..............
Ήταν άλλο ένα πρωϊνό από 'κείνα που 'χε ξυπνήσει με το σφίξιμο στο
στήθος και τον κόμπο στο στομάχι του.
Το στόμα του, είχε για μια ακόμη φορά εκείνη την απαίσια, στυφή και πικρή
γεύση.
Τη γεύση του παρελθόντος.
Ήταν κι εκείνο το όνειρο που είχε δει και δε μπορούσε να θυμηθεί.
Το μόνο που ερχόταν στο μυαλό του, ήταν εκείνο το λαμπερό και
ταυτόχρονα αχνό φως....
(αυτή την περιγραφή μπορούσε να δώσει εκείνη τη στιγμή)
Σαν εκείνο το φως που βλέπεις στην άλλη άκρη του τούνελ, όταν
περνάς από τη μια διάσταση στην άλλη
Και η
θάλασσα!
Η
θάλασσα, τον τελευταίο καιρό, πάντα τον επισκέπτεται
στα όνειρά του.
Κι όχι μόνο τον τελευταίο καιρό. τα περισσότερα όνειρα ήταν στη
θάλασσα.
Ο κόμπος στο στομάχι...
Σαν ένα ζευγάρι παλάμες να τον κρατούσαν από τις άκρες και
να τον τραβούσαν.
Βολτάρισε στο άδειο δωμάτιο. Έριξε μια ματιά στα γραφεία στην άκρη.
Οι υπολογιστές ανοικτοί κι αυτή η αέναη ανταλλαγή - μεταφορά δεδομένων.
Κάθε byte και μια στιγμή. Κι αυτά τα bytes στα οποία είχε αφιερώσει
πολύ και πολύτιμο χρόνο της ζωής του, ήταν εκατομμύρια.
Δισεκατομμύρια στιγμές....
χαμένες...
και οι χαμένες στιγμές δε γυρίζουν πίσω. Μπορεί να ξαναζήσεις
τα ίδια πράγματα με διαφορετικό πρόσωπο και να νομίζεις πως
τίποτα δεν έχει αλλάξει αλλά, τίποτα δε θα είναι ίδιο...
Τίποτα!!
Υπήρχε μια παλιά,
πράσινη πολυθρόνα στο δωμάτιο. Την κοίταξε
και δε μπορούσε να θυμηθεί πως είχε βρεθεί εκεί...
Η πολυθρόνα.
Πλησίασε κοντά της και τίναξε τη σκόνη από τα μπράτσα της
και βούλιαξε μέσα της, σα να βούλιαζε σε γυναικεία αγκαλιά....
Κοίταξε απέναντι τις οθόνες κι απόμεινε κοιτάζοντάς τες
να βουλιάζει στην αγκαλιά της....
.... ήταν, λέει, ξανά στη
θάλασσα. Σε ένα μέρος στη μέση του
πουθενά. Δεν ήξερε πως είχε βρεθεί εκεί, ούτε τι τον είχε σπρώξει
να πάει σε 'κείνο το μέρος. Υπήρχε μια καντίνα κι από κάπου
ακούγονταν υπέροχες μουσικές.
Πλησίασε.. Μια τεράστια οθόνη, έδειχνε τα τραγούδια...
"Ξανά οθόνες" μουρμούρισε...
... βρέθηκε μετά, λέει, να κάθεται και να μιλά στο τηλέφωνο
προσπαθώντας να λύσει ένα πρόβλημα σχετικά με υπολογιστές.
Απέναντι, ο ήλιος έδυε βάφοντας τον ορίζοντα και τα κύματα
με υπέροχα χρώματα.
Έμεινε με το στόμα ανοιχτό. Το θέαμα τον άφησε άφωνο. Είχε
ξεχάσει πόσο όμορφα ήταν τα ηλιοβασιλέματα. Άλλωστε,
το τελευταίο που είχε δει, ήταν χιλιάδες χρόνια πριν
απ΄όσο μπορούσε να θυμηθεί.
Χιλιάδες χρόνια = χιλιάδες ηλιοβασιλέματα =
= εκατομμύρια στιγμές χαμένες...
(έκανε την εξίσωση στο μυαλό του σα να την έγραφε σε πληκτρολόγιο)
Κάτι μουρμούρισε - όχι και πολύ κολακευτικό - κι έβαλε τα πόδια
του πάνω στο τραπέζι. Παραξενεύτηκε με αυτήν του την
κίνηση.
Δεν ήταν κάτι που συνήθιζε να κάνει Χάζευε το ηλιοβασίλεμα
κι έτσι όπως ρουφούσε τις στιγμές και τα χρώματα....
.... ξύπνησε...
Ιδρωμένος!
Βρισκόταν ακόμα ξαπλωμένος στο δωμάτιο, πάνω στην
πράσινηπολυθρόνα που ακόμα δε μπορούσε να θυμηθεί πως είχε βρεθεί
στην κατοχή του...
Το δωμάτιο μισοσκότεινο...
Μόνο οι υπολογιστές συνέχιζαν την αέναη ανταλλαγή
δεδομένων - στιγμών...
Ντύθηκε και βγήκε έξω.
ανέβηκε στη μηχανή κι έφυγε. Δεν έμαθε κανείς που πήγε...
Και τα bytes μετακινούνται αέναα
Σαν τις στιγμές που φεύγουν...
*
Κάτια Δανδουλάκη - Επιστροφή Στο Ρέθυμνο (Απαγγελία)Σωκράτης Μάλαμας - Τα Διόδια
Youssou N Dour - Sama Guent Gui
Σωκράτης Μάλαμας - Σήματα Φωσφορικά
Pleasure - Back To You (feat. Brett Anderson)
Μιλτ. Πασχαλίδης & Αν. Μουτσάτσου - Το Blues Του Κόσμου
.jpg)
