μνήμες aka memories | μια καθημερινή μέρα

....ξύπνησα ξανά εξαιτίας εκείνου του ονείρου που με βασάνιζε τα τελευταία χρόνια....
Το μέρος ήταν γνωστό -τουλάχιστον στο όνειρο γιατί στην πραγματικότητα ούτε καν γνωρίζω την ύπαρξή του...
είχα βρεθεί εκεί με κάποιο μεταφορικό μέσο μαζικής μεταφοράς όμως, ίσως πλοίο επειδή, τελείως αχνά με θυμάμαι να διασχίζω τον καταπέλτη, να ανεβαίνω σκάλες...
Υπήρχαν ένα σωρό γνώριμα πρόσωπα εκεί γύρω, γυναίκες της ζωής μου -πάντα στον κόσμο του ονείρου. Τώρα, όσο και να προσπαθώ δε μπορώ να θυμηθώ τίποτα.- και διάφοροι άλλοι "φίλοι" και καλά....


...τα χρώματα που κυριαρχούσαν ήταν το καφέ, το πράσινο και της ώχρας,
ενώ γύρω υπήρχε νερό...
πολύ νερό...
που έπεφτε από κάπου μέσα εκεί όπου είχα βρεθεί....
Τόσο νερό, λες και ήμουν πρωταγωνιστής σε ταινία του Νικολαΐδη...

....μετά, το όνειρο άλλαξε και βρέθηκα παρέα με κάποιον, κάπου όπου υποτίθεται πως έπινα καφέ...
Λέω "υποτίθεται" επειδή δε θυμάμαι αν έπινα ή ήπια αλλά, έχω αυτήν την αίσθηση...
Εκεί που ήμουν λοιπόν, άκουσα ξαφνικά μια φωνή να λέει σε κάποιον να έρθει να μου πει να φύγω και να μην ξαναπατήσω...
Αυτός όμως, για κάποιο λόγο καθυστερούσε κι εγώ ήμουν με κάτι ψιλά στα χέρια προσπαθώντας να πληρώσω χωρίς να θέλω να αφήσω φιλοδώρημα...
...ο άλλος -αυτός που ήμασταν παρέα- με πήρε και φύγαμε...

Ξύπνησα...

Έριξα μια ματιά στο ρολόι κι έδειχνε 6+10 ξημέρωμα... Σηκώθηκα και βγήκα στο μπαλκόνι, περισσότερο από περιέργεια για να δω αν έχει ξημερώσει...
Ο ήλιος είχε αρχίσει να αχνοφαίνεται πίσω από τους απέναντι λόφους και το σύννεφα ήταν βαμμένα κόκκινα...
Να βγάλω φωτογραφία την ανατολή, μονολόγησα...
και μπήκα ξανά μέσα...
στο δρόμο όμως για το δωμάτιο που έχω τη φωτογραφική μηχανή, με έπιασε κατούρημα κι έκανα μια στάση στην τουαλέτα...
...την επόμενη στιγμή που ξαναβγήκα στο μπαλκόνι....
έβρεχε με το τουλούμι....
"Πολύ νερό" μονολόγησα ξανά "σαν τις ταινίες του Νικολαΐδη..."
και τότε, θυμήθηκα το όνειρο...




Mikael Delta - Deep Indigo