησίαζαν στο τέλος τους, το διαισθάνθηκα συνοδεύοντάς την σπίτι της με τα πόδια -στο γυρισμό ξάπλωσα στο γρασίδι του περίβολου μιας παλιάς εκκλησίας με μια παρέα αλήτες και η συζήτησή τους μ' έκανε να επιθυμήσω και πάλι το δρόμο. [....]

 

από το κεφάλαιο 10 του βιβλίου
καθώς "τελειώνουν" και οι δικές μου οι μέρες 
εδώ που βρίσκομαι αυτόν τον καιρό