Πάνω στο Σχοινί Θα ξανανεβώ πάνω στο σχοινί
πάνω στο σχοινί το τεντωμένο
Κι έχω μυστικό, είναι μυστικό
το ίδιο λάθος πάντα πως το καταφέρνω
Κι έτσι ξαφνικά, θα βρεθώ με μιας
κάτω απ' το σχοινί, στο χώμα τσακισμένος
Μην ενοχλείστε κύριοι, είναι ευχαρίστησή μου
κάθε βραδυά εδώ, μπροστά σας να πεθαίνω
Μην ενοχλείστε κύριοι, είναι ευχαρίστησή μου
κάθε βραδυά εδώ, μπροστά σας να πεθαίνω.....
τους στίχους αυτούς του Γιάννη Αγγελάκα σκεφτόμουν σήμερα, πίνοντας καφέ κι "απολαμβάνοντας" την απαίσια μουσική που μας σερβίρουν πλέον οι καφετέριες, καθώς το μυαλό έτρεχε στο παρελθόν...
Είναι πραγματικά ασύλληπτο το πόσο γρήγορα τρέχει η σκέψη πίσω στο χρόνο... Και τρομακτικό επίσης όταν πέσεις στην παγίδα του να κάνεις απολογισμό όλων εκείνων....
Άλλη μια χρονιά φεύγει... Ε και...? Σάμπως και πέρυσι το ίδιο δεν έγινε..? Δεν ευχηθήκαμε ο ένας στον άλλο με ψεύτικα χαμόγελα...? Και τι άλλαξε...? Τίποτα..
Απλά εμείς...
είμαστε ένα άτομο λιγότερο σαν οικογένεια...
.jpg)
