[:call]

Πέμπτη 9/8/08 - 1:51 π.μ.
απόγιομα προς σούρουπο.
Είμαι έξω για καφέ και προσπαθώ να ακούσω μουσική,
ακούγοντας όμως τη μαλακία του ενός και του άλλου.


Κι ενώ ο καφές οδεύει προς το θάνατό του, λέω σ΄ένα φίλο που έτυχε να 'ναι εκεί [τίποτα δεν είναι τυχαίο] πως:
- έχω σκοπό να πάω στο σπίτι ν' ακούσω μουσική...
- το ίδιο θα κάνω κι εγώ, μου λέει...

- Εκτός, του λέω, αν θέλεις να πάμε στο Θολό, στην καντίνα να πιούμε κάνα ποτό....Το αφήσαμε για λίγο έτσι κι ενώ ετοιμαζόμουν να φύγω, μου λέει:

-Άντε, πάμε. μια βόλτα Θολό.
-Οκ, του λέω, με τη μόνη προϋπόθεση, όσο θα πηγαίνουμε προς τα 'κει να ακούμε το καινούργιο σιντι του Θανάση Παπακωνσταντίνου, το Σαμάνο γιατί το έχω ακούσει αλλά όχι όπως θα ήθελα...

- Εντάξει, μου λέει και ξεκινήσαμε...

Το άκουγα λοιπόν στο δρόμο το σιντι, πηγαίναμε και με το πάσο μας και η αλήθεια είναι πως ενώ το είχα ακούσει κάμμια 10ριά φορές ήταν λες και το άκουγα πρώτη φορά....

Όμως κόλλησα με το τραγούδι Νο 9 που έχει τίτλο, "Το Κάλεσμα" σε μουσική και στίχους του Θανάση του Παπακωνσταντίνου που ερμηνεύει ο Διονύσης Σαββόπουλος....

Παρακάτω οι στίχοι που βούτηξα από την Κοιλάδα Των Τεμπών.

Με τους συμπότες ήμουνα και γιόρταζα τη μέρα,
μα ξαφνικά ένας δυνατός άνεμος με πήρε απ' την καρέκλα.
Μ' έδειρε, με στροβίλισε σαν να 'μουν σκουπιδάκι.
Στους καταρράκτες τ' ουρανού ξαναβαπτίστηκα.
Η πόλη που μεγάλωσα μου 'στελνε τα φιλιά της.
Μόνο η καλή μου έλειπε γιατί έμπλεξε τις ζίγρες στα μαλλιά της.
Χάλκινα απ' τη Γουμένισσα κι απ' το Γιδά ζουρνάδες,
κι απ' την Αγιάσσο γέροντες χορεύαν σιωπηλά.
Κοντά μου κι ο προφήτης μου, της γειτονιάς μαγκάκι,
κρατούσε αλφαβητάριο κι είχε στο χέρι Μάρτη.
Άνοιξε το βιβλίο του στην πρώτη τη σελίδα.
Ξεπήδησαν τα γράμματα και γίνηκαν πουλιά
Κι ο Ιωσήφ που πέρναγε – μοιραία ή κατά τύχη -
από τ' αυτί του τράβηξε και μου 'δωσε του μαραγκού μολύβι.
«Πάρε και γράψε, αγόρι μου, με το καλό σου χέρι
ό,τι η ψυχή σου λαχταρά στο άδειο το χαρτί».
Στον Ιορδάνη ήμουνα – ή μήπως στο Ασμάκι; -
κι έγραψα με τ' αριστερό – άδεια ζωή - ήρεμα και μ' αγάπη:
«Αχ, να 'μουνα καλύτερος, αχ, να μην ήμουν ψεύτης
και το μεγάλο κάλεσμα να μη φοβούμουνα».

Σε ολάκερη τη διαδρομή λοιπόν κόλλησα με το εν λόγω τραγούδι -άλλωστε έχω και πάρα πολύ καιρό να ακούσω κάτι το Ελληνικό, όπως έχετε ήδη καταλάβει- καθώς το άκουγα και το άκουγα και το άκουγα κι ακόμα το ακούω....
Εννοείται πως το ποστ αυτό το γράφω υπό την επήρεια του τραγουδιού από τον Σαμάνο και του αλκοόλ επίσης γιατί, καθώς δεν οδηγούσα εγώ, εκμεταλλεύτηκα την ευκαιρία να το ρίξω λίγο έξω.

...κι έτσι είμαι εδώ, στο σπίτι,

καθώς ξημερώνει Σαββάτο, ποστάροντας τις σκέψεις μου

κι ακούγοντας σε repeat Το κάλεσμα

από τον Θανάση Παπακωνσταντίνου

και χαζεύοντας και το βιντεο στο youtube.